Mijn verhaal: 'Nieuw leven', boek in wording.

Hetzelfde verhaal (hoofdstuk 1);

'Daar stond ze in het midden van niets. Een oneindigde diepte, haar hoofd draaide ervan. Ze probeerde er weg te komen maar haar voeten wilden niet vooruit. Toen zag ze de contouren van een auto zich aftekenen. Daar zat ze in de blauwe auto. Op de bruin bekleede autostoelen. De zon scheen door het raampje en daar zaten ze, haar adoptieouders. Dan in een flits werd het donker, de sneeuw op de weg werd rood en het leek alsof de kleurijke dag in een nachtmerrie veranderde.' Iria schoot wakker. Ze opende haar ogen, het meisje lag met haar paarse vest op een oude matras. Ze keek recht in de ogen van een wit paard. “Angel.” Zei ze en ze stond op waarna ze haar uitrekte. Ze zuchtte en ze stond op. Het was noch donker buiten en Iria opende de deur van haar huisje. “Kom we gaan.” Zei ze krampachtig en ze pakte een doek. Deze legde ze op het paard en ze gebruikte een soort singel om het vast te maken. “Zo, we kunnen!” Zei ze blij en ze pakte een touw om het aan het halster vast te maken. Ze greep de teugels en ze begeleidde de merrie naar buiten. De ochtengloren beschilderden de lucht en de vogels floten vrolijk hun liedje. Ze steeg op en ze draafde terug naar de boederij van de nacht. De weg was overgoten met sneeuw en er tekende zich af en toe een voetstap op. Iria keek vrolijk naar de opdwarelende sneeuw. Het was zalig hoe de wind haar haren streelde. Een paar koeien in de wei keken op, naar haar maar toen ze zagen dat het Iria was bogen ze weer voorover om van het malse gras te genieten. Ze vertraagde de draf en ze sloeg in op een boederij'tje. Ze zuchtte, Iria haatte de ouders van Mylo. Maar ach ja, Mylo was haar beste vriendin en haar enigste. De ouders van Mylo gaven Angel te eten in ruil dat het paard zou werken op hun boederij. Ze kreeg er ook geld voor en dat was nodig, ze was haar ouders verloren op haar vijfde, ze is toen opgenomen in het weeshuis waar ze werd geadopteerd op haar zevende. Die mensen zijn gestorven zeven jaar terug. Ze zijn overleden in een auto-ongeval. Iria bracht haar hand naar het grote litteken op haar voorhoofd. Dit was een wonde die ze heeft opgelopen tijdens het ongeval. Het licht brandde al in de stallen en Iria hing er meteen naar toe. Het was Mylo die bij haar paard Dream stond. Een lach sierde Iria haar lippen en ze steeg soepel van het paard. “Mylo!” Riep ze blij uit. Iria liep naar het blonde meisje toe en ze knuffelde haar. “Iria? Ik dacht dat je later zou komen?” Zei Mylo. “Nee, ik heb slecht geslapen, ik had weer een nachtmerrie over mijn ouders.” Ze keek sip naar heer vriendin. “Ach, kom op! Dan gaan we nu al. Ik heb Dream al opgezadeld.” Zei Mylo en ze haalde de zwarte merrie uit haar stal. Toen ze samen met hun paard uit de stal kwamen, kreeg Iria bijna een hartaanval. 'Mevrouw Jonnes!' Dacht ze. De vrouw liep naar Mylo en ze zei: “Wees voorzichtig, de weg ligt gladig, als er iets is bel je. Oké?” “Ja moeder.” Zei Mylo en ze steeg op. Iria steeg ook op en ze draafde voorop. Ze zouden zoals iedere kerstvakantie naar het kerkhof gaan om Iria haar ouders op te zoeken. Iria keek droevig voor haar uit. Die nacht had ze echt niet goed geslapen. Dezelfde nachtmerrie zoals altijd. Het was altijd hetzelfde verhaal. Mylo draaide in op een droevig pleintje. Ze hingen over naar stap en ze stegen af. Ze bonden de paarden aan een paale en ze liepen stil over het kerkhof. Het was noch in de vroege ochtend en de zon was er nog niet helemaal. Iria stak haar mond weg in haar jas en beet op haar lip. Ieder jaar had ze weer rare gevoelens bij dat graf. Ieder jaar kwam er negatieve energie uit. Toen ze bij een blauwe steen kwamen stopte ze. Ze keken er naar, Iria sloot haar ogen en ze dacht aan haar ouders. Waar waren ze nu? Zouden ze nog van haar houden? Iria opende haar ogen en er rolde een dikke traan over haar wang. Mylo haalde een boeket bloemen boven en ze legde hem op het graf. “Ik wil weg...” Zei Iria krampachtig. “Zoals je wilt, Iria.” Zei haar vriendin en ze legde haar hand over de schouder van Iria. Ze liepen terug naar de paarden en Angel leek precies te weten wat er was. Ze duwde haar neusje tegen de hand van Iria en ze begon te lachen. Ze maakten de paarden los en ze stegen op. Deze keer draafde Mylo voorop. Iria keek naar de witte merrie. “Angel...” Zei ze zachtjes en ze aaide haar in de nek. Aangekomen bij de boederij stegen ze af. Iria en Mylo hingen naar de stal. Mylo zette Dream in de stal waar ze altijd stond en Iria in de oude stal ernaast. Ze haalde wat hooi en ze vulde de hooinetten van alle paarden in de stal. Daarna zei ze tegen Mylo; “Ik ga maar weer.” “Is goed, ik zie je vanavond.” zei Mylo en ze zwaaide naar haar. Iria begon rustig te wandelen naar de stad. Ze was gisteren haar geld daar vergeten, in haar steegje. Ze had het gekregen van een vriendelijke man. Ze liep weer langs diezelfde straaten, waar ze altijd liep. Ze hing weer naar de hoek met het steegje. Ze hing erin en ze keek goed rond. “Acha!” Riep ze luid. Ze greep het geld en ze stond terug op. Opeens hoorde ze het geluid van een vallende vuilnisbak. “Hallo?” Vroeg ze vragend. De gedaante naderde Iria. Ie of wat zou het zijn?