[CLOSED] Blindsided

Onderwerp: [CLOSED] Blindsided ma 26 jul 2021 - 19:56

Als een stille canvas lag ze daar. Scharlakenrood bloed had het gras rond haar geverfd en druppelde nog langs de bladeren naar beneden. Plukken donkergrijze vacht waren aan de struiken blijven hangen, verkleefd met haar bloed. Een diepe wond had haar hals doorkliefd, waardoor haar canvas geschilderd werd met een flinke poel bloed, waar haar kop nu ook in lag. Een paar keer bubbelde er nog bloed uit de wond terwijl ze nog gejaagd adem probeerde te halen, maar er kwam geen zuurstof meer bij haar longen. Haar poot had ze uitgestrekt naar een onzichtbare aanvaller, klauwen uitgestrekt, als of ze een smeekbede nog uitgevoerd had.

Welke smeekbede ze ook had uitgevoerd, het had niet mogen baten.

In deze afbeelding van diep geweld, lag ze daar in haar eigen bloed en plukken van haar donkergrijze vacht. Haar flanken waren al gestopt met op en neer gaan, haar ogen waren nog bewolkter dan dat ze al waren. Een oneerlijke strijd was hier gestreden, een blinde elder wie zichzelf niet had kunnen verdedigen. En wie het ook gedaan mocht hebben, diegene was al ver weg vertrokken, zijn of haar kunstwerk hier in stilte achterlatend terwijl haar geest naar Starclan gereisd was. Zou ze nog een keer droef over haar schouder gekeken hebben? Zou ze wanhoop, afkeer of verdriet gevoeld hebben? Slatefur zou het niemand in de levende wereld nog kunnen vertellen, nu ze wreed vermoord was. Aan wie zou ze gedacht hebben terwijl ze ging? Haar kittens? Wolfblood? Ze had ze nooit vaarwel kunnen zeggen. Niet nog een laatste keer kunnen vertellen hoeveel ze van ze hield.

Misschien dat dat haar grootste regret zou zijn in Starclan.

[Gesloten]

motievanwantrouwen

Onderwerp: Re: [CLOSED] Blindsided ma 26 jul 2021 - 20:43

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Nooit had Settleddust verwacht dat nu, op dit moment, hij op de scène van een ramp terecht zou komen. Het was een broeierige zomerdag, geen wolkje aan de lucht, in hun territorium die nog altijd natter was dan gewoonlijk. Nog gevaarlijker, nog onvoorspelbaarder. Wat had Slatefur hier gedaan? Ze wist toch van de gevaren af. Haar handicap zou haar voorkomen dat ze het goeie pad kon kiezen. Maar toen Settleddust haar vond, op een droog stukje grond, een eilandje in een rampgebied, waar haar bloed mengde met pikzwarte modder. Plukken leigrijze vacht dreven in het water in haar heen, maar een echt spoor van een worsteling was er niet. Veel tegenkracht zou de blinde elder waarschijnlijk niet gegeven kunnen hebben, ongezien aangevallen en doodgebloed voordat ze ook maar haar doodsangsten had kunnen uitschreeuwen.

Pootstappen stonden nog om het lichaam van de poes heen, alsof diegene heen en weer had wezen ijsberen. Maar voor nu ging Settleddust zijn trieste blik naar de poes. De poes waarmee hij zo'n klik mee had gehad sinds hij een apprentice was. Wiens kittens hij had getraind, Chillypepper en later ook Hoarsevoice. Hij haatte zichzelf dat hij er niet eerder was geweest, dat hij haar niet had kunnen helpen. Wie had dit haar aangedaan? Hij zag een ruige wond in haar keel. Dit was niet zorgvuldig gebeurd, iets wat haar lichaam nog lelijker tekende. Settleddust legde zijn poot nog een keer op haar hals, maar hij wist bij het eerste aanblik al dat ze dood was geweest. Haar lichaam voelde koud aan. Verslagen liet hij zijn kop hangen. 'May you find good hunting, swift running and shelter when you sleep.' Settleddust wilde schreeuwen, maar het bleef ijzig stil. Zelfs de vogels durfden nu niet te slapen. Settleddust voelde zich plotseling misselijk bij de geur van en bloed, en kwaad sloeg hij zijn poten in de modder. Wie was zo laf, zo laf dat Slatefur dood moest? En voor hij het wist, deed hij hetzelfde als zijn voorganger en begon heen en weer te ijsberen. Alle geuren waren allang weg, de geur van bloed overheerste en het was zo simpel om jezelf in het stinkende moeraswater onbekend te maken. Maar in zijn kwade tunnelvisie, vond hij pootstappen in de modder, over een paar dode takken heen. En op de schors stond een rode pootafdruk, gemaakt door de moordenaar, met de klauw die hij gebruikt had. Een linkerklauw. Settleddust keek naar Slatefur en sprong toen over het water heen naar het dode kreupelhout waar de moordenaar overheen geklommen moest zijn. Hoe lang was het spoor te volgen? Settleddust haalde gejaagd adem. Hij moest het volgen, hoe lang zou het nog duidelijk zijn? Het spoor leek in zuidelijke richting te gaan.. Maar op het laatste moment keek hij weer op. Hij kon Slatefur niet achterlaten.. Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij liep terug naar de Elder. 'Het spijt me Slatefur, dat ik er niet eerder voor je was..' Hij tilde de poes op zijn schouders en met trage passen liep hij terug naar het kamp.