The kitten says peep

O wat was een dag vol huppelen, plezier hebben en belangrijke taken uitvoeren toch zo vermoeiend. Maar de slaap kon deze nacht niet gevat worden jammer genoeg. Hij had de hele tijd door zijn nest gerold en kon toch geen slaap vatten. Maar wat wel kon helpen was eens rondkijken door de cave om even wat anders op zijn koppie te hebben dan… ‘Ik wil slapen maar het lukt me niet D:’. Rustig zette de zwart-witte kater zichzelf recht en zag hoe het maanlicht door de ingang van de cave heen scheen. Het was prachtig, zeker met hoe de stenen glinsterden in datzelfde licht. Toen verzette hij zijn pas, ging hij naar de nursery toe. Kijken naar slapende kittens was altijd leuk. Alleen leek eentje niet zozeer te slapen. Deze piepte erg luid en kwam enthousiast naar hem toe gerend. De healer to-be wist meteen wie het was: Feather, een van de onverwachte kittens van Twinkle. Dat nestje voelde sowieso anders voor hem aan dan de rest, omdat hij er bij was geweest bij hun geboorte. Hij wist het nog goed, het was de eerste keer dat hij zoiets had meegemaakt. Het was een welkome verrassing geweest. De kater had altijd gehouden van jonge leventjes. “Kijk eens wie we daar hebben”, sprak hij zachtjes met een glimlach terwijl hij zich wat bukte zodat hij wat aangenamer zou overkomen voor de kitten. “Kan je niet slapen?”

Toen hij zijn vraag had gesteld aan de kleine kit schudde deze met haar hoofd. ‘Ikke niet mwoe, nwieman spwelen’, piepte ze met moeite maar de kater kon het goed genoeg verstaan. Wat zielig dat niemand met haar wilde spelen. Maar geen nood! Want nu was hij er. ‘Jou niet kwen, mwaar…’ de to-be kantelde zijn kopje nieuwsgierig. Maaaaar…? ‘Stwem??? Wel.’ Hij kreeg een gezellig gevoel vanbinnen. Want de kitten herkende zijn stem! En zijn stem herkennen was al een goed teken als het op kittens aankwam. Dan leerden ze hem beter kennen, dat was leuk toch. Als hij ze dan vaker kwam bezoeken zouden ze instant weten wie het was aan de hand van zijn stem. De kater volgde toen met zijn amberen ogen wat de jonge kit aan het doen was en ze probeerde op zijn rug te springen. “Oh, wil je op mijn rug?”, hij giechelde stilletjes terwijl hij zichzelf zo plat mogelijk probeerde te maken. Niet zo plat als een pannenkoek maar net laag genoeg voor de kit om erop te kruipen. En desnoods was zijn staart een extra trapje.

Hij wachtte af terwijl de kit duidelijk knikte dat ze op zijn rug wilde komen. Eerst klom ze er met haar voorpootjes op en daarna hees ze zichzelf omhoog waarna ze nog even spartelde om goed te zitten. Vervolgens zat ze helemaal goed. ‘Jij lwief kwatertje’, piepte ze opeens en zijn hart liep te smelten. Dat was gewoon zo lief, kittens waren dan ook altijd zo zuiver en puur dat hij er grote bewondering voor had. “Jij bent ook heel lief”, sprak hij terwijl er pretlichtjes in zijn ogen zaten. Ook kreeg hij een idee, maar de kitten zou zich wel goed moeten vasthouden. “Als ik recht ga staan dan zijn we een stukje hoger. Durf je dat?”. Hij wilde de kitten geen hoogtevrees geven. Zelf was de to-be nog een van de kleinere katten in de tribe, maar voor een kitten van rond de twee weken was het altijd wel hoog. Stel je voor dat een van zijn halfsiblings hier was gekomen. Die waren veel groter dan hij! Of nog iemand anders, zoals de chief. Woah. "Dan kunnen we eens rondwandelen in de cave, als je dat wil! Wat denk je?"

Een toertje rond de cave was altijd leuk toch. Het was wat lastiger in het donker van de nacht, maar gelukkig reflecteerden de stenen en rotsen van de grot vaak het licht terug. Waardoor er toch heel wat zichtbaar was. ‘Jaaaaa!’, piepte ze enthousiast en zodra ze haarzelf wat steviger had gezet ging hij langzaam maar zeker omhoog. En omhoog en omhoog tot zijn poten helemaal uitgestrekt waren. ‘Jwou naam?’. De jonge kater checkte even of ze oké was voor hij antwoordde. “Shine!”, stelde hij zichzelf uiteindelijk voor. Natuurlijk had je in de tribe altijd van die héle lange namen, maar voor een kit was Shine wel voldoende om te horen. “Blijf je goed vasthouden”, meldde hij even en draaide zich rustig om, om zo uit de nursery te gaan. Slowly. En keek rond om te zien waar ze eerst naartoe zouden stappen. Misschien dat de kit een voorkeur had?

Toen hij recht was gekomen kaatste de zwarte kit zijn naam terug en stelde haarzelf voor als Feathah. De kitten wist natuurlijk niet dat hij haar al kende. Maar het was wel schattig om te horen hoe kittens hun eigen naam introduceerden en er dan ook trots op waren. Zelf was de healer to-be toen hij klein was ook heel erg trots geweest op zijn naam - hij had alleen wat probleempjes gehad met zijn volledige naam uit te spreken. Swhine on the otter wayves, Shine on the oetter wayves, ... Tot hij het juiste had geleerd. Shine on the Outer Waves.

Terwijl de zwart-witte kater zich langzaam omdraaide voelde hij hoe het neusje van Feather in zijn nek zat te kriebelen maar hij probeerde zijn gegniffel in te houden. Gelukkig stopte het kietelend gevoel en keken ze samen rond. ‘Jwij kwiezen heengwaan’, piepte het poesje zachtjes terwijl ze de omgeving aan het bewonderen was.  Het was zeker mooi op het moment, desondanks dat het zo donker was. Hoe alle rotsen mooi glinsterden en de waterval vaag op de achtergrond te horen was. Na wat stilgestaan te hebben besloot hij in beweging te komen en keek goed uit om niet te struikelen over één of andere steen. Het was zeker goed dat katten iets hadden genaamd nachtzicht, anders was het drie keren zo moeilijk geweest om alles te zien. Hoe dan ook kwamen ze bij het to-be’s deeltje van de grot. “Dit is de to-be’s den”, fluisterde hij zachtjes, zodat de anderen niet werden wakker gemaakt. “Hier zal je slapen wanneer je 6 moons bent!”

‘En mama dan? En Ran, Flowr en Bor?’, vroeg de kitten haast bezorgd. Maar ja, elke kitten werd op een dag to-be en dan kwamen ze hier terecht. Dus Feather moest zich nergens zorgen over maken. “Je gaat niet alleen hoor, Rain, Floor en Boar komen met je mee!”, zei hij. Het was ook zo. “En mama zal nog altijd in de buurt zijn” alleen in een andere den. Maar ja, de grot was één groot rotsenstelsel. Allemaal verbonden aan één, dus iedereen was dichtbij elkaar.  Nou, ze hadden in ieder geval al wat to-be’s zien slapen. Nu gingen ze naar de volgende. Langzaam stapte de zwart-witte kater naar de volgende den. “Zo… Dit is de Cave Guards en Prey Hunters den”, introduceerde hij. Ja normaal gezien had hij hier nu liggen slapen. Maar de Tribe of Endless Hunting had een ander pad voor hem gekozen dus nu sliep die nog steeds bij de To-be’s desondanks hij eigenlijk al groot was. De verschillende gangetjes in deze den leden allemaal naar verschillende slaapplekken voor de grote katten. “Hier slapen alle grote katten”. Met groot bedoelde hij natuurlijk volwassen, niet qua hoogte ofzo. Want meeste Prey hunters waren redelijk klein. “Zodra je geen to-be meer bent kom je dus hier terecht, leuk he?”

Het zou nog een lang tijdje duren voordat Feather en haar siblings hier zouden komen te liggen, maar het je al voorstellen was leuk niet? ‘Jwa!’, piepte de kitten enthousiast. ‘Mwama hiewr ook? En waar j- jjj- jwij?’ Ze leek wat te haperen met wat woorden, maar dat was normaal voor alle kittens. Hun spraak was nog niet volledig ontwikkeld, en ze leerden altijd nieuwe dingen bij. Shine had zelf moeite gehad met zijn naam juist te spreken tot hij een drietal moons was, daarvoor leek het allemaal rare gibberish. “Ja, mama zal hier komen te slapen”, sprak hij kalm. Natuurlijk wist hij dat Twinkle nog niet echt officieel lid was van de tribe, maar hij had wel al vernomen dat ze hier nog niet zo snel weg wilde. Dus de kans was groot dat ze toch hier zou komen te liggen. “Ik slaap bij de andere to-be’s”, ja hij was een beetje een uitzondering. Maar zolang dat hij nog niet de Healer was zou hij daar gaan slapen. In ieder geval stapten ze sloom verder. Deze den lag ietsjes verder dan de anderen, met een goede reden. “Dit hier is de Sick Cats den. Hier kom je te liggen als je eens ziek of gewond bent”, hier had Twinkle voor ze de kittens had nog gelegen. Maar ze was volgens hem gezond genoeg om even op eigen benen te staan, en anders was ze altijd welkom. “En dan komen ik of Fireteller je verzorgen”, glimlachte hij zwakjes. Nu zou het nog niet zo topquality verzorging zijn aangezien beide niet veel kruidenkennis hadden. Maar het kwam wel op zijn tijd toch?

De katten die verbleven in de Sick Cats Den kregen alle afstand en rust  die ze nodig hadden om te genezen. Dat was waarom deze den wat verder  lag dan de anderen en persoonlijk kwam de to-be hier niet heel erg graag. Hij gaf wel om de zieke katten maar hij wilde geen fouten maken tijdens het verzorgen. Dat was nu eenmaal heel erg eng, als je bedoeld was te helpen maar het je niet lukte. Gelukkig was er nu niets ergs aan de hand, en ze sliepen vredig. ‘Healer to-bwe’, probeerde de kitten vervolgens. Deze kitten bezat zeer zeker heel wat logica als ze het had kunnen raden zonder teveel van zijn hulp. “Jaaa ik ben inderdaad de Healer To-Be!”, sprak hij, trots op Feather zijnde. “Je hebt dat goed geraden” Vervolgens stapte de zwart met witte kater wat terug om daarna een andere gang in te gaan. Dit systeem hier was heel erg ruim en de Elders sliepen er. De katten die zeker weten rust verdienden. “En dit is de Elders Den… Hier slapen de Elders. Ze vertellen altijd interessante verhaaltjes”, vroeger luisterde hij als kit heel vaak naar hun verhaaltjes. Hij vond ze dan ook zo leuk.

De kitten die op zijn rug zat was een snelle leerling. Dat had hij bij vele kittens gezien, en het maakte hem dan ook altijd heel erg blij wanneer ze dat waren. En als ze niet snelle leerlingen waren, dan kwam dat wel op hun beurt. Feather likte een stukje vacht in zijn nek glad terwijl hij sprak en ze antwoordde dat ze het zou onthouden, wat ervoor zorgde dat zijn ogen begonnen te twinkelen, terugdenkend aan die verhaaltjes van vroeger. De tribe leefde veel van verhalen, af en toe kwam er ook eens een Storytellers Solstice waarbij iedereen verhalen ging delen nadat ze hadden gejaagd. Toen hij een kitten was hield hij veel van verhaaltjes, nu nog altijd. Of het nu over de grote spin en de kleine spin ging of de heldenkat, hij vond ze allemaal geweldig. Hoe dan ook stopte hij met dagdromen en stapte sloom verder naar de voorlaatste halte. “Dit is de ingang van de Cave of Pointed Stones”, fluisterde hij zachtjes tegen de kitten. “Hier slaapt de Healer en hier kan je hem meestal vinden” het was een grot vol van vocht en stenen, waar in het midden van de nacht een mooie maneschijn alles verlichtte. Zo voelde de healer zich altijd het dichtste bij de Tribe of Endless Hunting.