∆ [RECONNAISSANCE] Duo 01

Een paar dagen geleden was hij met de eerste patrol erop uitgetrokken. Bij zijn meest recentste ceremonie had hij namelijk zijn clan ingelegd over de plek die hij op het oog had ná het gevecht. Nu dit gevecht al achter de rug lag was het tijd om zijn focus weg te houden bij de Tallpines en zich volledig te concentreren op het nieuwe. Op het gene wat de Elite groter zou maken. Veder zou brengen. En vooral sterker zou maken. De tom was een man met weinig geduld, dat wist iedereen al wel, en het was daarom ook geen verassing dat er continue patrols rondliepen die deze nieuwe plek doorzochten. Maar ook dat ging hem te langzaam. Orchis deed niet vaak mee met intensieve dingen maar nu kon hij zijn poten niet stil houden. Hij zag de toekomst zo voor zijn blauwe ogen.. hij kon er niet meer opwachten. Hij proefde de uitbreiding van zijn heerschappij in zijn over slijmerige bek. Als er íets was wat Orchis op dreef bracht.. dan was het macht. De tom stond bij de eerste zonnestralen dan al voor iemand nest. Of nouja 'nest'. De nieuwelingen sliepen op de grond waar het koud en hard was, zodat ze meteen konden proeven in wat voorn harde wereld ze zouden komen. Het poesje waar hij neer op keek was iemand die hij relatief interessant vond, dat was wel te merken aan zijn grote uitpuilende ogen toen hij haar zo aanstaarde van bovenaf. Even nam hij de nieuweling in zich op. Nog meer dan bij hun kennismaking. Hij zag potentie in de ander. Zag andere kwaliteiten in haar dan de rest. Ze was een beetje zoals hem en dat zal hij gebruiken. Ondertussen was hij daar nog steeda aan staan zonder woorden. Ze zou vanzelf wakker worden. Al mocht ze nu wel gaan opschieten, want Orchis poten kriebelde nog erger zijn vlooien.

+Fawn

Zijn lichaam stond overeind en zakte pas in een zithouding toen twee groene oogjes zich opende. De she-cat was gewekt en keek hem aan. Op zijn gelaat was weinig te zien naast zijn twee blauwe ogen die in de hare pruilde. Ze boog, zoals hij haar geleerd had, en de tom liet zijn lichaam nu geheel zakken op de houtenvloer. Het harde materiaal drukte tegen zijn zichtbare ribbenkast en toch voelde hij geen ongemak. Hij had lang als de nietsnut die hij was geweest op de keiharde grond moeten slapen. Hij kende geen luxe, was er niet mee opgegroeid zoals vele andere. Nog één van redens waarom hij anders was dan zijn voorgangers. De tom rapste zijn keel en keek naar de voorpootjes van Fawn. Zijn eigen voorpoten waren uitgestrekt naast de hare. Hij lag dichtbij de she-cat. Zijn stinkende adem blies vochtig uit zijn half geopende bek toen hij naar zijn eerste woorden zocht. ''Zo..'' Begon hij. ''Hoe graag wil jij je bewijzen?'' Vroeg hij toen. Zijn kopje kantelde zich lichtjes afvragend. Aan zijn houding leek het ernaar uit alsof het helemaal niet zo van belangrijk was. Hij knipperde even met zijn ogen. ''Ik heb wellicht iets voor je om te doen.'' Zijn lippen krulde zich onschuldig.

Ze wou worden als de rovers. Nou dan had ze geluk. Want wellicht de grootste van aller tijden stond nu voor haar neus. De tom spreidde zijn lippen in een glimlach. ''Een rover eh? Ja..'' Sprak hij, half tegen haar, half tegen hemzelf. Zijn kopje knikte langzaam. ''En jij denkt dat je het in je hebt om samen met de gevaarlijke beesten boven aan de voedselketen te staan?'' Vervolgde hij. Zijn blik gleed over haar heen. ''Het is geen simpele weg..'' Immers mistte Fawn net als hem de kracht om zichzelf naar boven te slaan. Ze moest het via een andere weg doen, net als hoe hij het had moeten doen. Het was niet onmogelijk.. want anders had hij hier ook niet aan de top gestaan. Hij had een plan voor haar; Hoe ze een voordeel voor hem kon worden. ''Laten we het eens gaan zien wat je in je hebt ja? Ik heb een klusje voor je en als het vlekkeloos gaat dan zal ik je belonen door je trainingen alvast te starten als toekomstige rover.'' Dat klonk aanlokkelijk niet? De tom gniffelde en hees zijn fragiele lichaam langzaam overeind waardoor zijn scherpe botten extra door zijn dunne huidje staken. De tom draaide zich om en liep richting de uitgang van de barn. ''Waarom vertel je me ondertussen niet wat je denkt dat we gaan doen..'' Mauwde hij weer toen ze eenmaal buiten waren. Vanaf nu moest Fawn vlekkeloos door zijn opdrachten en vragen heen komen en hij was nieuwsgierig hoe goed Fawn al opgelet had sinds ze onder zijn dak leefde.

Hij had meer katten nodig als dit jonkie. Luisterend naar hem alsof hij god was. Want, was hij dat ook niet? Hij geloofde zelf van wel en was ook zeker bereid dat aan iedereen te tonen. Hij besloot wat er gebeurde, met wie wat gebeurde en koos wie er goed genoeg was om te leven of niet. Zijn schouders rolde even terwijl hij liep en hier over dacht. Hij voelde zich goed. Voelde zich weer levend. Momenten als deze waren de momenten waar Orchis íets voelde. Want voor de rest was zijn lichaam naast zijn organen totaal leeg. De tom liep door op een stevige tempo. Of beter gezegd; zo snel als hij lopen kon met zijn vervorming. In de tussentijd had hij Fawn wat gevraagd en haar antwoord was correct. Ze lette op. Goed. Hij had niks aan katten die niet oplette. Vooral niet als de gebeurtenissen zoals nu enorm belangrijk waren voor zowel hem als geheel de Elite. ''Dat klopt. Al noemen wij ze Twolegs. Kittypet's noemen ze ook wel eens 'de mens'. Sommige van ons hebben dat overgenomen, er is dus niet perse een correcte benoeming voor ze. Je mag ze noemen hoe je ze wilt noemen.'' Zo zei hij namelijk ook wel eens de mens, mensen of gewoon twolegs. Hij had ook wel eens tweebenen gehoord al was lange benen wel iets nieuws. Lange benen.. Hij proefde het geluidloos op zijn tong. Hm. Dat bekte zo slecht nog niet. ''Voor jij hier kwam Fawn had de Elite een heel andere kamp en niet eens deze barn. Noch de plek waar wij nu jagen en voor vechten. Onze oude kamp is verwoest door deze lange benen.. we zijn verjaagd en sommige van ons ontvoerd en vermoord.'' Vertelde hij rustig. Alsof het niks was geweest. Hij snoot een klein snottebel terug zijn neus in. ''Toen dit gebeurde was ik nog geen General, maar Captain. Ik wist een groot deel van de Elite veilig te brengen. In de tussentijd was de leader gevlucht als een bangerik. Midden in de winter. Geen kamp. Geen eten. Helemaal niks.'' Vertelde hij veder. ''Ik heb toen de gehele leiding overgenomen van de Elite en de plek waar we nu leven van een grote groep katten overgenomen om ons te voedde.'' Zijn blik ging kort naar de she-cat. Hoor je dat goed? Op ons zwakst wist ik alsnog een territory te stelen van een gehele clan. Hij greens. ''Ik heb het land dus gebruikt om onze buiken weer te vullen. Om aan te sterken. Om ons een start te geven weer veder te gaan. We blunderen dit land om sterker te worden. Snap je dat?'' Vroeg hij. De she-cat moest gaan leren wat hij deed goed was. Dat ze hier recht op hadden. Hij zat niet te wachten dat ze straks omgepraat werd door een clanktje. ''De Tallpines gebruiken we dus. We behouden het niet. Ik heb daarbij wat beters gevonden en dit beters.. dat gaan we nu saampjes inspecteren.'' Zijn woorden sprak hij soepel uit. ''Dat betekend dat je nu deel gaat uitmaken van een start voor een groot era voor de Elite. Je gaat geschiedenis schrijven. Je word onderdeel van de beste tijdperk die de Elite ooit gekend heeft. Dat is een behoorlijke eer. Vooral op jou leeftijd.'' Lekker kindjes inpraten dat ze bijzonder waren zodat ze harder gingen werken.. heerlijk. Dat deed hij graag. Hij had niks liever's dan soldaten die keihard voor hem werkte zonder gemaar. Net zoals Skadi, die deed wat haar gevraagd werd. ''Dit word een nieuw begin voor ons. Een begin die naar grootsheid zal leidde door mij. Eigenlijk net als dat het voor jou is toen je hierheen kwam vanuit de bergen- al hangt alleen nog wat ouds aan je.'' Nu richtte hij zijn blik weer zijwaarts naar haar toe. Had ze door waar hij naar toe ging?