Odd times

Ja,ja. Het mocht door zijn naam dan wel duidelijk zijn dat hij van oorsprong geen Elite lid was maar hij was zeker niet de enige die hier op latere leeftijd terecht was gekomen. Sterker nog, het zou eens de eerste keer zijn dan een warrior verbannen of uit eigen motief op hun stoep terecht kwam. De Elite had het er maar druk mee. Wat dat betreft had Bleak geluk met zijn ongestoorde houding en zwakke banden met zijn Clangenoten zelfs voordat de Elite ook maar in beeld was gekomen. Het maakte hem geen interessant doelwit voor pesterijen. Uiteraard was er zo nu en dan de gebruikelijke opmerking over hoe Shadow Clanners onmogelijk te vertrouwen zouden zijn, dat die boskatten nog geen dag zouden kunnen overleven op straat en dat het ronduit belachelijk was dat hij zijn naam had gehouden. Maar het bleef zeer mild vergeleken met wat anderen hadden moeten doorstaan. Anderen zoals Indra bijvoorbeeld. Veel wist Bleak niet van haar maar dat er een soort ‘ring fighting gok spel’ had plaats gevonden bij een gevecht tussen haar en Zahida viel toch wel moeilijk te ontgaan. Had hij meegekeken? Niet echt… Uit beleefdheid tegenover Orchis die het spel had opgezet ja. Maar hij was er niet echt bij geweest met zijn gedachten. Hij wist dan ook niet echt goed wat te zeggen nu dat hij Indra hier zo tegen het lijf liep. Wat viel er te zeggen? Hij was bepaald geen social skill king en net zoals de meeste Elite katten, kon hij Indra niet goed inschatten. “Zo ontmoet je nog eens iemand niet waar?” Merkte Bleak uiteindelijk droogjes op. Empathie of in ieder geval dat ge-‘ik doe aardig in je gezicht omdat ik niet op je tenen wil trappen’ had hier toch geen zin. Als het gesprek niet gewild was dan zou hij daar snel genoeg achter komen.

- eerste post voor Indra  

Indra liep door het camp met haar genezende wonden trots tentoongesteld. Ze had haar mannetje gestaan, had een begin gebouwd aan haar reputatie. Amberstorm was dood en Indra was geboren. Nu moest ze haar trial doorstaan en haar walging jegens Bloodclan zo veel mogelijk verbergen, en zodra ze zelf met zo'n afschuwelijk lelijke halsbnd rondliep was ze vrijwel veilig. Tsja. Voor zover ze veilig kon zijn zonder de steun van een hele clan achter haar, ook al had ze nooit de hele clan achter zich gehad. Soms voelde het alsof ze hier minder vijanden had dan in Windclan, alsof ze hier meer respect kreeg. In ieder geval werd er niet langer op haar neergekeken met medelijden in hun ogen - dat was een enorme verademing. Ze kwam een grijze kater tegen die haar begroette met een neutrale opmerking die ze niet heel goed snapte. Indra fronste en bekeek hem even. "Moet ik je kennen misschien?", antwoordde ze bot - maar dat was de verwachtte reactie in Bloodclan. Indra kende nog lang niet elke Bloodclanner bij naam, laat staan hun geschiedenis en zo. Om heel eerlijk te zijn kon het haar ook niet heel veel schelen.

“Moet ik je kennen misschien?” Kreeg hij bot van haar terug. Op zich geen onterechte vraag. De Elite zat immers vol vreemdelingen, katten met dubbele verhalen en een verwarrende geschiedenis. En dat was er de laatste tijd niet minder op geworden. “Niet perse.” Antwoordde hij droogjes. Zijn staart zachtjes heen en weer zwiepend. “Je weet maar nooit wie je treft hier. Ik heb nogal veel over je horen praten.” Hij haalde zijn schouders op. Het was zeker geen leugen. Ook hier werd er veel achter de rug om gepraat en hij overhoorde zo nu en dan nog wel eens wat. Bleak had nooit verwacht op een dag tegenover ‘Amberstorm’ te zullen zitten. Maar ach, dat was het charme van BloodClan niet waar? De Elite was in ieder geval nooit saai. “Bevalt het je hier tot nu toe?” Vroeg hij, deze keer toch wel oprecht een beetje nieuwsgierig.    

Natuurlijk werd er achter haar rug om over haar gepraat. Ze had niet anders verwacht. Ze vroeg zich af wat er over haar allemaal gezegd werd, in hoeverre men de waarheid wist. Misschien was het al opgeklopt, misschien waren het al ergere verhalen dan de realiteit. Als dat al mogelijk was. Maar goed, laat ze dan maar, laat ze haar reputatie opbouwen tot ze gevreesd werd binnen Bloodclan. Dan zou ze in ieder geval met rust gelaten worden. De grijze kater vroeg of het haar al beviel hier. Indra vernauwde haar ogen, bekeek hem even van top tot teen. Was hij een spion voor Orchis of Skadi, om even te zien in hoeverre ze hier bij hoorde? Of was het oprechte nieuwsgierigheid? Dat was altijd moeilijk te raden. Indra gokte dat het meestal een mix van de twee was. De bruine tabby zweeg even. Ze wou niet te veel van zichzelf prijsgeven. "Gaat wel.", antwoordde ze uiteindelijk. Niet te enthousiast en niet te schoorvoetend. Moeilijk te lezen, dat probeerde ze steeds. "Wie ben jij zelfs?", vroeg ze toen uiteindelijk. Want het was altijd fijn om te weten tegen wie je aan het spreken was.

De kattin vernauwde haar ogen. Het duurde even voordat het tot hem doordrong dat hij hier daadwerkelijk werd gewantrouwd. Meestal was het precies andersom. Ondanks dat de rest over het algemeen niets van hem te vrezen hadden. Zo sluw was hij nu eenmaal niet. “Gaat wel” Antwoordde Indra. Daar kon hij precies niets uit afleiden. Behalve dan dat ze haar emoties niet graag prijsgaf en hem niet vertrouwde. “Hm-hm.” Antwoordde hij al even neutraal. Meer om te laten weten dat haar woorden gehoord waren dan om daadwerkelijk de conversatie voort te stuwen. Bleak had al geen natuurlijk charisma laat staan dat hij in z’n eentje een complete conversatie kon dragen. Net voordat de stilte te ongemakkelijk zou worden stelde Indra hem een vraag. “Wie ben jij zelf?” Tja, soms wist hij dat zelf niet eens. “Ik ben Bleak. Ook wel bekend als Bleaktail. Ik zat ooit bij ShadowClan maar nu ben ik hier.” Zei hij luchtig. Dat ooit eigenlijk tot voorkort was hoefde Indra niet te weten vond hij. Wat deed dat er ook toe? Iemands verleden zou hier niet uit moeten maken. Het ging erom wat je nu deed, hier bij de Elite zelf. Anders zou je aan het stigma van je eigen verleden blijven vasthaken. Iets waar hij zelf nog wel voor zou mogen uitkijken. “Maakt het uit?” Vroeg hij dan ook.