[training] You've grown so much

Oef. Toch wel een beetje spannend hoor, zijn eerste training. Sinds gisteren was hij een apprentice, iets wat nog steeds wennen was. Hij was Hedgepaw nu en niet Hedgekit. Hij sliep niet meer recht naast zijn broertjes en zusje, maar in de buurt van Storkpaw. En dat was allemaal zo veel om in te nemen, dat hij niet zo goed wist hoe het nou verder moest. Zijn mama was dood en zijn opa was weg. Hij voelde zich maar klein, te klein om een apprentice te zijn. Maar het nieuwe leiderschap dacht dat hij er klaar voor was.
Hij was vroeg uit zijn nest geklommen vandaag, want hij wilde niet te laat zijn. Dat had hem voldoende tijd gegeven om zijn vacht netjes te maken en wakker te worden. Hij wist niet zo goed of hij wel mocht eten nu hij een apprentice was. Moesten die niet eerst voor de clan jagen? Hij had het niet aangedurfd om wat van de prooistapel te pakken. Met alles wat er was gebeurd de laatste paar manen hoefde hij niet nog meer problemen op zijn dak. En een straf op zijn eerste échte dag als apprentice behoorde zeker op problemen. Nee hij zou wel afwachten of hij straks na zijn training wat mocht pakken. Dat zou zijn mentor vast wel aangeven, toch?
Over zijn mentor gesproken, de rosse kattin die als zijn mentor was aangewezen, Peonybell, kwam zijn kant op. Ze vroeg hem op vriendelijke toon of hij er klaar voor was en Hedgepaw knikte nerveus. Dat moest hij wel zijn toch? Toch kon hij het gevoel wat hij eerder had niet van zich afschudden? Was dit hoe het voelde om over iets te twijfelen? Hij had nooit veel getwijfeld over dingen, maar gewoon gedaan. Altijd wel zeker van zijn zaak. Maar dat waren dan ook nooit zulke grote dingen geweest als opgeleid worden tot een volledig warrior voor zijn clan. Dit moest hij goed doen. En als hij goed genoeg was, als hij veel had geleerd dan… Misschien kon hij dan zijn opa gaan zoeken, hem mee terug naar huis brengen? Hij moest van zijn opa op iedereen letten, dat was de belofte die hij had gemaakt, maar zodra hij veel wist, dan zouden Bumblepaw, Rookpaw en Stallionpaw toch ook veel weten? Dan konden ze op zichzelf letten. “Wat gaan we vandaag leren?” Vroeg hij op een wat onzekere toon. Mocht hij dat wel vragen, of zou Peonybell geïrriteerd raken omdat ze hem dat net zou willen gaan uitleggen?

Apprentice worden was de eerste grote mijlpaal die een kitten kon behalen, en ze wist nog goed hoe ze zelf een apprentice werd en de kit in haar naam veranderde naar paw. Het was wel eventjes wennen, maar het lukte na een tijdje wel. Alles was gewoon wennen, het ging wel met de tijd. Na haar vraag gesteld te hebben knikte haar nieuwe leerling wat nerveus  en vroeg wat ze vandaag gingen leren. De poes toonde een klein glimlachje op haar snoet terwijl ze hem warm aankeek. “Vandaag ga ik je een introductie geven aan het jagen”, zei de rossige poes. Ze zouden stapje voor stapje beginnen, het rustig aan doen, ze zou hem begeleiden waar nodig, want dat was wat een goede mentor deed. Het was nu eenmaal moeilijk om te wennen van kitten naar apprentice te gaan, het was moeilijk te wennen aan het nieuwe nest, het was moeilijk te wennen aan alles in het begin. Echt aan alles. Maar het zou echt wel komen, en dan zou ze deze apprentice grootbrengen tot hij een grootse warrior zou worden. Maar de poes keek misschien al wat te ver in de toekomst. Ze richtte haarzelf naar de kampuitgang en keek over haar schouder naar Hedge. "Volg me maar".

Hij had zijn vraag gesteld en een antwoord kreeg hij al snel. Vandaag zouden ze beginnen met jagen. Hedgepaw wist dat jagen een belangrijk mijlpunt was in zijn training. Als hij niet kon jagen, dan kon hij zichzelf niet voeden en als hij zichzelf niet kon voeden, dan zou hij niet overleven. Hedgepaw wilde heel graag overleven. Daarom klaagde hij ook niet voor een spannendere training. Hij vond dit ook wel spannend genoeg, eigenlijk. De bruine apprentice gaf zijn mentor een lichtelijk nerveus glimlachje terug voordat hij haar op haar commando volgde. Waar zouden ze heen gaan? Buiten het kamp was hij nog nooit geweest. Hij was oneindig nieuwsgierig naar hoe het er uit zag. Hij had beschrijvingen gehoord en avontuurlijke verhalen, maar het zelf met eigen ogen zien was toch heel anders. Toen hij door de ingang stapte ging er een hele nieuwe wereld voor hem open. Letterlijk. Het was een open landschap, vol met heuvels en velden waar de wind doorheen blies. De lichte ochtenzon zorgde voor een mooie lichtshow met de dauwdruppels op het gras wat hem langs de poten streek. Wow! Het was prachtig! Alles was prachtig! Op welke plek zouden ze eerst gaan jagen? Wat was de beste plek? Hij had een hoop vragen, maar hij hield ze toch maar binnen. Zijn mentor zou vast het voorbeeld wel geven.

Ze had haar apprentice aangegeven haar te volgen en ook zij was gevuld met enthousiasme om hem het mooie territorium te laten zien. Ze trippelde door de kampuitgang en haar apprentice werd al meteen voorgesteld aan een nieuwe wereld buiten hun kamp. Een grote glimlach ontstond op haar gezicht toen ze het beeld ook te zien kreeg. “Welkom in het WindClan territorium Hedgepaw”, mauwde de poes warm terwijl ze naar hem keek en vervolgens wat verder stapte om naar een goed plekje te gaan voor een introductie te geven en duidde ook aan dat de apprentice haar weer moest volgen. Eigenlijk was het territorium voor het grootste deel gewoon hetzelfde, en daarmee maakte het niet volledig uit waar ze zouden stoppen, dus stopte de Moor Runner wat verderop en wachtte even af.

Peonybell verwelkomde hem tot het Windclanterritorium. Het leek wel voor eeuwen door te gaan; een groots land vol avontuur wat hij allemaal zou gaan ontdekken in de komende manen. Wow, wat een vooruitzicht was dat. Maar nu? Nu wist hij niet waar hij heen moest of wat hij moest doen, dus keek hij zijn mentor aan, die hem naar een plek leidde waar se waarschijnlijk zouden gaan jagen. Uiteindelijk kon hij het niet meer binnenhouden; hij moest zijn vragen stellen. “Waar zijn we? Gaan we hier jagen? En hoe moet je eigenlijk jagen? Ik bedoel, ik weet dat je een houding aan neemt, maar hoe werkt die precies?” De vragen vloeiden gelijk vanuit zijn brein naar zijn bek en hij bombardeerde Peonybell ermee, al had hij dat zelf niet door.

Ze wist nog precies hoe zij zich voelde toen ze het territorium voor het eerst trotseerde. Het was zo mooi en zo groot, en ze hield van de mooie heides. Ze was blij een Moor Runner te zijn en elke dag te mogen lopen over het prachtige land. Haar blik gleed langzaam over het territorium tot de apprentice vragen begon te stellen. Welke vragen hij ook had, ze was erg blij ze allemaal te mogen antwoorden. 'Waar zijn we? Gaan we hier jagen? En hoe moet je eigenlijk jagen? Ik bedoel, ik weet dat je een houding aan neemt, maar hoe werkt die precies?'. Dat waren wel een hele boel vragen, maar ze ging ze allemaal stuk voor stuk antwoorden. Daarom was de rode poes toch een mentor of niet? "We zijn in het begin van ons grote territorium, die vooral bestaat uit mooie heides en heuvellanden", begon de kattin zachtjes. "We gaan samen onze eerste jachttraining doen straks- daar zal ik je allemaal stapje voor stapje laten zien hoe en wat, ok?". Ze gingen kalm aan beginnen. Niemand werd opeens een expert op de eerste dag. Ze stapte alvast voorop, op weg naar het plekje waar ze gingen trainen.

Hedgepaw was eventjes bang dat hij zijn mentor had overvallen met zijn vragen, dat hij misschien over de grens was gestapt van hoe vrij hij was om dingen te vragen. Moest hij op haar toestemming wachten om vragen te stellen? Maar nee, Peonybell beantwoordde ieder zijn vragen met een passend antwoord. Ten eerste waren ze dus in het begin van hun territorium, nog steeds niet de exacte plek, maar misschien was dit ook niet echt een herkenningspunt. Hij kreeg in ieder geval wel verdere informatie dat Windclan een groot territorium had met vele, volle paarse heides en stijgende en dalende heuvellanden. Hij kon eigenlijk niet wachten om dat allemaal te ontdekken, maar voor hij daar al te veel over kon fantaseren, ging zijn mentor al in op zijn tweede vraag. Ze zouden nog niet gelijk gaan jagen, maar pas straks. Zijn enthousiasme zakte lichtelijk bij die woorden; Hedgepaw was klaar geweest om er gelijk in te springen. Nee, ze zouden straks pas jagen gaan ontdekken en dan zou hij alles gaan leren, maar wat zouden ze nu dan gaan doen. Hij wilde het bijna vragen aan zijn mentor, alweer, maar ze draaide zich weer om en vervolgde het pad naar de plek die ze blijkbaar in gedachten had. Stilletjes volgde Hedgpaw dus, terwijl zijn ogen nog steeds her en der schoten. Hij zat bordevol energie die op barsten stond, vol vragen die hij wilde stellen, maar nog niet goed durfde en gewoon bordevol enthousiasme. Hij had al een hoop rotervaringen gehad, maar zijn eerste training zou vast een goede zijn. Daar was hij helemaal van overtuigd.

De kattin stapte rustig door op haar korte pootjes, ervoor zorgend dat de apprentice haar goed zou kunnen bijhouden. Wat was er nu leuk aan je eerste training als je je eigen mentor niet eens bij kon houden? Dat zou zonde van plezier zijn, en dat wilde ze liever niet. "Ik ga je eerst een erg korte territory tour geven om je te tonen wat de beste jachtplekken zijn. Daarna zullen we beginnen met een introductie aan het jagen. Vind je dat goed, Hedgepaw?", vroeg ze met haar gewoonlijke, zachte stem terwijl ze even stopte. Elke apprentice was anders. En als deze apprentice haar aanpak voor nu niet goed vond, dan konden ze altijd wat veranderd worden zodat het wel zou passen. Ze wilde de ervaring voor Hedgepaw zo goed mogelijk maken.

Peonybell leek zijn gedachter echter uit het niets op te plukken en beantwoordde de ongestelde vraag die door zijn kop had gespookt. Ze vertelde hem dat ze eerst een tour van het territorium zouden doen. Oh. Ja, eigenlijk was dat misschien wel handig. Hij kon nu wel naar buiten en alles gaan ontdekken, maar als hij verdwaald zou raken was hij verder van huis. Hij knikte dan ook, om duidelijk te laten zien dat hij het begrepen had. Zijn mentor ging verder met vertellen dat ze hem dan aan zou tonen wat de beste jachtplekken waren en dat ze daarna zouden beginnen aan een introductie tot jagen. Een enthousiaste licht scheen weer in zijn ogen bij die woorden en hij knikte dan ook even enthousiast toen ze hem vroeg of hij het goed vond. Het klonk allemaal prima in zijn oren. Natuurlijk wilde hij ook leren vechten en al die andere coole dingen die meekwamen met het zijn van een apprentice, maar hij had ook al lang wel door dat dat niet allemaal op zijn eerste training zou gebeuren. Dat betekende echt niet dat hij dat minder wilde, hij was alleen maar meer vastbesloten om dit allemaal snel onder de knie te krijgen. Hoe sneller hij dat deed, hoe sneller hij aan de rest kon beginnen. “Waar gaan we eerst heen?” Vroeg de jonge kater dan ook. Hij kon niet liegen; zijn poten prikkelden om weer verder te gaan, om het hele territorium te zien en dan uiteindelijk te mogen gaan jagen. Het was een vrijheid die hij niet eerder had gekend en eentje waar hij eigenlijk ook wel behoefte aan had. Hiervoor had hij alleen maar in het kamp vast gezeten met de gedachtes aan de katten die hij was kwijtgeraakt in de korte tijd dat hij al op deze wereldbol stond.

Eerst zou ze hem het grootse, wijde territorium laten zien met alle verstopte wonderen. Alleen als je de omgeving volledig vanbuiten kende, kon je de ideale jager worden. De prooi wordt de jager, de omgeving kan gebruikt worden als wapen. Het was iets dat zij had geleerd van haar eigen mentor, en ze zou het ook leren aan haar apprentice. Ze had het ook al geleerd aan Tawnyleaf, haar eerste apprentice, die al volledig was opgegroeid tot een uitstekende warrior. En Peony was natuurlijk trots op haar tot de dag van vandaag. ‘Waar gaan we eerst heen?’, vroeg de apprentice. “De eerste plek waar ik je naartoe ga nemen is de Small Lake – een plekje in ons territorium die een bron van water kan bieden”, vertelde ze hem en trippelde in de richting er naartoe, nakijkend of de apprentice haar volgde. De Small Lake was een kleine, rijke bron van water. Soms bevroor het tijdens leafbare en soms als er slecht geluk was, was het vergiftigd. Maar tegenwoordig was het water rijp en vers, dus zou het geen probleem moeten vormen. “Na een heftige jacht kan je altijd afkoelen bij deze lake.”. Ze volgde rustig het vertrouwde pad dat ze altijd nam om er heen te gaan.

Peonybell vertelde hem dat ze eerst naar het Small Lake zouden gaan een plek in het territorium die ze een bron van water bood. Niet gek, aangezien het een meertje was zoals de naam al aan gaf. Misschien dat het wel lekker zou zijn als het greenleaf was, maar de koude wind en de wolken die met sneeuw dreigden maakten het nu niet al te aantrekkelijk. Toch trippelde Hedgepaw zijn mentor achterna, de open velden over tot ze bij het Small Lake aankwamen. Het was al in de verte te zien, dankzij de weinige beschutting en obstakels die het territorium van Windclan leek te vieden. Het water rippelde lichtelijk door de wind die er overheen blies en het zag er op het moment maar wat grijs uit. Peonybell vertelde hem dat ze altijd hier konden komen om af te koelen na een bezige jacht voordat ze er op af liep via een pad wat haar erg bekend leek. “Komen hier vaak katten dan? Is er nog nooit iemand ingevallen ofzo?” Vroeg hij nieuwsgierig. Hij kon niet bedenken dat dat nooit gebeurd was. Al hoefde hij zelf niet te zwemmen hoor. Nee hij hield zijn poten en zijn vacht wel droog.

Zeker in het midden van Leaf Bare was de Small Lake niet erg aantrekkelijk, maar het was wel handig als Hedgepaw het wist voor als het binnenkort New Leaf werd. Er waren sommigen die echt smolten van uitputting en dat wilde ze liever voorkomen door het alvast mee te geven. Al was het altijd makkelijker gezegd dan gedaan. ‘Komen hier vaak katten dan? Is er nog nooit iemand ingevallen ofzo?’, vroeg de jonge bruine kater nieuwsgierig en de rosse kattin giechelde even inhoudend. “Er komen hier dagelijks best veel katten. In Leaf Bare natuurlijk wat minder, maar het is zeker een zeer bekende plek”, legde de poes uit en liet haar blik kort van de apprentice naar het vijvertje gaan. “Soms vallen er wel katten in… maar gelukkig is het niet mega diep, dus ze komen er meestal wel uit”. Moest een kat erin vallen dan vielen ze net naast de oever, die nog heel ondiep was. Erg groot was het vijvertje niet, dus het was sowieso niet zo diep zoals een rivier. Maar gelukkig voor hen waren de meeste katten wel vrij voorzichtig op dat vlak. Daarom waren Windclanners ook zo snel: ze konden snel en vol van precisie hun poten plaatsen zodat ze erg vlug konden zijn.