Contemplating tragedy [Turtle]

Gewoonlijk voelde hij trots als hij de grot rondkeek. Nu was het enige wat hij voelde de overweldigende realisatie dat hij ze allemaal teleurgesteld had. Kon hij dit ooit nog repareren? Hij moest het op zijn minst proberen. Hij was nog altijd Chief. Hoorde hij dat nog te zijn? Hij wist het oprecht niet, maar zolang Fireteller hem die positie liet behouden, kon hij op zijn minst proberen te titel te verdienen. Overdag had hij zijn gewone taken, het regelen van de patrouilles, het opstellen van de wacht, deelname aan beide van die taken. Maar wat hij altijd als zijn belangrijkste taak had gezien, was het zijn, zien en luisteren. Weten wat er onder zijn Tribegenoten speelde, begrijpen wat er in hen omging, en alles wat hij kon doen om hen te helpen. "Turtle... zou je met me willen praten?", vroeg hij tegen de jonge kater. Alles wat er gebeurd was draaide om zijn moeder, maar het was zijn zus die in het middelpunt had gestaan en van hem zelf had Day nog weinig gehoord. De Prey Hunter to-be had zijn eigen beschuldigingen geuit, herinnerde Day zich, maar hij had ook geprobeerd zijn zus over te halen haar acties te staken. Hoe keek hij er nu tegenaan? Maar bovenal, hoe ging het met hem?

Hij wist niet goed hoe hij zich anders moest voelen dan alleen. De enige kat die mogelijk nog iets om hem gaf zou er snel genoeg niet meer zijn en het was ook nog maar de vraag of ze terug zou komen. Want daar was hij gewoon niet zeker van. Het zou hem eerlijk niet verbazen als ze hier niet terug zou komen, niet terug zou komen naar een plek waar ze toch niet welkom was. Iets wat hij zich ook steeds meer af begon te vragen. Was hij hier wel welkom nog? Ze hadden niet eens de moeite gedaan om uit te zoeken wat er met zijn moeder gebeurd was en dat alles had geleid tot wat er met Wren gebeurd was. Het ergste was bijna nog dat de kat die bij beide situaties prominent aanwezig was geweest hem nu kwam vragen of hij met hem wilde praten. Was het daar niet te laat voor? Had dit niet allemaal al veel eerder moeten gebeuren? "Waarom heb je niks gedaan?" Hij doelde hierbij meer op het feit dat er niks met Starteller's dood gedaan was, maar het was ook een vraag waarom hij niks had gedaan om Wren en hem te helpen. Want zo voelde het heel eerlijk, alsof ze stuk voor stuk door de tribe allemaal in de steek gelaten waren.

Meteen in de aanval. Misschien leken Turtle en Wren vanbinnen toch meer op elkaar dan hij had gedacht, ook al was hun uitstraling zo verschillend. Ze hadden allemaal het vuur van hun moeder geërfd. En ze zouden de Tribe er nog mee afbranden. Nee, hij moest Turtle niets verwijten, de jongen had geen gekke dingen gedaan, en enige boosheid was alleen maar natuurlijk in deze situatie. Alleen maar verdiend. Want wat hád Day nou eigenlijk gedaan? Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. "Het spijt me, Turtle. Ik weet dat ik tekortgeschoten ben." Had hij echt niets gedaan? Hij had geprobeerd er te zijn, hij had geprobeerd te troosten, maar wat had iemand ooit aan zijn aanwezigheid gehad, of aan zijn nutteloze woorden? Hij had de stabiliteit willen behouden door Fireteller te steunen, door naar de toekomst te kijken, en hij had gewild dat ze met zijn allen hadden kunnen rouwen. Maar rouw was niet genoeg geweest. De kinderen van Starteller zochten geen troost, ze zochten antwoorden, en die had hij ze niet kunnen geven. Hij had er zelfs niet zo hard naar gezocht. Waarom niet? "Ik wist niet wat ik moest doen." Hij was te druk geweest met zijn eigen twijfels, en te bang voor wat er zou gebeuren als katten elkaar begonnen te beschuldigen. Hij had geprobeerd met Wren te praten, maar naast haar allesverblindende woede had hij Rumble en Turtle over het hoofd gezien. Hij had vrede willen vinden, geen daders, en dus waren de to-be's zelf maar gaan zoeken. Nu was Rumble verdwenen, Wren veranderd, en Turtle? Dat moest nog blijken.

Misschien had de ander verwacht dat hij stil zou blijven, niet deze vraag zou stellen. Maar als hij stil bleef dan zou er niks gebeuren wist hij. Hij zou nu alleen achterblijven en de tribe leek er niks voor gedaan te hebben om dat tegen te gaan. Misschien was het ook beter als hij weg zou gaan, dit alles ook achter hem zou laten, maar zo simpel was het niet. Dan zou de tribe hun en hun moeder binnen de kortste keren vergeten waarschijnlijk en dat was niet wat hij wilde. Day bood zijn excuses aan of hij het meende was een tweede. Dat kon hij zo snel niet bepalen. "Je had op zijn minst een onderzoek kunnen starten," Dat was het minste dat gedaan had kunnen worden. Dan was dit alles misschien niet gebeurd. Dan was hij hier nu niet alleen. Als hij hetzelfde als Wren was had hij allang lopen schreeuwen, alles er allang uitgegooid, maar zo was hij niet. Blijkbaar was hij te lang stil gebleven, denkende dat hij pas iets zou kunnen beginnen wanneer hij bewijs zou hebben, maar waar had dat hun gebracht? Nergens. "Nu is alles mis gegaan," Niks leek meer zoals het hoorde te zijn.

"Je hebt gelijk", gaf Day zonder tegenwerping toe. Hij had moeten beseffen dat Startellers kinderen harder naar de waarheid zochten dan naar troost. Day was zo gefocust geweest op verwerking, op hoe nu verder, dat hij niet stil had willen blijven staan bij wat er precies gebeurd was. Misschien had hij te veel op zijn eigen ervaringen vertrouwd, op zijn eigen gevoelens, op wat hij nodig had gehad toen hij zijn moeder verloor. Maar had hij het niet zelf nog tegen Turtle gezegd? Iedere kat rouwde op een andere manier. "Toen mijn moeder overleed, en diezelfde winter mijn broer..." Hij slikte even. Het was zo lang geleden, hij had het verlies verwerkt, maar een dergelijk verdriet verdween nooit helemaal, en het was op momenten als dit, wanneer hij anderen hetzelfde zag verliezen, dat iets van die oude pijn weer omhoogkwam. "Toen had ik zo veel vragen, maar ik leerde dat antwoorden op die vragen me geen rust zouden geven. Ik bleef hangen in het moment van hun dood, maar ik kon pas verder zodra ik besefte dat hun levens daarvoor zo veel belangrijker waren dan dat ene noodlottige moment. En ik wéét..." Hij zuchtte een keer. "Ik weet dat dit anders is." Courage en Ray waren niet vermoord, er was geen andere schuldige dan het noodlot, gedragen door grote bruine vleugels. "Maar ik geloofde, ik geloof nog steeds, dat deze dader niets met onze Tribe te maken heeft. Er zijn slechte katten daarbuiten, Turtle, en ik dacht..." Misschien was het Lítill zelfs wel geweest, toen al rondhangend, zoekend naar Blossoms sporen. "Ik dacht dat het belangrijker was om te kijken naar hoe we verder moesten, als Tribe, als nabestaanden..."Alles was zo ingewikkeld geweest, kort na Startellers dood. Een nieuwe Healer die zonder enige voorbereiding aan het hoofd van de Tribe werd gezet, Days eigen rol - hoorde hij nog Chief te zijn, terwijl het afnemen van die rang een van de laatste daden van hun vorige Healer was geweest? - de plek van de nieuwste Tribeleden, die Starteller in haar laatste mededeling nog de grot uit gezet had... Hij had met zijn eigen gevoelens in de knoop gelegen, zijn rouw om een vriendin met wie zijn band de laatste tijd zo verslechterd leek. Hij had naar het heden willen kijken, geprobeerd zich op de toekomst te richten, en het verleden had hij eigenlijk zo snel mogelijk willen laten rusten. "Ik wilde alles niet nog ingewikkelder te maken door op zoek te gaan naar een schuldige vreemdeling, en ik heb niet ingezien dat jullie die zoektocht wél nodig hadden." En dat speet hem. Dat zou hem altijd spijten, zeker met hoe alles daarna gelopen was. Had simpelweg een onderzoek dit alles kunnen voorkomen? Was Wren hem dan blijven vertrouwen?

Het was niet per se zijn gelijk dat hij wilde krijgen hierin. Nee, het liefste wilde hij dat alles terug ging naar voor zijn moeder dood was gegaan. Misschien hadden ze wat kunnen voorkomen, misschien hadden ze de signalen kunnen zien. Maar hij wist maar al te goed dat dat niet mogelijk was en dat nu iedereen weg was. Starteller, Rumble en nu Wren. Stuk voor stuk gingen ze allemaal weg. Wat moest hij zonder hun? Day begon weer te spreken over hoe het voelde toen hij zijn eigen moeder en broer verloor. Een verhaal dat hij nog niet eerder gehoord had van de Chief. Dit was anders. Daar had hij gelijk in. Iemand verliezen aan de bergen of de roofdieren die erin leefden was gewoon, dat waren de risico's van het leven in de bergen. Maar moord was anders. Dit had niet horen te gebeuren. Day geloofde dat het een buitenstaander was? Iemand die niks met de tribe van doen had? Was dat echt de reden? Hoe kon hij zo naïef blijven? Hoe kon hij blijven denken dat iemand buiten de tribe dit gedaan had? Nee, hij had het zelf misschien niet gedaan, daar kon hij Wren geen gelijk in geven, maar de kans was zoveel groter dat iemand binnen de tribe dit gedaan had. "Denk je echt dat het een buitenstaander was?" Hij kon de ongeloof niet uit zijn stem houden. "Hoe naïef wil je zijn?" Hoeveel katten hadden wel geen voordeel behaald uit het feit dat zijn moeder dood was? Hoeveel katten binnen de tribe? Te veel om op te noemen haast. "Hoeveel katten hadden profeit bij mijn moeder's dood binnen de tribe?" Begon hij dan ook. "De buitenstaanders die de tribe binnen gelaten waren, Fireteller die haar plaats in nam, jijzelf die je rang verloren had vlak voor ze verdween en dan heb je nog Coyote die zijn zoon nu als healer van de tribe heeft, die de tribe vertelde over Starteller's 'verdwijning', dat ze het territorium verlaten zou hebben. Dat ze in een confrontatie met hem gezegd zou hebben geen vertrouwen meer te hebben in een tribe waar katten tegen haar gekeerd waren. Die zei dat hij haar niet meer kon overtuigen. Zijn dat niet genoeg redenen om het binnen de tribe te zoeken?" Hij sprak nooit zoveel, alleen wanneer het nodig was en dit was een van die keren. Hij had de feiten te lang bij zich gedragen, ze te vaak lopen malen in zijn kop. Nee, hij was niet zoals Wren, die assumpties maakte zonder feiten te gebruiken, die meer op haar gevoel af ging. "Waarom kwam Starteller terug als alles wat Coyote zei waar was? Waarom leek ze er alles aan te doen om terug bij ons te komen? Ze was niet een kat die haar rug naar de tribe had gekeerd, dan was ze zelfs niet voor ons terug gekomen." Day was er ook geweest. Hij had deze feiten net als hem, maar waarom had hij er niks mee gedaan? "Het afschuiven op een vreemdeling moet het makkelijker maken niet? Maar het maakt je blind naar de feiten die er liggen Day." Dat was misschien hard gezegd, maar hij ging dit niet meer voor zicht houden, niet na de beschuldigingen die hij al had uitgebracht. Die waren uitgelokt door Wren. "Denk je echt dat je je taak als chief goed volbracht hebt hierin? Als degene die ouder en wijzer zou moeten zijn dan Wren, dan mij." De rem was eraf, alles waar hij al die tijd mee had lopen malen kwam eruit. Misschien zou hij ergens medelijden moeten hebben met de kater voor hem, maar hoelang had hij zich stil gehouden hierover? Te lang, want nu leek het allemaal te laat te zijn.

Naïef. Hij was vaker zo genoemd, en hij kon niet ontkennen dat hij het misschien was, maar wat anderen naïviteit noemden, noemde hij liever vertrouwen. Was daar echt iets mis mee? Waarom stootte het Turtle zo af dat hij geloofde in zijn Tribegenoten, in katten die hij zijn hele leven kende? Waarom was dat zo moeilijk te bevatten? Day voelde juist weerzin in zich opkomen bij de manier waarop Turtle over de situatie sprak. Op het eerste gezicht zo rationeel, vol argumenten, maar zonder met zijn ogen te knipperen voorbijgaand aan dat ene, dat allerbelangrijkste punt: het was hun Tribe waar ze het over hadden. Het was hun familie, het waren hun vrienden. Het waren de katten die met wie ze samenleefden en samenwerkten en die ze met hun leven zouden moeten vertrouwen - want hoe kon anders de Prey Hunter jagen, als hij niet geloofde in de Cave Guard die hem moest beschermen? Hoe kon anders de Cave Guard wachtzitten, als hij niet wist of de jagers wel de prooi zouden brengen die hem in leven hielden? "Profijt?" miauwde hij, terwijl zijn gezicht betrok. Even kon hij niets anders uitbrengen dan dat ene woord, want de gedachte alleen al dat Startellers dood voor iemand een profijt kon zijn... Dat dat idee in Turtle opkwam, dat hij serieus dacht dat een Tribegenoot een dergelijke gecalculeerde afweging had gemaakt over het leven van hun Healer en vriendin... Hoe kon hij zoiets denken? Even wist Day niet wat hem meer angst aanjoeg, de allesvernietigende woede van Wren, of van het idee dat Turtle voor hem schetste, dat voorbijging aan alle vertrouwen, alle liefde, die in zo veel generaties in de Tribe was opgebouwd, die de fundering vormde voor hun bestaan. "Denk je... geloof je echt dat een rang belangrijker voor ons is dan een leven? Voor mij, voor Fireteller, voor Coyote? Waar denk je dat een Healer of een Chief voor is? Waarom denk je dat we dit doen?" Hij was Chief voor de Tribe, zijn enige taak was om álles wat hij had een de Tribe te geven, al zijn energie, zijn hele hart, en hetzelfde gold voor een Healer. Wat had het voor zin om zoiets met geweld op te eisen? De rang zou al zijn betekenis verliezen, tenietgedaan door de manier waarop hij verkregen was. Waarom zou een kat dat willen? Om nog niet te spreken over het feit dat de Tribe of Endless Hunting een onrechtvaardige Healer nooit hun zegen zou geven.

Turtle plaatste overal vraagtekens bij. Het verhaal dat Coyote de Tribe verteld had, hield volgens hem geen steek, maar waren katten niet onlogisch soms? Konden gedachten niet omslaan als het weer? "Ik weet niet wat Starteller dacht, maar ik weet dat ze het moeilijk had. Ik denk dat ze door die moeilijkheden vergat welk goeds er was hier." Al wat mooi was leek soms te verdwijnen. Het kon zo moeilijk zijn om te zien waar je voor leefde als je blikveld gevuld werd met wanhoop. Hij had het zelf ervaren. Hij voelde het zo vaak, wanneer in de ochtend de eerste zonnestralen de bergtop raakten, maar hun licht niet tot hem door leek te dringen. Wanneer iets in hem niet in beweging wilde komen, leek te willen blijven op de plaats die hem juist zo veel pijn bracht, totdat hij daaruit wist te ontwaken en weer wist wie er beneden op hem wachtten, wie hij niet wilde missen. "Maar daarna heeft ze het zich herinnert. Hoe veel ze van jullie hield, en van de Tribe, en ze kwam terug." Was het makkelijker om een vreemdeling de schuld te geven? Op een bepaalde manier misschien wel. Maar hij had ook het omgekeerde gezien: dat het zo, zo veel moeilijker was om vertrouwen vast te houden dan om wantrouwen toe te laten. Turtles woorden waren hard, maar Day weigerde zich in dat moeras te laten zinken. Hij weigerde met vernauwde blik naar zijn eigen Tribegenoten te kijken, om manen van vriendschap en samenwerking kapot te laten gaan door beschuldigingen.

"Wantrouwen is geen wijsheid, Turtle", miauwde hij. "Je noemt mij blind, maar jullie sluiten de ogen voor alles waar de Tribe voor staat. En ik begrijp het. Jullie zijn jong en hebben al zo veel duisters gezien, en het is misschien moeilijk te geloven dat er ook nog goeds is hier, maar als mijn leeftijd me dan iets geleerd heeft, dan is het dat er zo veel goedheid is in deze familie. In zevenenzeventig manen heb ik de meeste van de katten hier op zien groeien, zien samenwerken, ik heb liefde en solidariteit gezien, en ja, ook ruzie, ook boosheid, ook conflict. Geen emotie is ons vreemd. Maar we hebben een regel, en dat is dat het leven heilig is, en die regel volgen we, want daar zijn we Tribekatten voor." Hij keek naar buiten. "Daarbuiten zijn er katten die die regel niet volgen. Katten die... die wat goed is uitlachen. Onze Tribe is niet zoals zij." Er waren hier geen Lítills, de katten die hij hier op had zien groeien konden geen monsters zijn zoals hij. Dat was uitgesloten. Was het zo dan zo'n vreemd idee dat Starteller door een vreemdeling aangevallen was?