[Vigil] Slipping through dreamland

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust voelde het gewicht op zijn schouders met de pas zwaarder worden. Maar hij moest het doen voor Slatefur, voor haar familie, voor haar kittens. Hij haatte het, om de brenger van slecht nieuws te zijn. Het was nu al een poosje rustig, maar het rommelde nog altijd in de clan. Wantrouwen en iedereen leek op zijn hoede, alsof ze wachtten op het volgende slechte ding dat zij gebeuren. En dat van nu gebeurd.

Settleddust liep het kamp in en hij legde het slappe lichaam van Slatefur in het midden van het kamp. Even keek hij weer doodstil naar haar, terwijl hij blikken op hem voelde brandden. Hij kneep zijn ogen voor een moment dicht, waarna hij opkeek. 'Ik vond Slatefur vandaag. Ze is.. ze is van haar leven beroofd.' De deputy slikte. Er waren honderden gedachten die door hem heen gingen, maar boven alles was het woede en onbegrip. Waarom Slatefur? Wie was zo laf? Hij schraapte zijn keel weer. De clan toespreken werd steeds makkelijker, maar zulke dingen zouden nooit makkelijk worden. 'We zullen niet rusten voordat we degene die verantwoordelijk is voor zo'n laffe daad gevonden hebben.' Zijn groene ogen schoten vuur en hij keek zijn clangenoten aan. Maar hij keek weer naar het levenloze lichaam van de grijze poes. 'Maar laten we eerst afscheid nemen van onze clangenoot. Een moeder, een raadgever, een vriend.' Settleddust gaf de poes een lik langs haar oor. 'May StarClan light your path.'

Het was al een tijdje rustig, bijna te rustig als je het hem vroeg. Het betekende vaak dat er iets op de loer lag dat elk moment kon gebeuren en vandaag leek die dag aangebroken te zijn. De geur van bloed was het eerste wat hij rook en hij liep zijn den uit om te zien wat er gaande was. Settleddust droeg het lichaam van iemand het kamp binnen, iets dat hij zelf al zo vaak gedaan had, maar pas toen zijn deputy diegene neerlegde had hij door wie het was, Slatefur. Wie had dit gedaan? Zijn blik zocht die van Settleddust, maar uit zijn woorden kon hij niet veel opmaken. Hij stapte naar voren, zei nog niks en drukte kort zijn neus in de vacht van de elder. "May Starclan light you path," Voor hij zijn afstand nam en zich weer op zijn deputy richtte. "Wat is er gebeurd?" Ook al wist hij vanuit zijn eigen ervaring dat je niet altijd wist wat er gebeurd was, ook al hoopte hij dat Settleddust iets van een aanwijzing zou hebben. Of anders moesten ze een patrouille eruit sturen om misschien onderzoek te doen.

Hij was in gesprek geweest met een mede-warrior. Gezellig zaten ze wat te praten voor de warriorsden, ondanks de gekke sfeer die de laatste tijd in het kamp hing. Hazelnut zat met zijn rug naar de ingang van het kamp, niet meteen bewust van wat er komen zou. De ogen van zijn gesprekspartner bleven stil hangen op iets dat zich achter hem bevond. Even bleef hij naar de kat kijken, waarna hij zich traag omdraaide. Zijn oren waren naar voren gericht, maar schoven al snel zijwaarts bij wat hij te zien kreeg. Verschillende beelden flitste aan hem voorbij. Wederom stierf er een kat in zijn nabije omgeving. Winddancer, Roughflower en nu Slatefur. Allemaal poezen die hij lief had, ieder op hun eigen manier. En alle drie waren gestorven op ene gruwelijke manier. Zijn geprekspartner stond op en stapte dichterbij maar Hazelnut bleef staan waar hij stond. Hij wilde zich weerhouden van haar aanzicht, wetende uit vorige voorvallen dat het hem lang zou bijblijven. Misschien was het maar goed dat zijn gesprekspartner van hem weg stapte, straks was de ander nog de volgende in het rijtje doden. Alle connecties die hij leek te maken, stierven een gruwelijke dood. De kater draaide zijn kop weg van het lichaam van Slatefur en gingen onbewust naar de kinderen van Slatefur. Ze zouden nooit alleen zijn, zolang hij hier rondliep. Hij had hen altijd al in de gaten gehouden en dat zou hij nu zeker blijven doen.

De kater zat nu terug met zijn rug naar de groep katten die Slatefur gingen groeten. Zijn houding was misschien vreemd voor de katten om hem heen, maar de keuze was bewust. Hij had haar graag gezien, was mee opgegroeid met haar en wilde zijn laatste beeld van haar bewaren. Zien wilde hij haar nu niet meer. Het puntje van zijn staart zwiepte nerveus heen en weer, waarna hij niet veel later de warriorsden in verdween.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy was voorbereid geweest om Acornstar zijn praktische, bijna zakelijke houding
toen hij hem benaderde. De simpele vragen, die hem bijna irriteerden. Al irriteerde de leider nu hem tegenwoordig erg simpel, al was het maar een blik of een woord. Hij was nog steeds niet over de fouten heen die hij had gemaakt. Brokentune, Newtspark, Serpentpaw, de lijst ging maar door. Waar hij zich niet voor had kunnen voorbereiden was Wolfblood en haar ijzige woede, of was het verdriet? Settleddust kon het bij haar nooit goed uit elkaar houden. Zijn blik ging weer naar Slatefur, en herinnerde de grapjes die ze had gemaakt toen hij nog maar een apprentice was. De trots die hij had gevoeld als jonge warrior toen ze persoonlijk had gevraagd aan Tallstar of hij degene mocht zijn om één van haar kittens te trainen. Hoe hij met diezelfde trots en ijverigheid van Chillypepper, en later ook Hoarsevoice, warriors had gemaakt. Het was een zachte ziel die dit niet verdiende. Wie in alle sterren wilde haar nou dood? ‘Ik vond haar in het moeras. Er was geen geur, met die vloed is het zo te verhullen en.. Ik zag wat sporen, ze gingen naar het zuiden.’ De Thunderclan grens was daar, maar Settleddust wilde niet te snel conclusies trekken. ‘Ik ben ze niet gevolgd, ik kon haar niet achterlaten.’ Zijn blik ging weer naar Slatefur. Hij probeerde zich sterk te houden, maar ook hij werd moe, en dit was weer een klap in zijn gezicht. Een clanlid die hij niet had kunnen beschermen. Iets waar hij zich verantwoordelijk over voelde en dus ginge en bibberende zucht over zijn lippen. ‘Ik kan jullie erheen brengen.’ Zijn blik ging naar Wolfblood, zocht haar blik. ‘Rouw als je moet rouwen, Wolfblood. Er zijn genoeg ervaren warriors die de sporen kunnen onderzoeken.’ Hij verwachtte een scherpe reactie terug. Dat deed ze altijd. Maar ze was emotioneel en emoties vertroebelden je verstand.

Het lichaam van haar moeder kwam binnengedragen worden, en meteen werd het rood voor Roughwolfs ogen. Alle herinneringen kwamen weer binnen. Slatefur, Southernwolf, alles was hetzelfde. De geur van bloed in haar neusgaten, aan haar poten toen het opdroogde, de tranen over haar wangen. Roughwolf vergat te ademen toen de angst haar overnam, maar tegelijkertijd met die doodsangst was er woede. Woede voor wie het steeds nog haar aan wilde doen. Haat voor de moordenaar. Zelfhaat, omdat ze er niets tegen kon doen. Dat ze niet over haar angsten kwam. Ze wilde gerechtigheid, maar ze kon geen poot verzetten. Ze keek toe, hoe degene die om haar moeder gaven afscheid namen, Wolfblood die woedend werd, hoe ze zakelijk bespraken hoe ze het wilde oplossen. Tranen stonden in Roughwolfs ogen en na wat een eeuwigheid leek te duren, snakte ze naar adem.