Fight or Flight

"You tell me it ain't what it seems
But baby, this is looking like a crime scene"

Indra begon zich meer en meer op haar gemak te voelen binnen Bloodclan. Nee, ze was nog geen volledig lid, maar ergens gaf haar dat ook de kans om opnieuw te beginnen. Ze trainde weer, zoals ze gedaan had als apprentice, zo veel manen geleden. Ze had een duidelijke rol. Ze had het idee dat ze zelfs meer gerespecteerd werd dan toen ze deputy was; maar de Bloodclanners waren op zich meestal vrij moeilijk te lezen, dus misschien droeg dat eraan bij. En natuurlijk vond niemand het echt erg dat ze bloed aan haar poten had hangen. Ze merkte op dat ze steeds minder vaak in haar schuldgevoel weggleed; de omgeving waarin ze was vond haar moorden maar normaal, maakte er geen heel spel van. Hoe twisted het ook was, het bewees zeer goed te zijn voor haar mentale gezondheid. Indra was vandaag op jacht gegaan in het rogue gebied, waar ze een paar weken zo halfdood geleefd had dat ze het zich amper nog herinnerde. Een paar momenten waren het enige wat ze er nog van wist - haar zoon Sandpaw ontmoeten, gevonden worden door Lethal en natuurlijk Routnose die haar vroeg om gelukkig te proberen zijn. En ergens.. Deed ze dat toch ook, niet waar? Ze wist niet of de medicine cat akkoord zou zijn met haar beslissinge. Daar probeerde ze vooral niet al te veel aan te denken.

+ Routnose

Gezien grote delen van het gebied nog onder water stonden, ws ze geforceerd verder te zoeken naar de broodnodige kruiden. Windclan had geluk gehad, doordat het gebied vrij hoog lag waren voornamelijk de tunnels ondergelopen. Ze nam de modderige poten maar voor lief, toen ze had vernomen dat Shadowclan en Riverclan bijna uit hun gebieden waren verdreven. Routnose zuchtte, de bezorgdheid gebeiteld in haar blik. Ze hoopte dat iedereen oké was. Ze hoopte dat de sterren hen zouden vergeven. Dat ze haar nog zouden vergeven. Routnose schudde haar kop en forceerde zichzelf om te concentreren. De kruiden voorraad bleef slinken en ze nu Falconstrike voornamelijk met Storkpaw bezig was, merkte ze dat ze zich vooral nuttig maakte door kruiden te vinden. Dit keer vond haar scherpe neus echter iets anders. Meteen keek ze overeind, haar groene ogen even vol hoop terwijl ze de omgeving scanden. De geur was vaag en ver, maar vanaf haar heuvel hoefde ze niet lang te zoeken. Haar bruine vacht viel goed weg tegen het landschap, maar niet goed genoeg om zich voor Routnose te verbergen. De medicine cat zette een snelle tred in, haar eerdere focus op het vinden van kruiden vergeten. Het gras zweefde onder haar poten terwijl ze de afstand tussen hen verkleinde, totdat ze haar beter kon zien. Tot ze kon zien dat haar oogkassen niet meer zo ingevallen waren, haar pels weer iets van zijn glans terug kreeg en haar zo, zo bekende groene ogen die diepe triestheid iets leken te zijn verloren. Voor één tel wilde ze zichzelf op de ander gooien, haar omhelzen en zeggen hoe blij ze was dat ze nog leefde, dat het goed met haar leek te gaan. Maar ze was niet voor niets vernoemd naar haar scherpe neus. Plots kwam ze tot stilstand, vlak bij de ander. Ze droeg geen karakteristieke halsband met die afgrijselijke tanden, maar de ijzerige geur was onmisbaar. Woordeloos keek ze de ander aan, niet wetend wat ze überhaupt nog kon zeggen. Er moest een verklaring zijn. Ze had nog geen halsband, toch? Dan was ze nog geen lid. Dan was er vast een reden. Het moest wel, hun afspraak-

Maar natuurlijk moest het leven het opnieuw verpesten, net wanneer ze een beetje comfortabel leek te zijn. Voor ze het wist stond ze oog in oog met Routnose; het verraad in diens blik was als een klauw recht door haar hart. Indra kwam tot stilstand, haar groene ogen wijd open in verbazing. Misschien moest ze blij zijn dat ze nog geen halsband had; hoewel dat ergens ook makkelijker zou zijn. Dan was ze het monster, dan kon ze zich gedragen als het monster. Voor Routnose's eigen goed. Ze had nooit veel goeds gedaan voor de medicine cat, had haar bedrogen en doen liegen en verpest. Indra aarzelde, legde haar oortjes in haar nek en probeerde te beslissen hoe ze moest reageren, wat te zeggen. Ze probeerde te slikken, maar haar bek was kurkdroog. "Routnose.", mauwde ze uiteindelijk met hese stem. Ze probeerde agressief te klinken, angstaanjagend, waarschuwend. Maar dat kwam niet zo over - het was eerder een smeekbede. Alsjeblieft, ga weg. Herinner me als Amberstorm, als de kattin met nog iets van goeds in haar hart. Routnose hoefde Indra niet te ontmoeten.