Haar lichaam was nog steeds gesloopt maar de rust die ze genomen had in haar nest had haar de energie gegeven om weer veder te zoeken. Als ze gister in het Twoleg Place gebleven was in haar status, dan was ze waarschijnlijk in het zelfde scheutje beland als Blueflower of misschien wel erger. Ze was al weer vroeg uit de veren. Ze kon niet langer in vrede slapen terwijl ze wist dat de deputy daar ergens gevangen zat. De she-cat was al onderweg geweest om het kamp te verlaten toen Mizzlepaw haar gestopt had. Ze hadden een gesprek gehad. Eentje waar ze trots en blij over had gevoeld als het niet door deze situautie gekomen was. Mizzlepaw wou leren rennen. Zoals haar. Zoals een echte Windclanner.. Ze had natuurlijk ja gezegd. Hem beloofd hem alles hierover te leren maar hem op het hart gedrukt dat zelfs met haar Windclan bloed ze niet zijn moeder hierdoor had kunnen redde. Immers was Blueflower nog steeds weg en niet bij haar- hen. Ze had het gesprek daardoor niet al te lang gehouden en de jonge tom beloofd dat ze zijn moeder zou terugbrengen. Dit was ze ook zeker van plan. Al zou het haar jaren kosten. Ze zou Blueflower vinden. Haar loyaliteit naar haar en naar heel Riverclan volledig bewijzen. Ze was dus uit het kamp geglipt al wist ze honderd procent dat Crystalstar het niet mee eens was dat ze er zo in haar eentje optrok. Ze had tegen Carrioncough vermeld dat mocht ze niet terugkeren vannacht dat ze niet wou dat Riverclan haar kwam zoeken. Ze zou in het Twoleg Place blijven tot zeker drie dagen om Blueflower te zoeken. Mocht ze haar niet binnen die tijd vinden, dan zou ze terugkeren. Was ze er naar drie dagen niet, dan betekende het dat ze hun hulp nodig had. Shatteredice nam dezelfde weg die ze gister geheel afgelegen had. Het was een behoorlijk stuk lopen maar ze beet dwars door de pijn heen. Haar pootkussentjes waren nog nooit in haar leven zo kapot geweest. Zelfs niet toen ze met de andere clans in de bergen waren geweest. Maar ook hier reageerde ze niet om. Ze voelde niks, helemaal niks naast de enorme drang om Blueflower te vinden. Ze was een magneet die haar wederhelft zocht waar een continue trekkend gevoel aan haar ziel trok die bleef zeuren en zeuren tot ze weer aansloot bij haar missend stukje. Toen ze op de plek aankwam waar ze gister haar laatste mark had geplaats nam ze kort een pauze. Haar oogje gleed naar de hemel toen ze zat. De lucht was nog steeds dicht bepakt net als gister- Nee, de hemel was nog donkerder gekleurd. Het leek wel alsof er elk moment een stortbui kon neervallen. Alsof de lucht zijn verdriet met haar deelde en dit wou laten zien. De gesproette she-cat stond daarom snel weer op. Ze kon geen enkel regendruppel gebruiken nu. Dan zou ze de spoor van het monster geheel verliezen en nooit meer iets kunnen terugvinden wat kon leiden naar de blauwgrijze siamees. De flame-point zette er weer diepe tempo in en probeerde dezelfde geur weer terug te vinden. Het duurde eventjes. De geur was namelijk lastig te herkennen. Maar uiteindelijk wist ze het voor elkaar te krijgen. De dikke lucht hielp echter niet veder mee, naast alle andere nieuwe verse geuren die haar neusje streelde. Shattered probeerde haar focus enkel en alleen op de spoor te focussen waar een hint van Blueflower te vinden was. Het werd echter enkel minder en minder tot op het punt dat ze haar zoete lavendel geur niet meer in de geur van de auto te vinden was. Nu was het dus gokken als ze de goeie spoor nog volgde steeds. Het gaf haar enorme zenuwen. Paniek drukte in haar aderen maar ze probeerde haar hoofd koel te houden. Blijf je focussen op één ding Shattered.. Blijf de geur ruiken.

Hoelang had ze wederom weer gelopen? Een vraag die ze niet kon beantwoorden. Ook door de missende zon achter deze dikke wolken kon ze niet inschatte hoe laat het ongeveer kon zijn. Het maakte haar ook niet uit. Al moest ze nog dagen en nachten lopen, zolang ze maar een enkele stap dichter bij Blueflower kwam. Het leek wel alsof Starclan dan op een gegeven moment naast haar stond toen ze iets bekend in de verte zag. Een monster. Maar niet zomaar één. Het- het was dezelfde beest dat Blueflower ontnomen had van haar thuis. Een klap van adrenaline sloeg haar zo erg naar binnen dat ze weer als een afgevuurde pijl naar voren schoot. Haar pootjes leken de grond wel niet aan te raken toen ze op dat ding afsprong. Lavendel.. Lavendel? Ze rook lavendel. Ze rook het weer. Ze rook haar weer. Misschien dan wel verstopt onder een dikke laag van onbekende chemicaliën, ze zwoor dat ze de bloemerige zoete geur parfum van Blueflower rook. Shatteredice keek alert om haar heen maar geen teken te vinden van de twolegs die gisteren in het territory hadden gestaan. Met een soepele sprong kwam ze terecht op de kap van de auto die geparkeerd stond voor een vreemd wit uitziend gebouw. Haar kopje schoot elke kant op. Zoekend naar de mooie vacht van de deputy. ''Blueflower?" Riep ze terwijl ze de dak van de auto opsrong. ''Blueflower!?'' Probeerde ze weer met haar hart vastknijpend. ''Alsjeblieft wees in de beurt..'' Smeekte ze bijna onhoorbaar tegen haarzelf.

Alsjeblieft Starclan, laat haar hier ergens zijn..

Maar er kwam geen antwoord. Niks. Hoelang ze ook bleef roepen. De sterren prikte al in de lucht toen ze haar stem deels verloren had. Haar lichaampje lag ondertussen al een tijdje onder de auto. Daar rook ze nog maar weinig de zoete geur van Blueflower. Ze had verslagen haar kopje verstopt in haar staart terwijl ze de koude nacht inging zonder Blue aan haar zijde. Alleen haar gemaskerde geur die aan de auto kleefde was het het gene dat ze bij haar had.


...

Het geluid van een dichtslaande deur was het gene wat Shatteredice uit haar diepe slaap wegtrok. Geschrokken kwam haar lichaam in volle alertheid overeind waardoor ze haar kop bijna nog tegen de onderkant van de auto stootte. Niet veel later, enkele secondes maar, begon het monster ineens keihard te grommen. Haar pels stond direct dik overeind en terwijl ze een uitweg zocht begon het beest te bewegen. Zo vlug als ze kon schoot ze onder de rijende auto vandaan en duwde ze haar lichaam angstig tegen het vreemde twolegnest aan. Een rookpluim van de uitlaat sloeg zelfs nog in haar gezicht waardoor de she-cat kort naar haar adem moest zoeken. Toch verroerde ze haarzelf veder niet. Bang dat als ze bewoog het beest zich zo omdraaien en ook op haar zou afkomen. Met licht trillende pootjes keek ze toe hoe de monster die Blueflower had gegrepen het terrein verliet. De zon was al opgekomen, de lucht voor het eerst in drie dagen weer semi blauw. Ze kon eindelijk weer eens zien hoelaat het ongeveer was. De ochtend was al voorbij wat betekende dat ze langer had geslapen dan ze had gewild. Haar lichaam had haar in een droomwereld vastgehouden om de extra energie die ze de afgelopen dagen had verloren weer deels op te bouwen. Nu stond ze echter weer hier. Het laatste beetje van Blueflower weer kwijt. Shatteredice drukte haar lichaam nog dichter tegen de koude tegels aan. Haar gedachtes gingen weer als een razende trein. Ze wist niet waar te beginnen. Waar veder te zoeken. Alle draden die richting de deputy had geleid hielden hier op.. De flame-point keek omhoog naar het gebouw. Het zag er anders uit dan de bekende twoleg huizen. Het had geen puntdak, geen hekwerk met een tuin en geen rare tegels. Alles was strak en glad en telkens rook ze een gekke geur van schoonmaakmiddelen. De she-cat keek weer terug waar ze daarnet de monster had zien verdwijnen. Was de kust veilig? Ze liet haar blik nog enkele keren rond glijden tot ze er zeker van wist dat ze alleen was. Pas toen durfde ze haar kleine lichaampje weer in beweging te zetten. Ze moest iets doen toch? Ze kon niet hier blijven zitten in de hoop dat Blueflower ineens voor haar neus ter voorschijnkwam. Ze had drie dagen aangegeven aan Riverclan waar al één van voorbij was. Ze moest haar tijd die ze nog had nuttig gebruiken, vooral ze nu ook een groot deel verloren was door de slaap. Shatteredice begon langzaam langs de muur van het gebouw te lopen. Het was best groot, merkte ze op, want ondanks ze liep kwam de hoek pas na een paar goeie meters pas. Ze keek voorzichtig het hoekje om; er was niks te zien naast wat vuilnisbakken. Ze ging veder. Ze zou dit gebied pas verlaten als ze alles onderzocht had. Shatteredice probeerde de geuren die hier dwaalde te ruiken maar niks dat haar veder kon helpen. Alles werd afgeschermd door sterke chemicaliën. Snel trippelde ze door richting de containers. Grote ijzeren bakken die ze met moeite had herkend. De flame-point was misschien één of twee keer op de twoleg place geweest in haar leven. Een keer tijdens haar training en een keertje toen ze zo in gedachten was verloren dat ze voorbij clan gebied had gewandeld. Meer niet. Dit was dus pas haar derde keer in deze enorme territory waar continue gevaar lurkte. De she-cat keek op naar de bakken en terwijl haar blik omhoog gleed zag ze een klein raampje. Zou ze? Hoe groot zou de kans zijn dat ze wat zag? Ze zag altijd ramen bij de huizen, enkel waren die altijd groter geweest. Het was een soort plas met water waar je reflectie heel lichtjes inscheen maar vooral liet zien wat er dus binnenin het gebouw was. Vaak zag ze dan twolegs staan. Wat als er voor deze raam nu ook eentje stond en haar zou zien? Hoewel ze dapper probeerde te zijn, ze bleef nog altijd een klein she-catje met weinig kracht. Als een twoleg haar zou opmerken en haar proberen te grijpen dan was haar kans om te ontsnappen nihil.. Shattered slikte. Ze moest wel.. Elk dingetje, elk klein kansje die ze kon krijgen om Blue te vinden moest ze grijpen. Ook al zou ze haarzelf in gevaar brengen. Ze moest Blueflower terugkrijgen in de clan, bij haar familie, bij haar.. Met een lenig sprongetje kwam ze op de grote ijzeren bak. Het maakte een hard echoënde geluid van binnen toen haar gewicht er boven op kwam. Geschrokken drukte ze haarzelf plat op het ding. Bang dat het geluid een twoleg zou alerteren. Maar niks kwam. Het bleef stil. Shatteredice kwam langzaam overeind, alsof ze dacht dat de deksel onder haar poten zou pulveren als ze te snel ging. Ze keek weer naar het raampje die nu dichter bij haar stond. Toch was die nog aardig hoog. Als ze er echt doorheen wou kijken dan moest ze weer springen en haarzelf omhoog houden door de rand met haar voorpoten vast te houden. Haar staart zwiepte. Ze bleef nog staan; een plan creërend in haar kop toen ze het plots ineens hoorde. Heel zacht. Bijna gedempt leek het wel. Als ze zich niet zo geconcentreerd had dan had ze het amper opgemerkt. De flame-point spitste haar oortjes en luisterde naar het achtergrond geluid. Het kwam vanuit het raampje. De she-cat ging tegen de muur aan staan op haar teentjes zodat ze dichter bij het kiertje kon komen. Het klonk.. het klonk als hele zachte snikjes. Kon dit? Nee.. Het zou te makkelijk zijn.. Misschien wel een val? Een lokmiddel? Ze beet op haar lip. Toch was het een kans, hoe klein die ook was. Al was het een val, ze moest het proberen. ''Blueflower?'' Fluisterde ze zachtjes. In haar stem hoorde je lichtjes de wanhoop. ''Blueflower?'' Probeerde ze weer zo zacht mogelijk. Ondanks ze door het vuur zou zwemmen voor de deputy ze moest wel voorzichtig blijven.

Sinds ze haar naam had uitgesproken was de tijd om haar heen gepauzeerd. Elke dag sinds haar verdwijning leek de wereld om haar heen te spinnen en nu stond deze volledig stil. Ze was zo bang. Zo bang dat er geen antwoord terug kwam. Haar hart viel in haar maag. Het maakte haar doodsbenauwd. Zo, zo bang dat er geen reactie terugkwam en ze haar voor altijd verloren was. Hoewel hun band fragiel was en opbouwend kon ze het gewoonweg niet veroorloven om weer iemand te verliezen. Hoe kort ze ook pas van elkaars gezelschap hadden genoten.. Het leek alsof ze al jaren vriendinnen was met de Deputy. Hun klik was er gewoon. Ze kon het niet ontkennen. Wat en waarom het ook was interesseerde haar op het moment niet, haar hoofd kon enkel denken aan hoe weer iemand uit haar leven gerukt werd. Maar dit keer. Dit keer stak ze er een stokje voor. De wereld was stil. Alsof ze met een vingerknip doof was geworden. Pas toen ze na enkele lange seconde haar adem uitblies tussen haar gespannen lippen kwam de wereld terug. Haar ademhaling klonk in slow motion maar bij elk milliseconde die voorbij ging hoe sneller en luider weer alles werd. En zo draaide de wereld weer rond. Haar hart kneep vaster bij een geluid. Elk spier die in haar lichaam zat spande aan. Het duurde even tot ze echt kon realiseren dat het de stem was die ze zocht. Naar waar ze zo erg naar har gesnakt om weer te horen. ''BLUEFLOWER?'' Riep ze toen ongelofelijk. Ze sprong meteen omhoog naar het raampje maar er was geen ruimte voor haar lichaam. Ze kon haarzelf enkel aan de rand vasthouden en door het gleufje turen. ''Blueflower? Blue? Ben je het echt?'' Ze zag der. Ze zag der. Dit kon niet waar zijn. Het kon niet. Het- het was een wonder. Het was een verdomde wonder. Ze had haar gevonden. Ze zag haar. Ze keek in haar blauwe ogen. ''Blueflower oh my starclan. Je bent het. Je bent het echt.'' Haar stem droeg een knak. Te veel emoties gierde nu door haar heen. ''Ik heb je gevonden- ik heb je gevonden. Ik-, -Oh Blue-.'' Ze kwam gewoon niet uit haar woorden.