So much hope is here in both our hands

Ze was nerveus, wist dat ze dit moest doen, al was het voor haar kittens. Die verdienden tenslotte een plek binnen Riverclan, ongeacht wat zij of hun vader gedaan hadden. Ook al was Aegir ooit gewoon riverclan geweest. Was hij alleen maar meegenomen door een bloodclanner en had hij iets speciaals te doen in Bloodclan waardoor hij niet terug had kunnen komen. Maar zo zou de clan het niet zien wist ze. Ze zouden het zien als dat hij ze verraden had, vooral nadat hij Emberkit meegenomen had. Iets wat ze niet kon ontkennen dat het gebeurd was. En hij had ook nog een apprentice van riverclan vermoord om dit geheim te houden. Iets wat nu misschien allemaal voor niks geweest was. Misselijkheid kwam weer opzetten aan de herinnering eraan, maar ze wist dat ze door moest zetten. Ze had geen andere keus. "Crystalstar?" Ze haatte het hoe haar stem licht trilde bij het uitspreken van de naam van haar clanleader. Waarom was ze bang voor wat er ging komen?

[Crystalstar]

Het duurde niet lang voordat de eerste kandidaat voor haar nieuwe regeling zich aanmeldde, hoewel Crystalstar niet wist waarvoor Lilypool naar haar toe was gekomen. De regel was gekomen om kattinnen zoals Seamist te beschermen, hoe vreemd dat ook klonk. Als ze naar haar toe kwamen kon zij hen een uitweg aanbieden, ze zouden nu misschien minder geneigd zijn hun daden een geheim te houden. "Ja, Lilypool?" Mauwde Crystalstar, en ze keek de ander vragend aan. Het idee dat Lilypool hier stond als gevolg van de ceremonie speelde in haar op, zeker toen ze de trillende stem hoorde..

Deed ze hier goed aan? Ze hoopte het. Ze had tenslotte geen idee wat haar te wachten zou staan op het moment dat ze de waarheid zou spreken. Haar blik ging naar haar leider toe toen deze sprak, duidelijk afwachtend wat ze te zeggen had. Ze wikkelde haar staart onbewust beschermend om zichzelf heen en ze kon de kittens voelen bewegen, alsof ze door hadden dat er iets aan de hand was. Ze haalde nog eens diep adem, probeerde haarzelf wat te kalmeren. Want hoe vertelde je je clanleider dit? Moest ze het maar gewoon direct zeggen? "Het gaat over wat u zei tijdens de ceremonie," Hoe moest ze dit verder verwoorden? De vader was tenslotte geen riverclanner, niet meer. "En u zei naar u toe te komen wanneer dit gebeurd was." Waarom zat ze het maar uit te stellen? Was ze bang om het hardop te zeggen? Bang dat alles dat gebeurd was voor niks geweest zou zijn? Dat Risingpaw's dood eigenlijk voor niks zou zijn geweest? Maar ze moest wel. Al was het maar voor de kittens. "Deze kittens," Begon ze, terwijl haar staart zich iets strakker om haar heen wikkelde. "Ze zijn van een kater die geen riverclan meer is," Aegir was ooit riverclan geweest, dus daar was niks gelogen aan. Ze wist alleen niet hoe Crystalstar zou reageren, maar ze durfde haar ondertussen ook niet meer aan te kijken. In plaats daarvan staarde ze naar haar poten.

Als Crystalstar verbaasd was, liet ze er niets van merken. Haar blik bleef even vast als voorheen, en ze keek Lilypool voor een lange tijd aan. In werkelijkheid was ze eerder teleurgesteld dan verbaasd. Het scheen dat meerdere jonge kattinnen in haar clan hun verlangens niet onder controle konden houden. Wat haar het meest interesseerde was echter het woordje 'meer.' Dat impliceerde dat de vader van Lilypool's kittens ooit wel bij de clan had gehoord. Crystalstar ging na wie dat konden zijn, maar kwam uiteindelijk maar uit op één naam. "Ravenkit." Het was geen vraag, maar een stelling. "Bloodclan.. Dat is ernstig, Lilypool." Gaf ze toe, zonder eromheen te draaien. De reden dat Seamist haar plekje in de clan had mogen houden was dat Settleddust tenminste afkomstig was uit een respectabele groep katten. Hetzelfde kon niet voor deze Aegir gezegd worden.

Als er iets in de blik van haar leidster af te lezen was, dan zag ze het niet doordat ze naar haar poten staarde. Zou Crystalstar genoeg hebben aan wat ze zei? Of zou ze het misschien zelfs kunnen raden waar ze op doelde? Dat laatste bleek het geval te zijn en ze durfde een blik op haar leidster te werpen, maar ze kon er niks in aflezen, zelfs niet toen het woord Bloodclan viel. Ze wilde Aegir ergens verdedigen, zeggen dat hij niet zoals Bloodclan was, maar de herinnering aan Risingpaw deed haar dat niet zeggen. Het was nog steeds iets waar ze zich schuldig over voelde, iets waarmee ze zou moeten leven. Ze zocht naar de juiste woorden om hier te zeggen, wilde Aegir ergens verdedigen, maar wist niet of dat het juiste was om te doen. "Hij is niet uit vrije wil naar Bloodclan gegaan," Was uiteindelijk hetgeen dat ze zei. Dat was tenslotte wel de waarheid, maar ze kon niet zeggen dat hij niet zo was als Bloodclan, niet na Risingpaw. Ze wachtte af wat Crystalstar zou zeggen. Tenslotte zou ze alles doen om deze kittens hier in riverclan te houden, maar ze moest eerst weten wat haar leidster dacht, wat ze van plan was. De kittens konden ook niet stil blijven zitten merkte ze op en ze schuifelde iets op haar plek, hopende een iets comfortabelere positie te vinden.

Bloodclan was een heel ander wezen dan een andere clan van Starclan. Een nazaat van een Bloodclankat kon een vertroebelde loyaliteit hebben als hij wist wie zijn vader was. Met de andere clans kon er nog geleerd worden dat ze tenminste bij elkaar hoorden onder Starclan, maar met Bloodclan ging dat niet meer op. Het excuus dat Lilypool opbracht deed niets om haar te overtuigen. Het was haar goedrecht om de jonge kattin te verbannen, samen met haar ongeboren kittens. Maar dan zou ze wellicht naar Bloodclan overlopen. In haar naïeve jeugdigheid zou Lilypool misschien geloven dat zij en Aegir ánders konden zijn in die groep moordenaars, en intussen werden ze uitgebuit voor de geheimen van Riverclan. "Liefde is verraderlijk." Mauwde Crystalstar na een stilte. "Aegir is een Bloodclankat, ongeacht wie die keuze voor hem heeft gemaakt. Je bent een verrader voor wat je met hem gedaan hebt, dat zal ik niet ontkennen." Sprak ze. De leader van Riverclan was niet het soort kat dat de boodschap verzachtte, daarbij moest Lilypool goed inzien wat hier gaande was voordat ze dacht dat ze er makkelijk vanaf kwam. "Ik kan, en mag, je zo verbannen en iedereen vertellen waarom. Je zou nooit meer welkom zijn in mijn clan, of één van de andere echte clans." Maar natuurlijk had Crystalstar nog een andere drijfveer dan alleen haar zucht om loyaliteit. "Echter leert Starclan ons te vergeven, en om onszelf te zien in de zondes van anderen." Verzuchtte ze, en ze stond op om dichterbij te komen en Lilypool's buik te inspecteren. "Kan je van deze kittens houden?"

Het bleef een tijdje stil en het begon haast ongemakkelijk te worden, maar ze zei zelf ook niks, wachtte alleen af. Ze had tenslotte geen idee wat verder te zeggen nu. Bang misschien ook wel om het verkeerde te zeggen. De woorden die Crystalstar eenmaal sprak waren niet mild. Ze noemde haar zelfs een verrader en Aegir een bloodclankat. Dat laatste wist ze, maar had ze nooit echt bij stilgestaan. Niet voor Risingpaw. Maar zij kon haar gevoelens toch niet helpen? Zelfs ook al had ze wel geweten dat het fout was, maar ervoor gekozen om dat feit te negeren. Om het niemand te laten weten, tot dit gebeurd was. Ze kon haar verbannen. Dat was waar ze bang voor was geweest toen ze hierheen kwam. Maar ze zou dat haar kittens niet laten gebeuren. Die zouden op zijn minst hier blijven. Al was dat het laatste wat ze deed. Ze wilde haar mond opendoen om wat te zeggen, maar Crystalstar ging door en ze fronste iets bij haar woorden. Vooral toen haar leidster ook nog eens dichterbij kwam en haar buik pijnlijk samen leek te trekken, omdat ze geen idee had wat Crystalstar wilde. Zeker niet met de volgende vraag. "Natuurlijk," Waarom zou ze niet van ze houden? "Ze horen hier in Riverclan," Op zijn minst zouden deze kittens hier horen. Al zou ze zelf weggestuurd worden. De kans dat ze het buiten Riverclan zouden overleven was niet groot. Niet met iedereen die haar wat zou willen doen als ze verbannen zou worden. Dan zouden er teveel enemies zijn. Met Bloodclan en Riverclan, nee, dat zou ze de kittens niet willen aandoen.

Wat wilde ze met de kittens? Ze had beloofd dat die niet zouden lijden als gevolg van de daden van hun ouders, dus zij moesten in ieder geval blijven. Ook was Crystalstar niet bepaald happig over het idee om Lilypool wel te verbannen. Jonge kattinnen die een affaire met een Bloodclankat hadden gehad hadden vast niet de beste overlevingskansen buiten hun clan. De situatie werd iets versimpelt doordat Lilypool stelde dat ze hoe dan ook van de kittens kon houden. Dan zou ze in ieder geval aan niemand onthullen wie hun vader was, als ze van de kittens hielt. "Daar zijn we het over eens, je kinderen zullen zonder meer in Riverclan opgroeien. En zij zullen hun vader nóóit kennen, begrepen?" Zei de leader met een strenge blik in haar ogen. Als ze iets van Lilypool's eer wilde bewaren, en tegelijkertijd de eer van Riverclan veilig wilde stellen, zou ze een plan voor de jonge moeder moeten bedenken. "Waar zouden deze kittens vandaan komen? Als hun vader niet Aegir is? Wie heeft ze dan in jouw buik gestopt? Daar zal je over na moeten denken, zodat je eventuele ongemakkelijke vragen kunt beantwoorden." Droeg Crystalstar Lilypool op.

Dat was het minste wat ze voor de kittens wilde, dat ze hier zouden opgroeien. Toch moest ze even slikken toen Crystalstar sprak over dat ze hun vader nooit zouden mogen kennen. Maar wat moest ze dan wanneer ze vragen zouden gaan stellen? Ze had daar de antwoorden niet op. Ze kon de woorden ook even niet vinden en knikte daarom alleen maar. Vooral ook omdat er een pijnlijke steek door haar buik heen leek te gaan op dat moment. Ze negeerde het, tenslotte kwam het vast doordat ze zich te druk maakte momenteel. Ineens kreeg ze allemaal vragen naar haar kop. Iets waar ze het antwoord niet op wist. Als ze het antwoord daarop geweten had, dan had ze niet hier hoeven zitten. Als ze iemand daarvoor had gehad, iemand die bereid was om dat voor haar te doen. Maar die had ze niet. Ze zou erover na moeten denken, maar ze had er al over nagedacht. Wat voor antwoorden ze zou kunnen geven. Als ze de antwoorden had gehad zou ze hier niet zitten. Nog een pijnlijke steek ging door haar buik en ze hield haar adem vast voor een moment, hopende dat het snel voorbij zou zijn. Eenmaal dat het geval was richtte ze haar blik op haar leidster. "Ik heb daar niemand voor." Nee, die had ze niet. Dat was de waarheid. Hoe ze die vragen dan ook ging beantwoorden had ze nog geen idee van.

Dat was het plan dat Seamist had gebruikt: een andere kater vinden die kon fungeren als de vader van haar kittens. Lilypool zou hetzelfde moeten doen als ze wilde dat haar verhaal overtuigend overkwam op de rest van de clan. Als er geen vader was, zouden er vroeg of laat moeilijke vragen gesteld worden. Maar Crystalstar werd teleurgesteld, de jonge moeder zei dat ze niemand had die die rol op zich kon nemen. De leader zuchtte en begon door haar den te ijsberen, om Lilypool heen. "Wat dan, Lilypool? Is het een wonder van Starclan? De kittens zonder vader. Of ga je het aan de clan vertellen? Waarnaar ik je hoe dan ook zal moeten verbannen, en de kittens buitenstaanders zullen zijn." Mauwde ze. "Ik wil het beste voor jou, en je kinderen, maar je zult een plan moeten hebben voordat ik je kan helpen." Eigenlijk wilde ze vooral dat de kittens hier bleven en dat Riverclan niet onteerd werd, maar het was goed voor Lilypool als zij dacht dat het om háár ging.

Ze kon toch niet zomaar iemand vragen of diegene de vader wilde zijn? Wie zou dat überhaupt accepteren als ze het ineens zou vragen? Ze wist daar het antwoord niet op en daardoor kon ze haar leider het antwoord niet geven dat ze wilde horen. Als ze nagedacht had, dan had ze nu überhaupt niet in deze situatie gezeten, maar het was gebeurd en nu moest ze ervan maken wat ze kon. Ze ging nog weer eens iets verzitten toen er nog een pijnlijke scheut door haar buik heen ging, wat was er toch gaande? Natuurlijk ging ze het de clan niet vertellen. "Ik kan altijd zeggen dat de vader niks met ze te maken wilde hebben, maar dat hij wel Riverclan is." Dat was het beste dat ze zou kunnen, ze kon namelijk niet een random kater vragen of hij de vader wilde zijn, want dan zou ze er ook nog een moeten vinden die niks door zou vertellen aan de rest van de clan. Maar een echt plan was het niet, alleen tijd leek ze niet meer te hebben om er verder over na te denken, want op dat moment kwam er een pijnscheut door haar buik die een stuk pijnlijker was dan alle vorige en ze kneep haar ogen voor een moment stijf dicht en klemde haar kaken op elkaar, in de hoop geen geluid te maken. Maar ze begon te beseffen wat dit betekende en kort ging haar blik angstig en onzeker naar Crystalstar. Was ze hier wel klaar voor? Was ze wel klaar voor de kittens die er blijkbaar aan zaten te komen? Terwijl ze nog niet eens zeker wist hoe dit alles te moeten gaan doen? Ze zocht de woorden, tenslotte was Crystalstar hier nog, maar ze kwamen niet, in plaats daarvan kwam de volgende wee.

Wat zouden de gevolgen zijn van Lilypool's verbanning? Vast niet gunstig genoeg om het te riskeren. Crystalstar hielt de katten die in haar clan zaten graag dichtbij zich, zodat er geen gevoelige informatie naar buiten lekte. En dus zou er iets voor de jonge kattin geregeld moeten worden, maar blijkbaar had die zelf geen plannen. "Voor nu zal dat misschien de enige optie zijn." Misschien zou er binnenkort een kater overlijden, dan kon zij altijd nog de roddel verspreiden dat dát de vader van de kittens was geweest. Crystalstar verwachtte niet dat Starclan haar dat in dank af zou nemen, maar als het Lilypool en de kittens beschermde.. Plotseling vielen haar de angstige blikken en de vreemde verschuivingen van Lilypool op. Crystalstar was zelf twee maal succesvol moeder geworden, het was voor haar dan ook geen mysterie wat hier gebeurde. "Het zijn de kittens." Mauwde ze zachtjes, terwijl ze de aanstaande moeder aankeek. "Ze komen eraan." Daarna kwam ze snel naar voren, en duwde ze haar schouder tegen die van Lilypool. "Kom, leunen.. Naar Shrimpnose's Den."

Het zou ook niet compleet gelogen zijn. Tenslotte wilde Aegir niks met ze te maken hebben en dat maakte alles misschien ook wel wat simpeler. Tot ze ooit apprentices werden mogelijk. Dan kon ze niet meer weten wat ze zouden doen. Maar echt tijd om daar over na te denken had ze niet, niet toen er nog een wee kwam en Crystalstar bevestigde waar ze al bang voor was op dat moment. Ze kwam op trillende poten overeind en hoe graag ze ook er zelf naartoe had willen lopen, dat ging hem zo niet worden. Vooral niet toen na de eerste paar stappen er nog een wee kwam en ze bijna door haar poten heen zakte. Het was niet ver lopen, maar het zou niet makkelijk zijn. Maar ze wist eenmaal bij Shrimpnose zou ze hopelijk gewoon kunnen liggen.

Dood gewicht was een stuk zwaarder dan een actief lichaam om mee te sleuren, en de weeën schenen heftig genoeg te zijn om Lilypool niet veel sterker dan een lijk te maken. Crystalstar wist precies waar de jonge kattin doorheen ging. Zeker de eerste keer was het allemaal heel veel, en ergens voelde ze ook best medelijden met Lilypool, zelfs nu ze wist waar de kittens vandaan kwamen. Terwijl ze haar schouder verder onder de ander forceerde om Lilypool praktisch te dragen, voelde ze ook het pijnlijke besef van haar eigen verloren kitten. Maar daar moest ze nu niet aan denken, dit was belangrijker. "Shrimpnose! Bevalling!" Riep ze simpelweg, toen ze eindelijk de ingang van het medicine cat den had bereikt.

Ze probeerde zich niet te concentreren op de pijn die eens in de zoveel tijd door haar heen ging, in plaats daarvan richtte ze haar blik op de medicine cat den die nu voor hun verscheen. Crystalstar riep om Shrimpnose voor ze de den binnen gingen. Eenmaal erbinnen zakte ze door haar poten heen nu ze niet meer een doel voor ogen had. Nog een wee trok door haar lichaam heen en de druk om te persen begon te komen. Ze voelde een lichte paniek opkomen, niet goed wetende of ze dit wel kon. Of ze wel wist hoe dit moest of ze er wel klaar voor was. Ze zou dit tenslotte alleen moeten doen en dat begon ze zich maar al te goed te beseffen nu.

Een paniekerend gevoel bekroop Crystalstar toen ze de jonge Lilypool daar zich: in pijn en met het vooruitzicht van kittens. De beelden van die ochtend toen ze Shellkit gevonden had kwamen in flitsen bij haar terug. Nee, zo mocht het niet gaan. Tegelijkertijd voelde ze dat dit precies zoals Seamist zou kunnen worden, dat er hier een nestje geboren werd dat uit de vuurlinie van geheimen gehouden moest worden doordat de ouders gezondigd hadden. En ook dat mocht ze niet laten gebeuren, deze kittens moesten opgroeien zonder dat er een onbekende dreiging boven hun hoofd hing. "De ergste pijn zal nog komen, hier.. bijten." Gebood Crystalstar, en ze gaf Lilypool één van de takken die bedoelt waren voor patiënten om op de bijten tegen de pijn.

Ze had niet verwacht dat het zoveel pijn als dit zou doen om kittens op de wereld te zetten, maar er was nu ook geen weg terug meer en dankbaar nam ze de tak tussen haar tanden en beet er hard op bij de volgende wee. De weeën gingen door voor een tijdje tot de eerste kitten eindelijk geboren was. Ze liet de tak los en boog zich naar achteren toe om de kitten, een tortie, te helpen. Alleen zodra ze de zak om de kitten had verwijdert merkte ze dat er iets mis was. De kitten bewoog niet, zelfs was er geen teken van ademhaling te zien. Ze likte de kitten een paar keer, maar er kwam geen beweging in. En hoe graag ze nog meer wilde proberen, op dat moment kwam de volgende wee, snel gevolgd door nog een. Tijd om zich over de kitten te blijven ontfermen had ze dan ook niet, ze moest concentreren op de volgende, hoe graag ze ook door wilde blijven gaan in de hoop dat er wel beweging in haar eerstgeboren kitten zou komen.
De tweede kitten duurde niet lang voor hij geboren was, een katertje was al snel genoeg duidelijk. De kitten was egaal zwart en het deed haar eigenlijk meteen aan zijn vader denken en ze wist dat hetzelfde door Crystalstar heen moest gaan. Ze nam de kitten dichter naar haar buik toe, toen duidelijk was dat deze wel ademde en begon hem een aantal likken te geven. Ze liet haar blik nog een keer gaan naar de andere kitten en haar hart trok pijnlijk samen. Waarom moest dit zo gebeuren? Ze was alleen duidelijk nog niet klaar, er kwam nog een kitten. Ze was vermoeid, uitgeput zelfs bijna, maar ze wist dat ze door moest zetten met de hoop dat het met de laatste ook allemaal goed zou zijn. Ze had het gevoel dat de derde kitten de minste tijd had gekost, want niet veel later lag haar derde en laatste kitten ook bij haar in het nest. Een witte poes met verschillende bruine vlekken. Zachtjes gaf ze de kitten een aantal likken, maar toen viel haar aandacht toch weer terug op haar eerstgeboren kitten. "Hoe... is ze?" Ze kreeg de woorden er amper uit, bang voor het antwoord erop. Wetende dat het niet goed kon zijn wanneer een kitten niet bewoog of ademde bij de geboorte.

Van dat hij in een wereld vol haat, smart en onrecht werd geboren had hij geen weet. Hij wist eigenlijk vrij weinig, behalve dat hij het koud had en dat hij er was. Zijn vader, waar hij vrij ongelukkig een perfect evenbeeld van was, stond buiten de picture, maar dat kon hem niet deren. Het zou namelijk lang duren voor hij de nuances van de relatie tussen zijn ouders zou gaan begrijpen, als dat ooit al zou gebeuren. Er was niks naast zijn zoektocht naar warmte en iets om zijn honger te stillen. Al vrij snel viel te merken dat hij een flink temperament bezat, want hij kroop - voor in hoeverre je het zo kon noemen - doelgericht naar de buik van zijn moeder. Haar angstige woorden bedoeld voor Crystalstar kwamen niet eens binnen. Ooit zou hij een mening over de sterke leader gaan vormen en zij over hem, al had ze oneerlijke achtergrondinformatie. Er zouden dingen zijn die hem gingen achtervolgen, daden van verraad die hij niet eens zelf had gepleegd. Maar voor nu was niks van dat al relevant. Voor nu was het namelijk goed genoeg om gewoon even te bestaan.

De bevalling begon, en het was net zo'n verschrikkelijk tafereel als alle andere bevallingen die Crystalstar mee had gemaakt. Moederschap was prachtig, maar het op de wereld zetten van kittens was een regelrechte hel. Zij wist het, en Lilypool zou er nu achter komen. Toen de eerste kitten kwam liet de wereld maar weer eens zien hoe wreed zij kon zijn. Er zat nul beweging in het tortie poesje. Maar hoewel Crystalstar al precies wist wat er aan de hand was, ontfermde ze zich toch over de pasgeboren kitten. Razendsnel begon ze de verschillend gekleurde vacht schoon te likken, om warmte in het kleine lichaampjes te brengen. Maar het mocht niet baten. Ze bracht haar oor dichterbij het lichaampje en luisterde aandacht. Geen ademhaling. Ze legde haar poot voorzichtig op de kleine keel van het nieuwe leven. Geen ademhaling. Met een diepe zucht ging Crystalstar weer rechtop zitten. Ze zij niets, wachtte in plaats daarvan totdat Lilypool helemaal klaar was. Met een schok aanschouwde ze het zwarte katertje dat zich als eerste bij zijn moeder nestelde. Een perfecte weerspiegeling van zijn vader. Na het tweede poesje leek het voorbij te zijn. En toen moest er een brandende vraag beantwoord worden. Crystalstar was niet van plan om om de zaken heen te draaien, daar zou de moeder niets aan hebben. "Dood, het spijt me." Starclan's boodschap. Het leven van één van de drie kinderen voor de daden van hun moeder. Dacht Crystalstar, hoewel ze die gedachte niet uitsprak. Er was een grens aan haar wreedheid. "Maar de andere twee zien er gezond en sterk uit. Gefeliciteerd, Lilypool, je bent moeder." Ze zei het met weinig vreugde, ze verwachtte immers niet dat de jonge moeder daar lust in had. Met een steek dacht ze aan Seamist, die een soortgelijk traject door zou moeten. Hoe zou het haar afgaan? Zouden haar zonden zwaarder of lichter gewogen worden?