Een ruige bloem in het bloemenbos

Hij had natuurlijk meegevochten in het Riverclan en Shadowclan gevecht. Daar had hij een paar mooie krassen op zijn billen van verdient, goed verstopt tussen zijn vacht en een extra scheur in zijn oor. Carrioncough had door de ruzie de grenzen vermeden, maar nu was hij toch op een solo patrouille voor hij besloot om bij de Fourtrees te gaan kijken. De laatste keer dat hij er was, was een hele tijd geleden, maar de laatste Gathering had vele katten met angst terug doen keren. Toen hij dan ook aankwam zag hij nog de verkoolde resten van het vuur. De boom was gelukkig niet stuk, maar de voet ervan was wel zwartgeblakerd. Carrioncough drukte zijn poot er tegenaan en zag zijn pootkussentjes verdwijnen. Hij zette zijn voet neer tegen de steen en zag een afdruk. Cool!

+ Roughwolf

♝ carrioncough

De oorlog met Riverclan had alleen maar bewezen dat er alleen maar vijanden waren. Niemand wilde het goed voor elkaar hebben. Als het Bloodclan niet was, dan was het wel een andere clan. En het ging niet eens om territorium, het ging om eer of trots of wat voor persoonlijke vendetta. En enkel bloed en dood volgden. Roughwolf liep nooit meer rustig door het territorium, overal zag ze vijanden. Ze maakte zich klein, deed haar taken en verdween weer in haar nest. Waarom ze zo ver weg van huis was gedreven, wist ze dan ook niet. Al helemaal niet toen ze een gevlekte kater zag staan en haar adem stokte direct in haar keel. De geur van Riverclan hing aan hem, maar het enige wat ze zag was een moordenaar met bebloede klauwen, en hij liet rode pootafdrukken af op de rots. Was dat zijn humor? Haar haren kwamen overeind en een zachte grom rolde over haar lippen.

Hij zette net zijn poot naast de ene afdruk toen hij schrok van gegrom achter zich. De pootafdruk liet een veeg na waardoor de pootafdruk groter was. Het leek nu wel op een tijgerpoot, maar veel tijd om daar over na te denken had hij niet want hij had zich defensief omgedraaide, zijn oren in zijn nek, maar zijn haren nog plat. Niet zoals de egel voor hem. Hij liet zijn blik zwijgzaam over haar gezicht glijden. Er ging geen belletje rinkelen. Ze was de zoveelste kat in het bos. Hij knikte en dwong zijn oren om rechtop te staan. "Dag dame."

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Een ruige bloem in het bloemenbos