∆ [RECONNAISSANCE] Area one

he's not a villain, he is just a boy

Aegir had zich klaargemaakt voor een patrouille naar het onbekende. Hoewel hij de naaldbomen erg zou missen. Het had veiligheid en geborgenheid betekend, maar ook de constante dreiging van kapers op de kust. Maar zachte aarde onder je voeten en donkergroene naalden altijd boven je kop, was heerlijk. Alleen zelfs dat had de elite weten te verpesten, met hun destructieve natuur. Dus op naar nieuwe oorden was het weer. Al snel braken ze af van de grote groep en dus stond hij nu bij twee rossige poezen, waarbij hij hard afstak met zijn ravenzwarte vacht, alhoewel de puntjes van zijn lange vacht bruingebrand waren door de zon. Hij rolde zijn kop van links naar rechts op zijn schouders, waarbij wat wervels knakten. Zijn ijsblauwe ogen staarden in het rond. Hij keek even een keer alert op toen hij wat geluid hoorde. Het rammelde wat, maar het was in de verte en het scheen nog geen direct gevaar. Er hingen vreemde geuren in de lucht, maar het meest aanlokkelijke waren de groene bladeren die als sirenes verleidelijk naar hem wuifden. Hij had erg genoten van het woud, hij wilde dat weer. Hij wilde niet weer zijn pootkussens moeten verharden van altijd over harde straten lopen. ‘De bomen zien eruit als een goed begin,’ stelde hij dan ook voor. Ze zouden gewoon alert moeten blijven op hun omgeving, een beetje elkaar rugdekking geven. Maar de elite had al manen in de tweebeenplaats geleefd, niets zou hun nog kunnen verrassen, toch?

Uiteraard had ook Nyra zich aangeboden om op patrouille te gaan om de onbekende territoria te onderzoeken. Ze had voor een keer niet de leiding gekregen. Het leek haar niet te deren, ze liet in ieder geval niets merken. Toen ze aangekomen waren op de plek waar ze zouden afsplitsen, fluisterde Orchis iets onhoorbaar in het oor van Hyzenthlay. Een gek gevoel overviel haar, jaloers om het feit dat ze het niet kon horen wat er gezegd werd. Meestal werd zij in vertrouwen genomen door de General en was ze van alles op de hoogte. Ze bleef in stilte staan en draaide even haar kop weg van het tafereel, waarna ze haar poten in beweging zette om de kleine patrouille te volgen. Ze hield haar kopje laag om alle geuren van de omgeving beter in zich op te nemen toen Aegir plots een uitspraak deed over de bomen. Nyra keek op en liet haar blik naar de aangewezen bomen gaan. "Goed idee Aegir, jij focust je op wat voor ons is, ik op wat van boven komt misschien en Nyra jij geeft ons rugdekking." Even trok ze met haar oortje bij de uitspraak van Hyzenthlay, waarna ze kort knikte. Tegenspreken was geen optie in de Elite. Ze volgde het duo en zorgde voor de nodige controle in de achterhoede. Bij het voelen van gras onder haar poten, liet ze haar blik echter naar voren gaan en vervolgens omhoog bij het zien van het hoge hek. Ze zou er normaal met gemak over geraken, maar de laatste tijd was ze niet meer echt in topconditie. Sinds enkele dagen terug wist ze wat daar de oorzaak van was: kittens. Ze droeg levende schepsels mee in haar buik. Ze stond er niet voor te springen en trok haar buik zelfs in om het voor iedereen verborgen te houden. "Ik stel voor dat we een betere ingang zoeken," stelde ze luidop voor en liet haar blik kort van het hek naar Hyzenthlay en Aegir gaan. Het duurde niet lang voor haar ogen terug gingen naar het hek. Ze had zo haar redenen om dit idee voor te stellen.

he's not a villain, he is just a boy

De pinewoods waren de beste plek waar hij ooit geleefd had, dus om weer een bos te vinden gaf hem een sprankje hoop. Toen zijn idee vervolgens als een goed idee werd bestempeld, kropen zijn mondhoeken onbewust omhoog. Zijn oren draaiden nog steeds rond om vreemde geluiden op te vangen en hij kreeg de opdracht om de voorhoede in de gaten te houden. Automatisch nam hij dan ook de leiding en liep voorop, waar hun eerste obstakel de weg versperde. Zijn ijsblauwe ogen gingen omhoog en hij liet een klein gefrustreerd geluid ontsnappen. Het kon ook nooit makkelijk, maar oké. Even scande hij snel de onderkant of er misschien een kier was om tussendoor te glippen, maar op eerste blik leek het niet zo. Nyra opperde al snel om maar een andere manier te zoeken. ‘Bang voor een hekje?’ miauwde hij plagerig naar de oudere poes. Oké, hij was een beetje hoog en hij moest toegeven dat hij ook niet de beste klimmer was, maar het was niet onmogelijk om eroverheen te gaan. Maar zijn blik gleed vervolgens naar Hyzenthlay die de leiding had. Haar beslissing.