Sunny day with a chance of mud in your face

Het was best wel zonnig vandaag. Niet veel wolken waren aan de lucht, maar het was niet dat hij het echt kon zien anyways. De dikke bladerdaken in dit moerassig gebied leken alles van de hemel te versperren. Sommige plekken waren wel open, maar daar werd je dan verblind door de zon. Hij hield ervan als zijn vacht glansde in de zon, maar niet als hij tegelijkertijd verblind werd door al het licht en zonneschijn. Er waren wel andere voordelen aan: zoals dat hij net een kleine muis zag sprinten door de zonnestralen heen. Die ging hem niet ontlopen hoor, niet deze keer. De grijze kater snelde achter de prooi aan en de muis schrok toen deze besefte dat die achtervolgd werd. Een grijns verscheen op de kater zijn gelaat maar voor hij wou springen om de muis te pakken struikelde deze hard over een uitgestoken tak waardoor zijn gezicht recht te pletter in de modder viel. Voorzichtig kwam deze recht, met absolute disgust als uitdrukking te lezen. Hij hoorde hoe de muis van achter een boom al giechelend liep te piepen en hij schudde zijn gezicht. “Blegh!”, spuugde hij, want er zat ook wat modder in zijn bek. “Waarom altijd ik? Waarom niet jij”, hij keek genieperig naar het kleine muisje die hem aanstaarde terwijl hij probeerde het modder van zijn gezicht af te krijgen.



+Littlepaw

Terwijl de kater in wat modder zat en probeerde alle modder van hem af te krijgen zag hij hoe het muisje die hem continu had lopen uitlachen opeens wegliep. Vervolgens kwamen ook wat pootstappen aan en met grote groene ogen keek hij op. Oh nee, dit was zooo beschamend. Wat moest die nu van hem denken? ‘Wilde je modder proberen? Ik gok dat het niet zo lekker smaakt als muis’, zei de apprentice tegen hem, met een grote glimlach en de oudere kater kreeg het gevoel van gepest te worden. “Inderdaad niet. Het is zeker niet aan te raden”, speelde hij even mee voordat hij probeerde recht te komen en zag hoe hij helemaal onder de modder zat. “Wat verschrikkelijk! Dit gaat me absoluut eeuwen duren om schoon te maken!”. Tja hij was soms een dramaqueen. Zeker als het om zijn vacht ging. Even probeerde de tom hard te schudden maar nu zat de modder nog meer op hem. Hij was echt een pechvogel als het ging om dit soort dingen.  

‘Dat hoeft niet perse..’, reageerde de apprentice en hij kantelde nieuwsgierig zijn kop. Alle betere oplossingen waren goed. ‘We kunnen ook water zoeken om het modder weg te spoelen?’. De kater trok zijn hoofd even terug. Wat voor een idee was dat?! Hij nam zijn woorden terug hoor. “En nat worden zeker, nee dank u! Dan zit ik uren met een viezige, druipende vacht van water dat vol zit met bacteriën”, mopperde hij en keek bedroefd naar zijn vacht. Vies en modderig, je kon niet eens meer zien dat het grijs was. Zo vies was het. Even slaakte hij een diepe zucht voor hij zijn kop jammerend schudde. “Enigste oplossing lijkt me om eeuwen te gaan likken tot het weg is… Yuck” Modder op je tong proeven was dan ook echt walgelijk. Maar water kon juist nog viezer zijn… Pfff.  

En… Wat deed de ander? Zijn schouders ophalen, natuurlijk. Alsof hij hier allemaal nonsense aan het zeggen was. Maar het was ook zo! Water hier zat vol van smerige bacteriën en insecten, en dat haatte hij enorm. ‘Ik denk dat je beter het kamp in kan komen met een nat hoofd dan met een modderhoofd’. Zijn ogen werden groot en heel zijn vacht kwam rechtop te staan bij de gedachte. “Oh my Starclan! NEEEE-”, zijn poten trippelden rond als een paard dat in paniek zat. “Als ik zo het kamp in kom, dan gaat iedereen met mij lachen! En dan is alles waar ik voor leef verpest! En dan zal niemand mij ooit nog serieus nemen!” Even ademde hij een paar keren diep in en uit. Dit mocht niet, dit kon niet. Even staarden zijn groene ogen recht vooruit terwijl hij gefrustreerd zwiepte met zijn staart. “Waar is dat water?!”. Het was niet eens een vraag in zijn ogen. Eerder een bevel van ‘breng mij zo snel mogelijk naar het water’.