Something between the river and the reed

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Alsof ochtenden nog niet slechter konden. Ze was al eenzaam achtergelaten toen ze haar gebruikelijke "ik kom zo" had laten horen, om vervolgens zich weer prinsheerlijk om te rollen. Nu was ze één van delaatsten, dan wel niet de laatste die van plan was op te staan. De den was redelijke verlaten, op de paar katten na die nachtpatrouilles hadden gelopen en de luxe hadden om uit te slapen. Maar toen ze zich slaperig omhoog had gehesen en van plan was haar lange vacht een snelle poetsbeurt te geven, viel haar een teken op. Een rode pootafdruk en een pijl. Ze duwde haar oren naar achteren. Wacht.. wat? Verbeelde ze dit? Ze wilde net haar poot uitstrekken naar de pootafdruk, toen ze een gelach hoorde. Gatver, wat was dit voor stomme grap? ‘Ha-ha, erg grappig,’ bromde ze niet onder de indruk. Toen ze omkeek, leek de rest onverstoord te zijn. Waren ze onderdeel van het complot. Wie had dit gedaan? Was het Hermitshell? Of was het één van haar irritante broertjes en zusjes. Of misschien was het wel Carrioncough. Ze rolde haar ogen en stapte uit haar nest. ‘Oh nee, ik ben zo bang,’ miauwde ze overdreven. Toch was ze wel een beetje nieuwsgierig. Dit teken was duidelijk voor haar, dus wie had iets voor haar in petto?}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Verdomme, die lach moest even een heel eind oprotten. Dit was niet grappig. Bovendien kwam er een enorme stank uit die richting. Ze had dus echt geen zin om daar heen te gaan, het rook alsof er een elder was overleden. Maar ze kon zweren dat ze haar naam had gehoord. Ze drukte haar oren haar nek in en strijdlustig ging ze naar voren. De gore stank prikte in haar neusvleugels en ze begon haar adem in te houden. Met haar ogen wat vernauwd marcheerde ze naar voren. Oké dan, kom maar op dan. Maar ze was op haar hoede, als iemand een stinkbom voor haar had klaargemaakt, zou ze voorbereid zijn.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De geur bracht haar verder, en verder, en nog verder. En uiteindelijk kwam ze bij het epicentrum uit van de stank. Gatver! Ze hield haar adem voor zoveel ze kon in en keek naar het stille water. De lach kwam ook terug. Geïrriteerd zwiepte ze met haar staart. Waar zat die plaaggeest? Hij bleef haar maar achtervolgen, en waarom had hij haar hier helemaal heen gebracht? ‘Oké, heel hilarisch dit allemaal, maar nu mag je wel eens tevoorschijn komen.’ Ze scande de omgeving af, scande de oever van het meer. Het leek van de overkant te komen, maar ze zou niet gewoon even doodleuk die kant op zwemmen. Ze zou eromheen kunnen... En om eerlijk te zijn, Cottonflower was een held op sokken. Met woorden was ze voor niemand bang, maar hier begon de lol zo langzamerhand wel vanaf te vagen.}