∆ [RECONNAISSANCE] Entry Control Point

Het duurde lang. te lang voor zijn mening. Hoelang moest ze wel niet hebben om een openplek te checken als er geen gevaar was? Zijn poten kraste daarom ook ongeduldig en licht gefrustreerd over de grond. Het was een klap die hem liet opkijken net als de vogels achter hem lieten opfladderen. De tom kwam overeind en liep met zijn gebochelde houding richting de opening van het hek. Vanuit daar verstopte hij kort zijn fragiele lijf achter één van de kleine bouwwerkjes dat de kapotte paal omhoog hield. Zijn ogen knepen samen en na enkele secondes zag hij Peril's lichaam in de verte uit een monster kruipen. De wind blies zijn kant uit en hij proefde lichtjes een spoor van bloed op zijn tong. Zijn kop kantelde en hij ging zitten. Hij wachtte af, keek toe vanuit de schaduwen wat ze deed. Hij zag alles. Ook dat ze ervoor koos om veder te trekken. Ze verliet de parkeerplaats en zo begon Orchis zijn stille achtervolging. Hij kwam aan bij het monster, dat er leeg en verroest uitzag door maanden in de wind en regen te staan. Orchis keek neer op de grond waar hij de druppels van Peril's bloed zag. Hij drukte zijn teentjes in het kleine plasje om daarna zijn nu rood gekleurde voetje voor zijn neus te houden. Slierten van het dikke vloeistof vormde zich terwijl hij zijn teentjes spreidde en gleden weer terug naar beneden op de grond. Orchis sloot zijn ogen en nam de geur van ijzer in zichzelf op. Hiermee zichzelf proberend te kalmeren. Om in te denken dat hij dit bloed getrokken had.. in plaats van dat hij het zo dadelijk echt zou doen bij de she-cat. Als een getriggerde roofdier sprongen zijn ogen weer open en legde hij zijn poot stevig terug op de grond om daarna het spoor die Peril voor hem had achtergelaten te volgen. Zijn pootstappen waren snel maar geluidloos en nadat hij de grote openvlakte had achtergelaten zag hij haar al gauw. Ze trok veder, veder dan hij haar had opgedragen. Orchis vacht kwam stekelig overeind en woede sijpelde in zijn aderen. Wat dacht ze wel niet? De eer op haar nemend? Terugkerend bij de Elite om aan iedereen te vertellen dat ZIJ het was die deze plek ontdekt had? GEEN DENKEN AAN! HIJ- HIJ, HIJ, HIJ EN ALELEN HÍJ HAD DEZE PLEK GEVONDEN! En alleen HIJ zou alle eer krijgen! De tom zette zijn tempo hoog in en rende achter Peril aan. Zijn hoofd voelde vol van het bloed dat er in stroomde. Zijn klauwen ontblootte zich en met een sprong probeerde hij de achterwerk van Peril te grijpen. Het moment waar hij geprobeerd had te kalmeren met haar bloed was mislukt. Nu wou hij en zal hij zelf bloed trekken.

Dat hij miste maakte hem niet uit. Het zou meer zeggen over Peril als ze hem niet had zien aan komen stormen. Zijn poten gleden half weg over het natte gras toen hij landde en hij voelde hoe zijn poten lichtjes door de klap ineen zakte. Hoewel hij de General geworden was van de Elite en meer at dan normaal bleef zijn lichaam niet gemaakt voor gevechten. Toch voelde hij nu niks anders dan de drijf om zijn klauwen in haar vel te haken en haar over de grond heen te slepen als een lappenpop. Ook zijn ogen stonden verwilderd. Als er ook maar iemand een teentje op zijn pad zette dan flipte hij hem. Hij kon niet delen. Kon niet de eer door tweeën splitsen. Alleen zijn naam zou in dit verhaal te lezen zijn. ZIJN NAAM!! Geen Peril. Geen Skadi. Niemand! Hij zou geschiedenis zijn, hij zou het hoogste van allemaal zijn. De enige General van dit leger. Niemand zal ook maar in zijn pootstappen treden. Zijn poot hief zich op om een haal uit te slaan naar haar keel. ''JIJ DURFT!'' Spuugde hij al gillend naar haar. ''WEER MIJN COMMAND IN DE WIND SLAAN! IK MAAK JE AF!''

Ah had ze eindelijk door wie hij was? Wat ze wel niet geflikt had? Daar ging ze weer hoor. Als een getrapt hondje in elkaar duiken. Ze dacht er wel makkelijk mee weg te komen als ze telkens door haar knietjes ging. Hij wist niet wat Cobra in zijn vrije tijd gedaan had met haar maar dit zielige houding ging hem niet stoppen. Ze was te ver gegaan. Zijn lichaam stapte met kwade passen naar haar toe, De ruimte verbrekend die ze gecreëerd had. ''KIJK ME AAN.'' Brulde hij. Zijn stem voor het eerst niet wijverig en overslaand. Hij was nu als een echte Elite General die zijn soldaat luid aansprak. Toen hij oogcontact met haar maakte greep hij haar keel vast. Stevig en knijpend. Het liefst zag hij haar ogen er uitknappen door de druk. ''Jij vieze gore, gore, smerige gluipsnor. Wat denk je wel dat je bij mij maken kan?'' Nu was zijn stemformule een heel stuk omlaag. Hij hijgde. Kwijlde. ''Ik ben klaar met jou. Klaar hoor je me?'' Hij kneep harder haar strot dicht. Ze zou zo blauw worden als haar ogen. ''Ik behandel je beter dan welke kat ook in de Elite. Ik geef je kansen. En je durft gewoon MIJN goedaardigheid te misbruiken!?'' Hij drukte zijn nagels erbij in haar keel. Liet bloed vloeien langs zijn tenen. ''Drie minuten. Je krijgt DRIE minuten. Als je dan nog leeft..' Haar laatste, laatste verdomde kans. Als ze dit wist te overleven dan was krachtig genoeg om te overleven. Hoe graag hij haar nu levenloos achter wou laten liet hij zijn moeite niet al te makkelijk vergooien. Hij liet het dan ook over aan Ínle. Zij zou beslissen.

De woorden die ze sprak waren slecht te horen maar toch ving hij ze op. Ze was nog niet klaar. Daar dacht hij toch wel anders over. Ze had de openplek moeten onderzoeken en meer niet. Één, maar één, klein opdrachtje en zelfs die wist ze te verpesten. Hij snapte niet wat Cobra in haar zag want luisteren deed ze dus echt geen reet. Zijn mondhoeken krulde veder op waardoor zijn vieze gele tanden zichtbaar waren. Hij hield haar vast ondanks haar gespartel. Drie minuten. Drie minuten kreeg ze om haarzelf te bewijzen dat ze veder mocht leven. Dat ze een kans kreeg. Het kosten maar drie minuten voor een kat om geen lucht te krijgen en dood neer te vallen. Hij legde haar faith in de handen van Ínle. Als ze hierna nog zuurstof in haar longen wist te krijgen dan was ze gezegend om veder te mogen. En anders zou hij over drie minuten alleen veder gaan. De tijd tikte langzaam daar en hij brak in al die secondes geen enkele keer het oogcontact met Peril. Zijn ogen knipperde niet eens. Hij was volledig gevangen in haar blauwe blik die probeerde te vechten voor haar leven. In zijn hoofd telde hij af. ''1..'' Fluisterde hij, en liet de strot los van de she-cat. Hij bracht zijn poot terug naar zijn eigen snuit en likte de zoete bloed die over zijn nagels droop ervan af. Zijn aandacht op haar was voorbij en zo draaide de tom zich ook van haar weg om naar het grote gebouw toe te lopen. Keek niet eens als ze nog leefde of niet. Hij ging veder, en als dat alleen of met haar was interesseerde hem niet.

Zijn houding was geheel veranderd. Hij liep weer op zijn gemakje richting zijn doel. Enkel en alleen zijn linkeroortje bewoog een beetje naar achter toen hij geluiden hoorde van Peril. Ah, ze leefde nog. De vraag was enkel bij hem nog voor hoelang. De tom liep door en toen het gebouw eindelijk voor zijn poten stond ging hij zitten. Een grote glazendraaideur stond voor zijn neus en met een gekanteld kopje keek hij er eventjes naar. Het glas was kapot. Enkel nog een paar grote scherven hingen aan sommige hoeken. De rest was over de grond heen gespreid. Orchis gaf zichzelf een lik over zijn voorpoot waar al gedroogd bloed van Peril op lag. Hij probeerde kalm te blijven. Koel te zijn. Maar de adrenaline spoot door hem heen als een openstaande kraan. Dit was het moment. Dit zou de start zijn van zijn échte grootsheid. Alles wat hij gedaan had was maar zijn kleine opstarting geweest. Nu? Nu ging hij er echt voor. Nu zou hij de wereld laten zien wat hij kon. Dit zou zijn era worden; een die nooit meer vergeten zal worden. Met die gedachten sprong hij door de kapotte draaideur heen en werd hij begroet in een grote ruimte met verschillende voorwerpen die de Twolegs jaren geleden hadden achtergelaten. De nieuwe Elite kamp.. De plek waar ze pas echt groots zouden worden.

Een diepe ademtuig ging naar binnen terwijl hij zijn lichaam trots in de ruimte plaatste. Hij nam alles in zich op. Het moment. Alles ging nu anders worden en hij was er klaar voor. Zijn staartje dat amper een bolletje was trilde op zijn magere billen. Hij voelde zich goed. Voelde de toekomstige macht sijpelen in zijn poten. Zijn verlangens werden weer gevoed als een uitgehongerde rat, als een verslaafde die eindelijk weer iets in zijn arm prikken kon. Peril verscheen ook. Zijn blik was echter niet van de ruimte weg te trekken. Er stond een grote hoekige balie en veder op een trap die naar boven liep. Daarnaast zag hij ook nog eens twee gangen lopen. Zijn oren bewogen, zoekend naar geluid naast zijn eigen opgewekte ademhalingen. Waar zou hij als eerste heen gaan? Wat ging die ontdekken? Zou hij eerst dit uitspitsen of ging hij veder? Zijn kop ging van links naar rechts voor een paar keer. Eventjes keek hij ook naar Peril. Hij greens. Een diepe, diepe grijns van wang tot wang. In zijn ogen was een duistere gloed te lezen. Iets wat waarschijnlijk niet iets goeds ging voorspellen in de toekomst. De toekomst voor de Elite begon zich steeds meer te vormen. In zijn vieze en afschuwelijke poten.. ''Kom naast me staan..'' Sprak hij zacht. Zijn ogen gingen weer terug naar de ruimte. ''Tegen me aan.'' Zijn stem was wellicht weer rustig, het was een duidelijke commando. Hij had iemand nodig aan zijn zijde. Iemand die hem kon laten voelen dat hij niet droomde. Nogmaals dronk hij de vochtige lucht op die hier hing. Het was heerlijk voor hem. Een hol voor een rat.

Haar warmte, haar zweet, haar bloed en de geur van ontstekende wonden. De druk van haar lichaam tegen de zijne. Het was te echt om een droom te zijn. Zijn klauwen groeven zich in enkele papiervellen dat zich hier onder zijn poten verspreid lagen en zijn rug zakte in tot een zithouding. Zijn blik gleed nogmaals rond. Hij hoorde enkele ritsel geluidjes van waarschijnlijk muizen of ratten. Ze zouden zich de eerste dagen zelfs nog in het kamp zelf kunnen voedde. Mits dit gebouw net zo mocht zijn als het stuk waar ze nu in zaten. Met zijn blauwe ogen zocht hij de randen en het plafon af maar niks dat hem zo kon vertellen dat er gevaar schol van bijvoorbeeld instorting. Orchis keek naar Peril. Zijn bek was geopend waardoor zijn stink adem in haar gezicht drukte. ''Ziet er al veel belovend uit niet hm?'' Sprak hij. Zijn oren bewogen bij zijn woorden. Hij was bijna net een kitten die een mosbal voor zijn neus geschoven kreeg. ''Zie je het al voor je Peril. Deze plek geheel van de Elite. Members kunnen hier op wacht staan. Indringers van meters af al zien aankomen. Het zou een hele eer zijn om hier te mogen staan als bewaker. Was dat niet wat jij ook wou? De vertrouwen en de eer hebbend om zoiets te doen dan enkel in een hol zitten wachtend tot de volgende oorlog? Het is zo makkelijk om te luisteren..'' Hij drukte zijn lijf wat steviger tegen der aan. ''Laten we het dan nog maar één keertje proberen? Omdat ik zo lief ben hm?'' Hij gaf der een lik over de wang voor hij opstond en enkele passen naar voren zette. ''Kijk als er hier, in deze ruimte, nog andere dingen zijn waar we voor moeten oppassen zoals de glasscherven. Ik wil geen ongelukken als we straks hier intrekken.'' Sprak hij. Zelf maakte hij aanstalten naar de trap. Die trok hem het meeste aan nu.