Mama was echt wég. Het drong nog niet altijd volledig door. Soms dacht hij dat ze gewoon druk bezig was ergens met deputy zijn, of zo. Maar dan was ze er niet om de patrols te verdelen, of dan keek iemand opeens heel zielig naar hem of naar zijn zusjes, en dan kwam het besef met een klap weer binnen. Ondertussen was hij al wat gerecupereerd van zijn helse loop - die uiteindelijk toch nutteloos gebleken was - en had hij een nieuwe vastberadenheid gekweekt. Hij wou zich nooit, nooit nog zo hulpeloos en klein voelen. Nooit. Hij had mama moeten kunnen redden, hij had sneller moeten zijn. Zo snel als de wind. Zoals de kattin die er ook nog achterna gelopen was, ook al was zelfs zij niet sneller dan een monster - maar toen hij haar zag lopen, had hij haar zelfs niet herkend in haar snelheid. Mizzlepaw liep op de poes af, de blik op zijn snuit minder warm, meer gehard dan voordien. Desondanks bleef hij nog steeds een jongen, amper ouder dan een kitten; eentje met een idee en een motivatie, maar niets meer dan dat. "Shatteredice," begon hij zachtjes, zijn stem nog steeds schijnbaar schel van het gekrijs van die dag. "Stoor ik?"

+ Shatteredice

Hij haatte het medelijden in haar ogen, of eerder - hij haatte dat ze dat moest voelen, dat daar een reden voor was. Mizzlepaw probeerde te glimlachen, maar hij vertrok enkel lichtjes zijn snuit. Alsof hij niet meer wist hoe je moest lachen. "Wil je mij leren snel rennen?", stelde hij zijn vraag zachtjes aan de ex-Windclanner. Zij was Riverclan nu, natuurlijk, hij had nooit anders geweten; maar ook hij had over haar afkomst gehoord, en hij had gezien hoe datWindclan bloed door haar aderen stroomde. En hoe nuttig dat kon zijn. "Als ik sneller geweest was, hadden we mama misschien nog kunnen redden.." Verklaarde hij. Want tsja, anders had hij nooit per se willen leren rennen zoals de wind. Dan had hij willen leren zwemmen, zoals een vis, zoals een echte Riverclanner. Maar plots deed het er niet meer toe wat een echte Riverclanner zou doen. Het enige dat er toe deed was ervoor zorgen dat zoiets nooit opnieuw kon gebeuren. In de strijd om beter en sterker te worden voor de toekomst, kon hij zijn pijn en zijn schuldgevoel en zijn hulpeloosheid voor even vergeten.

Shatteredice sprak zacht tegen hem, alsof ze bang was dat hij zou breken als ze haaer stem zou verheffen. Of misschien bedacht hij dat alleen maar, zat dat in zijn hoofd - misschien voelde de wereld gewoon gedimd, alsof hij verdoofd was, alsof hij zich in een bubbel bevond die elk moment uit elkaar kon spatten. Ze vertelde hem dat ze hem gerust wou leren lopen, maar dat dat niet zou veranderen en ook niets veranderd had. Dat hij nooit snel genoeg geweest zou zijn, ongeacht was hij gedaan had. Mizzlepaw aarzelde even. Dat was niet wat hij wou horen, natuurlijk - het liefst van al zou hij terug in de tijd kunnen gaan en alles oplossen, maar hij wist ook dat dat niet mogelijk was. En de beste optie daarna zou zijn om ervoor te zorgen dat zoiets niet opnieuw zou kunnen gebeuren. "Ok", antwoordde hij uiteindelijk, zijn stem zachtjes. "Maar ik moet iets doen, ik moet... Beter worden. Ik kan niet simpelweg blijven zoals ik nu ben.", probeerde hij onder woorden te brengen wat er in zijn hart woedde. Als hij zijn emoties niet in productiviteit kon uitdrukken, zou hij eraan onderdoor gaan, dat voelde hij gewoon. Hij voelde het kriebelen in zijn poten, voelde hoe zijn brein overvloeide met ideeën, tactieken, dingen om beter te doen, dingen om te leren. En als katten hem niet zouden helpen, dan moest hij maar een andere manier vinden. Dat was de enige manier waarop hij kon overleven in een wereld waar zijn moeder niet langer meer hier was.