[Clanevent] Smaller Than My Mother

Mizzlepaw kwam in hun tijdelijke camp aan met opgedroogde tranen plakkend in de vacht op zijn wangen. Maar hij huilde niet langer meer; had enkel een lege uitdrukking op zijn snuitje. In het camp bleef hij staan, kijkend naar de katten om hem heen die gewoon verder gingen met hun dagelijkse leventje. Ze waren nog zo onbewust van wat er aan de hand was, terwijl zijn wereld net ingestort was. En wat moest hij nu doen? Hun wereld ook instorten, degene zijn die het slechte nieuws moest brengen, die moest vertellen dat hij gefaald had en dat hun deputy daardoor nu weg was? "Blue-..", probeerde hij, maar zijn stem was schor en hij moest even zijn keel schrapen om opnieuw te beginnen. "Blueflower is ontvoerd door tweebenen.." Hij wist niet of iemand hem gehoord had; zijn gehoor leek geblokkeerd door het ruisen van zijn eigen bloed. Zijn poten trilden en hij zag zwarte vlekken voor zijn ogen; van uitputting, waarschijnlijk. Zijn poten konden hem niet meer rechthouden. Het laatste van de adrenaline was vervlogen en zijn lichaam gaf op. Met een smak kwam Mizzlepaw op de grond terecht, bewusteloos.

Hij begon het idee dat krijgen dat Starclan hem aan het straffen was voor iets. Misschien was 't geen goed idee geweest om Crystalstar achter te willen laten in het vuur. Firespirit voelde een huivering over zijn rug heen gaan toen Mizzlepaw het kamp binnen kwam, de woorden uitkraamde en plat op de grond viel. Snel sprong de rode kater op zijn poten en rende er naar toe, om vervolgens om te kijken of hij ergens Shrimpnose of Mousepaw zou kunnen vinden. "Haal Crystalstar, en Shrimpnose of Mousepaw." Commandeerde hij tegen iemand die in zijn buurt stond. Hij gaf de kleine kater een lik over zijn kop heen. Eerst moest hij Smokegaze uit het water trekken, nu was hun Deputy verdwenen en ontvoert door tweebenen. "We gaan d'r zoeken, Mizzle. We zullen Blueflower terughalen," mompelde hij, meer om zichzelf moed in te praten, aangezien hij niet zeker wist of Mizzlepaw hem zou kunnen horen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower haar leventje was perfect. Meer dan perfect. Alles ging goed. Haar nieuwe naam. Hermitshell. Ze zuchtte toen ze al aan de kater dacht. Alles ging op rolletjes, niets wat ze niet aankon. Een paar egoïstische koppen of katten die dachten dat ze zich konden bemoeien met haar. Cottonflower leefde haar leven en ze leefde die goed. En toen haar moeder had gezegd dat ze moest wachten op hun plekje, had ze dat gedaan. Ze was wat laat, maar dat deerde niet. Ze was een deputy met nog vier jonge kinderen, ze zou wel komen. Dat had ze altijd gedaan. Ze keek in het heldere water, en maakte met haar pootje kringen in het spiegelgladde oppervlak dat ze opschudde, haar staart rustte op de gladde steen en ze genoot van een warme zon op haar rug. Maar haar moeder kwam maar niet, en kwam maar niet, en bezorgdheid groeide met de seconde. Het was als een steen in haar maag die ze maar niet weg kon krijgen. Zwaarder en zwaarder, totdat het gevoel haar bekroop dat er echt iets mis was. Ze sprong van de steen vlakbij het oude kamp, hun overstroomde kamp, en begon de weg terug naar haar oude kamp. Elke stap ging ze sneller, elke stap zette ze een tandje bij, totdat ze als een crèmekleurige waas terug naar het kamp stormde. Waar was ze? Ze was haar nog nooit vergeten. Nee, er was vast niets aan de hand. Mama was een sterke en zelfstandige poes, een deputy zelfs. Hoe kon ze ooit aan haar twijfelen?

Maar toen ze het kamp in kwam en door alle dens begon te zoeken, en er nog steeds geen spoor van haar was, steeg haar ademhaling nog meer omhoog. Waar was ze?! Ze wilde weer het kamp uit gaan, om in het territorium te zoeken, ze vroeg aan een paar voorbijgangers of ze haar moeder toevallig hadden gezien, maar er kwam geen antwoord. En toen ze het tijdelijke kamp uit wilde, liep opeens Mizzlepaw haar voor de voeten. Haar hart viel op de grond toen ze de blik op zijn gezicht zag. Haar blauwe ogen werden groot van angst, maar er kwam nog geen woord over haar lippen. Ze staarde gewoon, leeg. Haar onderbuikgevoel was juist. Haar moeder was weg, gestolen. En het eerste gevoel dat verrassend genoeg in haar opkwam was... woede. Hoe durfden die monsters hun tegels op haar moeder te leggen? Hoe dúrfden ze haar van haar te stelen. Blueflower van van hen, niet van een gore tweebeen. Mizzlepaw zakte door elkaar en Cottonflower deed een verwoede poging zijn val te breken. Nog steeds kwam er geen woord over haar lippen. Het was niet vaak dat Cottonflower sprakeloos was, maar ze wist gewoon niet wat ze moest voelen. Haar moeder was niet weg, gewoon gestolen. En.. zij moesten haar redden! Verwarring kwam op haar gezicht. Wat moesten ze doen. Ze keek naar Mizzlepaw, wiens ogen al weggerold waren en over wie ontfermd werd door Firespirit, die hulp riep van de hoge rangen. Ze legde haar staart over haar broer, waarna ze door de menigte keek. Haar zusjes. Waar waren haar zusjes? Ze vond al snel het betraande gezicht van haar kleinste zusje. Ze haalde diep adem. Ze wilde schreeuwen, huilen. Maar ze was de enige die haar jongere broer en zusjes nog hadden. Dus haalde ze trillend adem. Haar vader was al een tijdje afwezig, hoe koppig ze dat ook wilde negeren, hoe lief hij haar nog opzocht. Ze moest ook eraan geloven dat haar vader niet de kater was die hij ooit was geweest. Dus streek ze met haar staart over het bewegingloze lichaam van haar broertje, waar vast snel genoeg een medicine cat voor kwam. Hij was zo dapper geweest om het bericht door te geven. Zij was nu de enige van hun familie waar ze steun aan hadden. Als ook zij brak.. dan hadden ze niemand. Dus liep ze naar haar jongste zusje en drukte haar tegen haar aan. ‘Geen zorgen, we zullen haar vinden, toch? Wij zijn familie. Familie is er voor elkaar.’ Haar stem klonk zo onnatuurlijk. Bijna emotieloos, maar ze moest vechten tegen de brok in haar keel. Ze negeerde de onzekerheid die in haar achterhoofd knaagde. Ze zouden haar moeder vinden. Ze konden niet toelaten dat ze gewoon gestolen werd! Vastberaden keek ze Azurekit aan.</sub>

Ze was nog maar net apprentice, met haar moeder als mentor. Iets waar ze stiekem toch wel heel blij mee was. Zo had ze toch niet helemaal moeten scheiden van haar zoals haar andere siblings dat hadden moeten doen. Nu kon ze gewoon elke dag met haar trainen. Maar wat ze niet wist, was dat dat allemaal mogelijk niet zou gebeuren. Haar broertje kwam het kamp binnen, duidelijk van slag. Hun moeder was weg? Wat bedoelde hij? Wat hadden de tweebenen gedaan? Ze wist even niet goed wat te doen. Mizzlepaw viel neer, niet meer bij bewustzijn. Haar zusjes waren duidelijk ook van slag en ze zette de eerste stappen naar hun toe. Ze zouden haar vinden? Dat moest wel. Wat zouden ze zonder hun moeder moeten? Ze kon toch niet voor altijd weg zijn? "We moeten nu gaan zoeken." Ze konden haar toch niet alleen laten, bij die tweebenen? Ze konden niet nu opgeven. Ze moesten niet accepteren dat ze weg was. Niet voor ze alles geprobeerd hadden.

Duizenden mogelijkheden speelde door zijn kop heen, van alles en nog wat had kunnen gebeuren, het ene nog erger dan het andere. Hij wilde gewoon weten wat er gebeurd was, zodat hij haar terug kon halen. Meerdere katten ontfermde zich over Mizzlepaw en hij zetten een paar stappen achteruit, zodat de rest er bij zou kunnen komen. Zijn oceaanblauwe ogen gleden over de katten heen en hij draaide zich om, om de blik van zijn nestgenoot te vinden. Hij had zich de laatste tijd nogal van zijn broer afgesloten, iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. Toen Icecream tegen hem sprak en zei dat ze Blueflower terug moesten halen, keek hij de crèmekleurige kater eventjes en knikte daarna. "Ja," sprak hij kort. Hij kwam overeind en probeerde de moed te vinden om opzoek te gaan naar de kattin die hij een vriendin mocht noemen.

Tag: @Icecream