You can lock me up, but you can't change me

Daar zat ze dan. Ze had een hele luide tantrum gegooid en staan schreeuwen en boos doen. Maar uiteindelijk was ze de den in gedwud. Ze had nog hopeloos de den uit proberen te komen, maar ze kreeg steeds een simpele duw terug. Ze gaf echter niet op en bleef doorgaan. Tranen druppelden uit haar ooghoekjes. Ze was zo boos, ze was zo verdomd boos. Ze wilde ze kapot maken, ze wilde ze slaan! Haar nageltjes waren uit geslaan en boos schreeuwende gooide ze zich terug naar de ingang. Wederom kreeg ze een tik, waardoor ze naar achteren rolde.
Met een klap kwam ze stil, haar kopje tuimelde. Ze drukte zich even overeind, haar kop deed meteen terug pijn en het litteken op haar hoofdje voelde ook meteen pijnlijk aan, alsof ze dit eerder had ervaren. Ze legde even een pootje op haar kopje en snikte zachtjes. Auw. Ze draaide haar rug naar de uitgang en sloeg haar staart om der pootjes heen. Stomme Ashen... Stomme clan. Ze wilde geen windclan meer zijn. Ze mocht niet eens haar mosballetje meedoen. Ze mocht niks en iedereen was altijd boos op haar. Ze slikte even en keek op. Snel haalde ze haar pootje langs haar ogen, opdat ze iemand hoorde. Iemand kwam de gevangenis binnen. Ze gromde zachtjes en zette haar pelsje op waarna ze wegdook in een hoekje. Stommeriken!

- Papa

Ze wilde niemand zien, ze wilde alleen zijn. Dat was wat ze haarzelf wijs maakte. Ze wilde niet dat iemand haar zag huilen, Crow was iemand die haar gevoelens het liefst van al uitschakelde en wegstak in het hoekje van haar gedachten. Ze slikte dan ook even toen de bekende geur van Blazestar de kleine den in kwam. Het kietelde haar neusje, maar ze keek niet op. Ze wilde hem niet aankijken, wilde zijn boze ogen niet zien. Waarom moest dit? Ze snapte het niet. Ze slikte een keer en wreef nogmaals in haar gezichtje. De leader, die overgings haar vader was, sprak haar naam uit. Crow draaide haar kop een kwartslag, een oortje bewoog wat, automatisme als ze haar naam hoorde. Haar lippen voelden droog aan. Normaal kon ze doen en gaan wanneer wilde. Als ze had geschreeuwd kon ze gaan drinken. Als ze alleen wilde gaan huilen, kon ze ergens gaan schuilen. Hier werd ze vastgehouden en op haar plaats gehouden. Ze had hier geen vrij spel, daar hadden Ashen en haar vader voor gezorgd. De kleine meid maalde zachtjes verder, zou het liggen aan het feit dat haar vader leider was? Was er een of ander imago die ze moest ophouden? Ze snapte het niet, wilde het ergens niet snappen. Ze beet dan ook even op haar onderlip toen haar vader haar opdroeg naar hem te kijken.
De metalen smaak van bloed kwam haar al snel toegemoed en kort sloeg ze even snel met haar staartje. Het wipte heen en weer, een teken van aggresie en frustratie. Ze liet haar kop zakken, zodat die diep tussen haar schouders genesteld was. Ze haalde diep adem, zuchtte, likte even het wondje dat ze op haar lippen had aangebracht. Ze wilde hem niet aankijken. Maar daar gingen haar ogen. De grote, nog kittenblauwe, oogjes gleden eerst naar de poten van de ander, voordat ze een weg vonden naar diens gouden kijkers. Voor even bekeek ze zijn gezicht even, waarna ze strak de blik van de ander bleef vasthouden. Ze draaide haar lichaam volledig naar hem, vernauwde haar ogen wat en zette trots haar borstkasje op. Nog steeds stonden haar ogen waterig van het huilen, maar ze liet niks van zwakte door schijnen. Dat deed ze nooit, of probeerde ze. "Windclan stom," bracht ze luid op, haar stem wat schor van het vele schreeuwen boos doen. Ze had pijn aan haar keeltje en ze voelde zich moe. Ze wilde zich opkrullen tegen haar moeder en slapen. Ze zou nooit in een den zoals deze kunnen slapen. Ze had al moeite als katten bij haar waren, alleen slapen zat er nog lang niet voor haar in, hoe hard ze dat ook tegen wilde spreken.

Ze was zo boos. Ze snapte het allemaal niet en dat maakte haar woest, wild, onhandelbaar. Ze was een kind, iemand die niet beter wist. Ze wilde haar ding doen, ze had teveel zelfvertrouwen in haarzelf. Fawnleap had haar altijd met zoveel liefde behandeld, altijd achter haar gestaan in de nursery. De geborgenheid van de queen had de baby sterk laten voelen toen ze jonger was en nu, weken later, was het blijven hangen. Ze was geen bescheiden kind, geen huilend kind. Nee, ze was een wilde storm die de hele wereld zou op schudden. Ze wilde niks minder doen, ze wilde sterk zijn, goed zijn, beter zijn dan de rest.
Haar vader sprak en ze kon enkel haar oogjes vernauwen bij zijn woorden. Ze zag het niet, snapte zijn woorden niet. Wat bedoelde deze kater? Ze bleef de ander strak aankijken, een korte stilte heerste over de den, maar uiteindelijk opende ze haar mond weer. "Niks goed," sprak ze kordaat uit. Ze had tot nu toe nog niet veel goeds ervaren die haar echt heel blij maakte. Of, dat zag ze niet in op dit moment. Haar gedachten verduisterd door woede. Natuurlijk had ze blije momenten gehad in haar korte leventje en niet alles was slecht, maar dat zag ze nu niet in. Ze was te emotioneel daarvoor.

Haar vader zuchtte en even keek de kleine kitten scherp naar de vuurrode kat. Ze slikte, trok met een oortje en luisterde aandachtig naar wat de ander te zeggen had. Hij vertelde haar dat ze wel dingen waren die leuk waren. Zoals hun gezinnetje. Ze schudde meteen haar kop. "Doekit stom!" piepte ze meteen uit. De licht gekleurde kitten zat altijd op haar dak en ondanks dat de kleine Crow het vaak goed bedoelde, stookte het andere meisje haar altijd aan. En zo onstond er een visieuze cirkel van haat, waar geen van hun beide uit konden. Crowkit slikte even en keek schuin naar haar pootjes toen haar vader verder sprak. "Nee! Ik moet sterk zijn! Anders ik zwak!" en ze wilde niet zwak zijn, ze moest sterk blijven. Want als zij niet sterk was, wie zou er dat dan wel zijn? Ze haalde diep adem en keek even naar haar vader. Zag hij dat dan niet in?

Het was ergens bewonderbaarlijk, hoeveel energie dit kleine lichaampje had om zoveel woede in zich te houden, vast te houden. Ze bleef het vastgrijpen als een koppige hond die zijn speeltje niet wilden lossen, grommende om zijn eigendom te blijven behouden. Zo was zij ook. Ze wilde dit niet loslaten, dit was hetgeen dat haar beschermde tegen alles dat haar verkeerd had gedaan. Ze snoof dan ook even op de eerste woorden van vaderlief. "Doe wilt niet met me spelen... En dan gaat ze raar en gemeen doen!" het was de enige geweest die haar geen aandacht gaf zoals ze wilde, die niet deed wat ze wilde, waarop haar technieken niet werkten... En dat maakte haar alleen nog bozer. Het was niet dat ze haar zusje haatte, ze vond haar gewoon enorm stom. Ze knipperde enkele keren toen hij echter wegkeek van haar. Wat was er? Had Doe hun gehoord? Snel keek ze even op, sprong ze naar voren en volgde ze zijn blik, maar hij leek naar niks te kijken... En dit verwarde haar. Snel keek ze naar haar vader, waarna ze een pasje terug nam en fronste. Wat...?
De man spark weer, deze keer woorden die meer kennis bevatte dan ze ooit had gehoord. Niet dat ze er momenteel veel mee kon. Ze slikte, schudde haar kopje wat en ging op haar achterwerk zitten. "Maar ik ben aardig!" de onschuld van een kind, zag de pijn niet in die ze andere berokkende. Voor haar was het een spelletje zonder gevolgen. En in haar kopje draaide alles rond kleine Crowkit en niemand anders, dus dan was het toch normaal dat wat ze deed leuk en aardig was? Ze snoof even en keek schuin weg van de rode kater, een fronsje op haar gezicht, een bedankelijke uitdrukking. Dit was zwaar voor haar, ze was nog zo jong.