Come to me wendigo

<sub>Toen hij weggerend was van zijn moeder was hij geëindigd in de maïsvelden. De planten begonnen redelijk te groeien nu en ze waren hoog genoeg om niet meer overheen te kunnen kijken. Ploverpaw zocht een plekje uit en begon zachtjes te snikken. Hij hield van zijn moeder, waarom hield zij niet van hem? Het katertje veegde de tranen van zijn gezicht die maar door leken te blijven stromen.

Na een tijd tussen de maïsplanten gehuild te hebben had hij zijn gezicht wat nat gemaakt bij het water en was hij terug naar het kamp gegaan. Terwijl de meeste katten bezig waren met sharing tongues was Plover wat aan het stoeien met een vriend. Vanuit zijn ooghoek probeerde hij zijn moeder nog wel in de gaten te houden, maar elke keer als hij haar zag deed zijn hart zeer. De meeste katten gingen naar bed en Ploverpaw probeerde met ze mee te glippen, maar zijn moeder was te snel. ”Zit!” Zijn oortjes draaide plat zijn nek in en voorzichtig ging hij zitten. Ging ze hem nog een keer slaan?</sub>

_{Boos en wat angstig keek hij naar zijn moeder. Tja. Ze was nou eenmaal best eng wanneer ze boos was, al was dat de werste keer geweest dat gij haar echt boos gezien had. Het katertje gromde toen ze hem dom noemde. Dat was hij niet. Zijn staart sloeg van links naar rechts. ”Wat dat was met Hawk? Jij weet zelf wat dat was! Jij spreidt voor iedereen je poten nu het uit is met papa!” Gilde hij haast kwaad. Hij vond het moeilijk om te weten dat het ecbt over was tussen zijn ouewrs en om zijn moeder dan mer iemand anders aan te treffen was zeker niet prettig. Verre van, als hij eerlijk was.}

<sub>Met grote ogen staarde de kleine jongen naar zijn moeder. Zijn oren piepte bijna door haar gegil zo dichtbij zijn gezicht en toen hij haar poot omhoog zag gaan dook hij meteen in elkaar. Ploverpaw keek haar met grote ogen aan terwijl ze door tierde over zijn vader en Hawkchase, de kater waardoor zijn relatie met zijn moeder nu zo was geworden. Met een trillend lipje hield hij zijn groene ogen strak op haar gericht, hart brekend en al. Hij was bang voor wat er komen zou. Of hij hier, middenin het kamp geslagen zou worden door zijn moeder of dat hij alleen maar woorden zijn kant op gegooid zou krijgen. Hij wist niet zeker wat hij liever had gehad. Alles was beter dan wat er na dit gesprek komen zou.

"Ik zou willen dat je een betere moeder was!" Gilde hij kwaad terug. Zijn stem sloeg over door de emoties en tranen welde op in zijn ogen. Nee. Ze was zijn tranen niet waard. "Nee ik zou willen dat je mijn moeder niet eens was!" Het waren woorden gesproken uit woede, een emotie die hij op zijn jonge leeftijd nog niet echt begreep. Een emotie die hij misschien wel nooit zou gaan begrijpen als zijn onstabiele moeder zijn voorbeeld was.

Ploverpaw draaide zich om en rende voor de tweede keer die dag al huilend weg van zijn moeder.</sub>