Im never scared

Het nieuwe tijdelijke kamp, wat een smerige troep was het toch zeg. Hij miste het sterke riet dat om hun kamp heen lag, de verschillende dens, de vertrouwde sfeer. Dit leek net op onbekend terrein, al was het eigenlijk altijd al deel geweest van hun territorium. De wit met bruine kater zuchtte telkens als hij erover nadacht, het was ergens niet fijn om steeds verandering te hoeven meemaken. Zeker niet als je net warrior werd en dan een pak van zaken op je schouders kreeg. Vandaag had hij maar een kleine prooi binnengebracht, niet zo zeker over zichzelf zijnde qua jagen. Ach ja sommige dingen waren nu eenmaal vol onzekerheden. Terwijl de kater de prooien afzette bemerkte hij een apprentice in zijn ooghoek en ging er naartoe. “Buzzardpaw, alles goed?”, vroeg hij. Het was één van zijn doelen om zich te bekommeren over zijn clanmates tenslotte. En dit was waarschijnlijk een betere start voor een gesprek vergeleken met diegene die hij had gehad met Mousepaw. Dat liep wat mis.

_{Meteen antwoord kreeg de kater niet. Iedereen had waarschijnlijk dan ook gemengde gevoelens wat het huidige moment betrof. Hun oud kamp was tijdelijk weg, alles liep naar de foute boel en niet alles was echt fijn tegenwoordig. Daar probeerde de tom zo weinig mogelijk aan te denken om zijn positiviteit te behouden, want dat was alles wat nog telde tegenwoordig. 'Denk het wel', zei de apprentice na korte stilte, op een zachte toon. Ze bleek niet zeker te zijn, maar dat was niemand toch? Niet nu in ieder geval. Rustig gaf de witte kater een knikje aan haar voor hij zijn blauwe ogen naar de hemel richtte. Afvragend wat de sterren aan het plannen waren voor hun. "En... Heb je het leuk met je mentor?", vroeg hij, proberend het onderwerp te veranderen.}

_{‘Eerlijk gezegd weet ik het niet’, begon de apprentice toen deze met haar ambergele ogen naar hem keek. ‘Hilrunner is nog niet lang mijn mentor. We hebben dus ook nog niet veel getraind. Maar ik voel me zo ongemakkelijk bij haar’ Haar blik wendde zich weer van de kater af  en hij luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had, hopende dat hij haar niet had geraakt met dit onderwerp. Hij was nooit echt goed in gesprekken geweest. Rustig richtte de witbruine kater zijn kop naar de apprentice met een blik gevuld van begrip bij haar volgende woorden. ‘Voor ze mijn mentor werd had ik haar jacht verpest en hadden we een ruzie. Hoe ironisch dat ze ook nog eens mijn mentor werd?’ Tja niet alle mentors kwamen overeen met de apprentices. Het waren rare keuzes die soms gemaakt werden. “Dat had ik ook in het begin. Mijn mentor was, en is eigenlijk, nog steeds een heel rare kerel. Het leek alsof we totaal niet overeenkwamen”, vertelde hij kalmpjes aan Buzzardpaw en Earth trok geamuseerd met zijn oor toen hij er aan terugdacht. “Maar toen ik daadwerkelijk begon te luisteren naar wat hij zei en hem begon te respecteren, verliep het allemaal beter, omdat we elkaar leerden snappen”. Het was de magische klik tussen apprentice en mentor. Het was voor hem in ieder geval gelukt en hij was, zonder zijn mentor, nooit de Earthbound geworden die hier vandaag stond.}

_{Niet iedereen was hetzelfde, iedereen was anders. Waardoor sommige dingen ook anders verliepen, dat was hoe alles ging. Niet iedereen kon gelukkig zijn met een en hetzelfde, er was variatie nodig voor ieder persoon. ‘Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben iemand die mezelf graag wil bewijzen, vooral in deze tijd… Half RiverClan, half ShadowClan.’ De poes staarde naar haar poten, en hij kwam nu tot besef dat ze halfclan was. Maar dat maakte haar niet wie ze was. ‘Hillrunner is een type voor eer en iemand die zichzelf o zo geweldig vindt. Als ik me best doe om het te vergeven doet zij het niet. En als ze het doet dan weer op een manier alsof zij niks verkeerds heeft gedaan. Wij apprentices verdienen toch ook wat? Wij werken ook hard!’ de witte gevlekte kater zuchtte even. “Natuurlijk werken jullie hard. Maar elke warrior ook”, sprak hij zachtjes en staarde naar de sterren die boven hun twee koppen zaten. Ogen van de nacht. “Misschien is Hillrunner een moeilijke kat. Je moet toch naar het ene gemeenschappelijke punt zoeken dat jullie twee hebben. Om te strijken naar eer om hunzelf te bewijzen, en daarop verder te bouwen”}

_{Zelf had hij meer uitgekeken naar het worden van een sterke warrior dan echt naar de trainingen met zijn mentor in het begin. Want vroeger had de witte kater ook gedacht dat zijn mentor maar een rare kerel was. Maar hij had uiteindelijk geleerd hem te accepteren, hoe moeilijk het ook was geweest. Elke apprentice en mentor hadden een klik, maar die klik moesten ze eerst zien te vinden. Dat moesten Buzzardpaw en Hillrunner nu ook doen. Omdat iedere kat anders was, kon het best moeilijk lijken. ‘Maar hoe dan?’ De poes leek hem niet echt een opgever te zijn. Als ze zou doorzetten dan kwam ze er wel. “Waar wil is, is een weg”, mauwde hij tegen haar. “Je moet dingen leren accepteren, hoe moeilijk ze ook zijn. En dan kan je verder”}

_{‘Dat is nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer we eindelijk iets hebben ben ik al warrior’, siste de poes na opeens te zijn gaan opstaan. Haar koppigheid zou haar niet overmeesteren, of wel? De blik in zijn ogen werd koeler terwijl hij naar haar ogen zocht. Ogen die hem woedend liepen aan te staren. “Buzzardpaw” Hij trok met zijn oor terwijl hij haar diep in de ziel probeerde aan te kijken, zoekende naar de oorzaak van de woede. “Ben jij een opgever? Of ben jij iemand die doorzet?” het was een serieuze vraag, als zij zomaar zou opgeven dan zou het natuurlijk nooit goedkomen met haar mentor. Ze leek hem niet echt een opgever, maar verwachtingen waren soms wat anders hm. “Een goede warrior kan net zo goed doen als spreken. En ik verwacht dat je een goede warrior zal worden op een dag, Buzzard... ”}