[Vigil] Legends Never Die

Hij had samen met Carrioncough het lichaam meegenomen, terwijl hij ondertussen ook nog Thistlepaw een beetje bij zich probeerde te houden. Waarom moest zijn apprentice hem nou weer vinden op dit moment. Dit was zo ongeveer het slechtste wat kon gebeuren. Ondertussen kon hij zelf nog maar met moeite op zijn poten blijven staan, niet alleen het gewicht van het lichaam op zijn rug, maar ook het gewicht van zijn emoties die zwaar wogen op zijn geweten. Firespirit was stil op weg naar het kamp, hij kon geen woorden vinden om te spreken, helemaal niets. Toen hij tijdelijke kamp in het zicht kwam, slaakte de kater een zucht en wandelde verder. Hij voelde zijn vacht prikken toen ze het kamp binnen kwamen en hij met de hulp van de andere kater het lichaam in het midden legde. Hij gaf Thistlepaw een kopje, hopend dat ze eventjes rustig kon blijven, voordat hij in het midden ging zitten en voor een tel omhoog keek, naar de regenboog die nog in de lucht stond. "Katten van Riverclan." Begon hij. Firespirit had nooit verwacht dat hij hier zou staan, zeker niet met een mededeling als deze. "Toen ik in de buurt van de waterval was, hoorde ik een plons." Hij stopte, zijn zeegroene ogen gleden van de katten naar het lichaam en hij huiverde. "Eenmaal daar, kwam ik het lichaam van Smokegaze tegen. Hij was van de waterval gesprongen en had het niet overleefd. Ik- Ik heb hem eruit gehaald en samen met Carrioncough hierheen gebruikt. Smokegaze was al langere tijd ziek en ondanks dat hij periodes had waarbij het beter leek te gaan, ging het blijkbaar zo slecht met hem dat hij dit als enige uitweg zag." Hij zuchtte zachtjes. Was dit te grof om te zeggen? Hij wist het niet zeker, maar hij wilde niemand hiermee pijn doen. Hij wist niet zeker wat hij verder nog moest zeggen erover. "May Starclan light his path," mompelde hij daarom nog zachtjes, voordat hij wegstapte bij het lichaam en na nog een blik te werpen op de menigte katten, zich omdraaide. Hij wilde het net meer zien, dit alles.

[Open voor de hele clan. Firespirit, Carrioncough & Thistlepaw brengen het lichaam van Smokegaze binnen.]

Sinds zijn ziekte was haar mate nooit meer zo lang in zijn eentje weggeweest. Crystalstar was zich ongerust gaan voelen en had al overwogen een patrouille achter Smokegaze aan te sturen. Hij was zichzelf niet. Hij was verward, en zwak, en had periodes waarin hij nauwelijks scheen te beseffen wie en waar hij was. Die zaken waren ook precies de reden geweest dat zij steeds meer moeite had gehad om hem als haar partner te blijven beschouwen. Hij was de vader van haar dochters, en ze hielt van hem, maar ze kon het gemis van zijn gezonde staat steeds minder goed trotseren. Desondanks had Crystalstar er nooit iets over gezegd tegen de kater. De pijn die hij doormaakte met zijn ziekte was al meer dan genoeg voor één kat om te dragen. Ze was in zijn ogen dus altijd de kattin gebleven die hij had leren kennen. Hij was daarmee één van de weinigen die met geen greintje angst of terughoudendheid naar haar had gekeken, hij kende haar harde kant simpelweg niet.

De grijze kattin had net op het punt gestaan katten bij elkaar te roepen om naar Smokegaze te gaan zoeken toen hij terugkwam in het kamp. Het slappe lichaam werd gedragen door twee katers en haar dochter. Carrioncough, Firespirit en Thistlepaw deelden het gewicht. Haar lieve, sterke reus, gereduceerd tot een ingevallen lijk door ziekte en nu door de dood. Er was geen ontkennen aan: Smokegaze was dood. Met langzame passen liep Crystalstar op het lichaam van haar mate toe, toen het was neergelegd. Als in een trans keek ze naar het gezicht van de tweede geliefde die ze kwijtgeraakt was. De woorden van Firespirit waren bijna triviaal. Ze had het al geweten toen ze het lichaam had gezien. En ergens dacht Crystalstar zelfs dat ze het al geweten had toen Smokegaze zolang weggebleven was. Hij had het zelf gedaan, om een einde aan de pijn te maken. Voor de laatste keer had hij de macht teruggenomen van de verschrikkelijke aandoening die hem geteisterd had.

Met een diep-sombere uitdrukking op haar grijze gelaat keek Crystalstar neer op Smokegaze. "Mijn liefde, mijn rots, mijn Smokegaze.. Je hebt te lang en te zwaar moeten vechten. Rust zacht, ga naar Starclan, pijnloos en vrij van zorgen. Ooit zal ik me bij je voegen. Ooit zullen wij ons allemaal bij je voegen." Ze knielde voor het doorweekte lichaam en drukte haar neus in de donkere vacht. Het liefst had ze nog een keer zijn geur geroken, maar het water had zijn werk gedaan, ze rook niets dan haar en modder. Haar Smokegaze was weg.

Bij het horen van Firespirit's stem spitsten ze nieuwsgierig haar oren. Nieuws over de andere clans? Of de vloed misschien? Na de apprentice den uit te zijn gelopen viel er een zware stilte over haar heen. Toen ze zijn slappe lichaam zag wist ze het meteen. Firespirit's verdere woorden bevestigden haar onwennige realisatie. Het was haar vader. En hij was dood. Na enkele momenten verstijfd te hebben gestaan stapte ze op hem af. Hij was nooit de vader geweest die ze had gewenst, noch waar ze genoegen mee had genomen. Al heel haar bewuste leven was hij ziek, waarschijnlijk een huls van wie hij ooit geweest was. Maar die grote warrior kende ze niet. Ze kende niet de kater waar haar moeder verliefd op was geworden. Iets aan dat feit stak haar meer dan het vreselijke beeld voor haar. Natuurlijk voelde ze verdriet, want hoe kon ze niet van hem houden? Met waterige ogen ging ze naast Thistlepaw zitten, haar vacht zachtjes tegen de hare strijkend. Bij het aanzien van het diepe verdriet in haar moeder begon ze zachtjes te huilen. Mama toch..

Tag: @Thistlepaw

<sub>Het nieuws trof Blueflower als een dolksteek. Met een dikke keel kwam ze nader. Smokegaze, een sterke warrior die onoverwinnelijk leek ondanks zijn ziekte lag gereduceerd tot een nat, zielig hoopje op de grond. Blueflower hield haar gezicht in de plooi al stond die treurig. Weer een lid kwijt, houd het nooit op? Dacht ze. Welke waanzin dreef hem om zijn eigen leven te nemen net nu iedereen hem zo hard nodig had. Had Crystalstar nog niet genoeg smart moeten verduren? Blueflower begreep zijn keuze niet. Voor haar was het een eenvoudige geweest als zij daarvoor had gestaan. Maar dit ging niet om haar. Ze schaarde zich bij Crystalstar en drukte even een bemoedigende neus heel zacht tegen haar nek ten teken van steun. De zachte deputy wendde zich toen tot Smokegaze en gaf hem zijn laatste afscheid. "Moge je vrede vinden tussen de sterren en Starclan je verlichting bieden." fluisterde ze, waarna ze achteruit stapte om de andere de ruimte te geven.

@Crystalstar</sub>