Across the sea

Soms leken dagen zo snel voorbij te gaan. Al sinds ze een member was voelde alles aan als een spelletje. Gewoon de regels volgen, loyaal blijven, en doen wat er van je gevraagd werd. Toen ze een zeer jonge kit was was ze ontvoerd geweest en naar de Elite gebracht. En ze had zich nooit een betere thuis dan dit kunnen voorstellen. Hier was ze opgegroeid en in deze harde wereld zou ze blijven leven. Dikwijls wanneer ze even pauzeerde en wandelingen maakte, zoals nu, vroeg ze zich wel af hoe die clankatten leefden. Misschien had ze daar tussen kunnen horen, maar het lot had anders gekozen. Dat was ook de betekenis van haar naam. Het lot, haar lot. Als zij niet in de Elite had gezeten dan was ze nu een totaal andere kat geweest, maar goed. Het was niet dat het er iets aan toedeed. Wat er vandaag aan toedeed was het feit dat ze nu in de buurt van de Riverclan grens was, en dat het er erg stonk naar vis. Tja, dat was de clan van het water nu eenmaal. Een clan die stonk naar vis. Het was vreemd hoe de vier clans samenleefden: ze waren allevier erg verschillend. En toch hadden ze iets gemeen, het waren allemaal katten en ze leefden (meestal) samen in harmonie. Maar het was o zo bekend dat Bloodclan er niet tussen hoorde omdat ze bang van hen waren. Toch waren ze gewoon maar katten, net zoals zij. Vechten voor hun overleving en proberend er tussen te horen. De rode poes zag het niet anders...



+Hyenafang

Alleen leek de visgeur nog sterker te worden. Toen ze het opving liet ze even een verwarde blik uit terwijl ze rondkeek en vond vreemd genoeg, een vacht tussen de struiken. Het was een lichtgekleurde vacht en waarschijnlijk een riverclanner te ruiken aan de geur. “Ik heb je gevonden!”, sprak ze goedgezind terwijl ze met haar voorpoot de struik uit elkaar duwde om de kater te onthullen. Ergens hoopte de poes dat de kater niet vijandig was, anders zouden ze hier een groot gevecht kunnen beginnen. En dat wilde ze liever niet wanneer het niet moest. Natuurlijk, ze was opgegroeid in een clan van bloed en geweld, maar ze wilde haar kracht toch liever houden voor als het écht nodig was. Dat was een goede tactiek inmiddels. “Wees maar niet bang, ik doe niets.. Als jij mij niets aandoet”, glimlachte ze onschuldig naar de ander toe en stapte wat naar achteren van de struik om de riverclanner wat ruimte te geven. Voor het geval als die wou wegrennen of opstaan ofzo. Van haar mocht die doen wat die wou. Maar vandaag was zij de vijand in zijn ogen niet. Voorlopig niet.

Uiteindelijk stond de riverclanner op uit de struik en zette een paar stappen vooruit. Hij zag er niet erg vijandig uit, maar ze had wel al geleerd dat sommige katten niet waren wat ze leken. Ze kon dan ook niet echt een vooroordeel hebben van de kater, maar zijn woorden zeiden gelukkig wat anders. ‘Ik val niet zomaar iemand aan. En waarom zou ik? Je staat toch niet op ons territorium.’, sprak de jonge warrior kalmpjes. Zeker had ze bemerkt hoe ze in de gaten werd gehouden en natuurlijk begreep ze wel waarom. Zij was dan ook diegene met een halsband met wat tanden erin gekerfd, die kwam van een nogal gewelddadige clan. “Er zijn veel katten die erg vijandig naar mij toe zijn en meteen aanvallen, maar dat kan ik hen ook niet kwalijk nemen…”, mauwde de rode poes rustig. Eerlijk was eerlijk. Iedereen deed wat ze dachten wat juist was. Maar zij was niet de echte vijand in hun verhaal, zij was gewoon iemand die aan de zijlijn wachtte. En klaarstond voor de Elite wanneer nodig, maar nu was er niets specifieks aan de gang. “Well… Ik ben Vidhi, en jij bent…?”

De ander knikte op haar stelling en ze was best wel tevreden met het feit dat deze kater niet heel erg vijandig was. Op zich maakte dat hem best wel een zwak doelwit, maar gelukkig had hij niet zo’n bloeddorstige kat recht voor zich staan op het moment. ‘Zeker, maar soms zijn wij ook wel aanstellers. Niet iedereen is wreed en gestoord. Niet beledigend bedoelt hoor.’, sprak de bengal voordat die ging zitten om over zijn borstkas te likken. Ach, ze kende zeker wat katten in haar clan die nogal gestoord waren. Altijd uit op bloed en geweld… Altijd in de mood om anderen hun geluk te ontnemen. Soms vroeg ze zich af hoe ze daar tussen kon leven, maar ja… Dat was een mysterie voor later. ‘Hyenafang’, stelde de riverclanner zich toen voor. “Gave naam”, gaf ze dan ook als een compliment. Haar naam betekende simpelweg… Het lot. Ze zou het cooler hebben gevonden om vernoemd te worden naar iets zoals een tand van een roofdier. Het lot kon wel alles zijn, het was hetgene wat bepaalde hoe het leven ging. Ze kon er niet echt over oordelen eerlijk gezegd. ‘Hoe is het leven in BloodClan…? Jullie zijn volgens mij niet allemaal zo... ehm.. vreemd’ Dat waren ze inderdaad niet allemaal. Maar met die nieuwe regels van de Elite mocht je technisch gezien niet eens vrienden maken buiten Bloodclan. Daarom deden de meeste leden van haar clan ook zo vijandig tegenwoordig, vergeleken met vroeger. “Het leven daar is hard, maar het gaat wel”, mauwde ze tegen de ander. “En… Er zijn in elke clan en overal wel rotte appels, toch?”. Het was waarheid. Niemand was nu eenmaal perfect. Een groep ook niet. “Hoe is het leven in Riverclan, trouwens?”. Gewoon pure nieuwsgierigheid hoor.

Hen, de Bloodclanners, werden door de algemene clankatten altijd aangezien als bloeddorstige gestoorde katten met het IQ van een baksteen. Zij brak dat stereotype een beetje, desondanks dat ze erg loyaal was aan de Elite en dat zou blijven. Ze snakte wel naar meer te weten over de gewone clans, over de wereld buiten die van haar. Want op het einde, waren het allemaal gewoon maar katten. En ze geloofde dat er overal wel rotte appels zaten, en katten van een puur hart. Het feit dat ze in Bloodclan zat, maakte haar niet een slechte kat – ze doodde wel anderen omdat het moest, zoals voor haar Final Assestment, maar ze deed dat eerlijk gezegd niet heel erg graag. De poes zorgde er gewoon voor dat ze er niet teveel bij na moest denken, want ergens vond zij het wel wreed maar kon ze er niets aan doen. ‘Zeker. Sommige nog erger dan in BloodClan.’, sprak de ander. Ze had dus gelijk gehad. In elke clan zaten er altijd wel rotte appels, je kon nooit verwachten dat elke appel perfect zou zijn of zou glimmen. Nee, sommige waren zo rot als wat. Toen ze verder had gevraagd hoe het leven was in hun Riverclan, kreeg ze ook een antwoord van de ander. ‘Fijn. Je bent altijd wel veilig en het is er rustig en gezellig’. Rustig en gezellig. Ergens zou Vidhi willen dat het in de Elite er zo aan toe ging, dat ze gewoon allemaal in harmonie konden leven met elkaar en plezier konden hebben. Maar in die groep ging het alleen maar over geweld, bloed, en nog meer geweld. Het was ieder voor zich. De rode kattin schonk hem een korte, aanvaardende glimlach. Een clan zo puur, daar zou zij eigenlijk ook wel willen leven. ‘Well, heb jij ooit de fourtrees gezien?’ de vraag deed haar even denken, maar ja. Ze had een paar keren langs de Fourtrees gelopen, het waren prachtige dikke grote bomen en het leek wel het hart van het bos te zijn. “Ja, al een paar keren denk ik”, antwoordde ze vriendelijk. “Ik vind het wel een mooie plek, het is daar erg rustig”

In geen enkele clan, was er puur vrede en harmonie. Op geen enkele plek. Op geen enkel moment. In geen enkel hart, was er enkel licht te vinden. In elke clan zaten rotte appels, en soms konden er wel eens ruzies uitbreken. Dat was normaal. Maar zij wenste dat op een dag, Bloodclan zou stoppen met elke dag tegen elkaar te vechten. En een soort van vrede te zien. Echter wist ze diep vanbinnen dat ze grotendeels allemaal bloeddorstige katten waren die bezig waren met reputatie, en hoewel ze loyaal was, wilde ze dat het zou veranderen. Mogelijks kwam dat omdat ze snakte naar feiten over de clans, en hoe zij konden leven zonder iedere dag te vechten. Maar ze zou nooit toegeven. ‘Ik kan je één ding vertellen, het is er niet altijd zo rustig’, miauwde de witte bengaal tegen haar, waardoor ze haar kopje kantelde. “Oh nee? Waarom niet dan?”, vroeg ze nieuwsgierig. Ze kon al raden wat zijn antwoord zou zijn, maar ze vond het wel interessant om meer te horen uit de bek van een clankat.