There's no sense in waiting for tomorrow

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Blueflower was weg; dat had ze onderhand wel meegekregen. Hoe het gebeurd was of waar ze heen is wist niemand. En hoewel hele veel nog goede hoop hadden zag Mousepaw de bui al hangen. Katten die vermist raakte werden zelden terug gevonden. En Blueflower zou waarschijnlijk geen ander verhaal zijn. De grijze kattin trok aan haar oor terwijl ze met haar ogen naar Kiwipaw gleed. Weer had ze de verminkte apprentice apart genomen. Want dat was beter; de dingen die hun bespraken met elkaar kon beter niet overhoord worden. De grijze tabby wilde de jongere poes troosten. Haar omhelzen en haar vertellen dat alles wel weer goed zou komen. Maar dat kon ze niet; ze wist simpelweg niet hoe. Ze had zelf nooit die warmte gekend, hoe moest ze het dan aan een ander geven? Het was ook niet goed; van al die affectie werd je zacht. "Ik had toch gezegd dat je een oogje op je moeder moest houden," klonk haar stem koud; bijna verwijtend. "Het is jouw schuld dat ze weg is."

W

A

P

I

W

I

K

Wat moest ze nu doen? Mama was de enigste die echt voor hen had gezorgd, hen had beschermd, hen had zien opgroeien tot het nu. En nu was ze opeens weg? Verdwenen uit hun leven. Straks zouden ze eens een zoektochtje doen naar mama; maar nu voelde ze zich zo leeg. En het hielp ook niet toen Mousepaw naar haar toe kwam en harde woorden zei. Al waren het misschien wel woorden van waarheid. ‘Ik had toch gezegd dat je een oogje op je moeder moest houden. Het is jouw schuld dat ze weg is.’ Misschien was het wel haar schuld ja, omdat zij één seconde haar moeder niet in het oog had gehouden. Sipjes voelde ze hoe haar lippen begonnen te kronkelen omdat ze niet weer zo hard wilde huilen als daarnet. Haar ogen deden al zoveel zeer, maar de tranen vloeiden toch. Langzaam en zuur, zo over haar wangetjes heen. “Maar… ze komt terug…”, piepte ze zachtjes. “…Toch?” Haar oogjes keken op naar de grotere, grijze poes. Zij die met de sterren kon praten, de sterren waarvan ze zeiden dat ze ieders lot bepaalden. Waarom deden ze haar dit aan? Waarom stalen ze haar moeder weg. Dit had ze niet verdiend… Dit had ze nooit gewild.

En wat als nog iemand anders zou verdwijnen? Iedereen die haar dierbaar was. Of als zijzelf zou verdwijnen. Zou iemand het zelfs merken...? Ze was dan ook zo klein en zo waardeloos.

EL4A

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Mousepaw wist wel dat de jongere kattin zou gaan huilen. Dat had ze van tevoren al voorspeld. Maar toch, deed het pijn. Om haar zo aan te treffen. Misschien was het dan ook daarom. Dat de medicine cat apprentice de bruine katten de rug toe keerde. Ze keek straks vooruit, kijkend naar het landschap. Hoe de wind de grassprietjes aan het moeiteloos aan het dansen kregen. Hoe de vogels net onder de donkere wolken volgen die de lucht besmeurde. "Niks zal meer zo zijn als het was," Mompelde ze zachtjes. Ook al zou Blueflower terug gevonden worden, haar rang zal ze waarschijnlijk niet behouden. Mousepaw kende haar moeder, ze wist dat Crystalstar niet lang zou wachten om een vervanger voor haar aan te wijzen. Het was hard, maar zo werkte het nou eenmaal. Riverclan heeft een deputy nodig. En als Blueflower, om welke reden dan ook; die rang niet meer kon vervullen. Moest er iemand anders voor opdraven.

W

A

P

I

W

I

K

En terwijl de poes met haar betraande oogjes naar de ander keek, kreeg ze niet eens een blik terug. Het was alsof ook zij haar de rug toekeerde en het deed pijn. ‘Niks zal meer zo zijn als het was’, mompelde ze zachtjes. De grassprietjes dansten in de wind, de lucht was somber grijs van de donkere wolken en de vogels vlogen alle kanten op. De bruine apprentice staarde naar de lucht voor ze zich kleiner maakte en probeerde haar traantjes weg te vegen. Omdat haar ogen echt al pijn begonnen te doen. En ze ze nodig had om de harde realiteit te kunnen bekijken. Het was niet altijd zonnig, nu was het somber grijs en de sfeer was alles behalve prettig. In een wereld die ooit vol zat van regenbogen was er nu alleen nog maar donder en bliksem. En die wereld, was de wereld gevuld van hun verdriet en hun lijdens… Waar ze nu echt niet meer aan kon ontsnappen. Hun familie was gedoemd vanaf het begin, en ze vroeg zich af waarom het haar zo lang had geduurd om dat in te zien.

EL4A

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Het leek een beetje alsof de hele wereld zich aan het aanpassen was op de gemoedsstand die op dit moment zijn scherpe nagels in de ziel van Kiwipaw had weten te boren. Maar dat was onmogelijk, want in "the grand scheme of things" was deze voorval een kleine gebeurtenis. Het zal niet de eerste keer zijn dat een mysterie zoals deze achter gelaten werd op Riverclans drempel. En het zal, zeker niet de laatste keer zijn. Eindelijk; na wat voelde als een eeuwigheid draaide de grijze kattin haar hoofd naar de befroede verschijnsel. "Kom," De stem waarmee ze sprak wal helder, net zoals een rivier waarvan je de bodem kon zien. "Huilen heeft geen zin, dat lost niks op."

Onderwerp: Re: There's no sense in waiting for tomorrow