[Open] :(

Hij was vroeg gaan jagen die ochtend. De zilverpels had nog aan de hemel gestaan. De eerste zonnestralen hadden de hemel lichtblauw gekleurd toen hij terug keerde met wat verse prooi. Een paar veldmuisjes en één vroege vogel. Na dat hij zijn vangst bij de rest had gelegd nam hij één van de muisjes en nam het mee. He maakte het zichzelf gemakkelijk voor de warriors den waar hij ging liggen en met smakelijke happen de sappige muis begon op te eten. Het was maar een klein beestje geweest dus het duurde niet lang voor de grote warrior om het naar binnen te spelen. Waarna hij met verrukking zijn snuit aflikte. Hij geeuwde even en rok zich uit met zijn voorpoten naar voren. Hij zette zijn nagels in de grond en liet ze even over de aarde rakelen voor hij met een zucht recht op ging zitten en zijn borst met zachte likjes begon te wassen.

Het was nog stil in het kamp. De meeste katten sliepen nog. Hoewel hier en daar een paar vroege vogels begonnen op te dagen. Met gespitste oren luisterde Midnightfear naar het zachte geroesemoes. Hier en daar luisterde hij heel even mee naar een paar conversaties. Na het wassen rechte hij zich en liet zijn harige staart mooi over zijn poten vallen. Hij liet zijn ogen half dichtvallen. Maar hield de open plek nog altijd in de gaten. Zijn gespleten groene ogen vielen op een jonge kitten die uit het kittenden leek te sluipen. Hij kon er niet aan doen dat een geamuseerde snor uit zijn keel optrommelde terwijl hij Krowkit zach proberen om op de stapel grote stenen te kruipen. Hij had haar vaker zien spelen. Ze had veel energie en hij kon nu al zien dat ze veel talenten had. Ze beloofde een goede leerling te worden en een nog betere warrior. Geamuseerd bleef hij naar haar kijken.

Het tipje van zijn staart bewoon lichtjes en zijn ogen opende zich volledig toen hij haar er uiteindelijk zag in slagen om de top van de stenen te bereiken. Één ding was zeker. Ze gaf het niet zo snel op. Maar. Zijn ogen versmalde op het moment dat hij haar zag wankelen. In een instinkt stond hij op, zijn spieren verspanden terwijl hij haar gevaarlijk naar voren zag leunen. Zonder er bij na te denken sprong hij over de openplek naar de stenen toe. In een paar passen stond hij achter haar. “Ho, kleintje.” Zei hij met een zachte diepe step. Waarna hij haar met een klein duwtje van zijn poot een paar stappen naar achteren liet zetter tot ze tegen hem aan zat. Veilig weg van de gevaarlijke rand en mogelijkse val. Hij keek op haar neer voor een moment zijn ogen leken even te verstrengen. “Best om niet zo dicht bij de rand te staan crowkit.” Hij zuchtte even. “Ik zou niet graag hebben dat je naar beneden dondert.” Dat kon een pijnlijke afloop veroorzaken. Zelf al kwamen katten altijd op hun pootjes terecht.