Meaky Bleaky Tail

Even een wandeling door oud en vertrouwd gebied, weg van die gore stank van de boskatjes. Als captain had ze nu genoeg taken te doen, maar ze was geen gevange ervan. Skadi zorgde dat ze tijd had om haar eigen plan te trekken, al was het maar een paar minuutjes lopen voor wat rust en stilte. Niet dat ze niet tegen alle commotie kon, nee, ze leefde juist op chaos. Echter was het wel gewoon even fijn om van al het idiote gezeik af te zijn en misschien kon ze als een pluspuntje ook nog een kittypat verrot trappen. Dat zou een leuke afleiding zijn. De moddervette wezens waren moediger geworden nadat de Elite tijdelijk kamp ergens anders had opgezet, maar ze zouden snel genoeg inzien dat ze verkeerd zaten. De Elite zal namelijk een kamp vinden in de stad, daar was ze zeker van, en dan zouden ze hun reputatie beter opbouwen als tevoren. Ze waren nu immers al een heel eind onderweg daarmee.




+bleakyboi

Hij zou zich binnen de Tallpines meer thuis moeten voelen. Was dat niet immers vergelijkbaar met de Pinewoods waar hij vandaan kwam? Maar in feite kon hij haast niet wachten tot ze de bossen eindelijk zouden kunnen verlaten. Bleak wilde niets liever dan zijn verleden en alles wat hij er over wist in een of ander diep gat smijten en er vervolgens nooit meer naar omkijken. Maar er was maar weinig dat daadwerkelijk binnen zijn sfeer van invloed lag en als de Elite hem iets oplegde dan zou hij daar toch echt naar moeten luisteren. Gelukkig was een ommetje door de straten van de Twolegs niet ongekend. Al snel maakte de droge bosgrond plaats voor bekende harde straattegels. Wellicht dat hij ergens een vette duif zou kunnen wegkapen. Pluspunten als het voor de de neus van een kittypet zou zijn. Opgewekt over dit plan begon hij de buurten af te speuren op zoek naar zijn duif.  Bleaktail liep de hoek om, een straat in die er nogal bekend om stond veel kittypets te huisvesten. Echter was de kattin die halverwege de straat stond bepaald geen kittypet. Skadi, hun Captain, iemand die hij nooit goed kon inschatten. Dat maakte haar onvoorspelbaar, iemand om naar te luisteren en iemand om bij uit de buurt te blijven. Alleen nu stond hij er al en het was duidelijk dat beide elkaar al hadden gespot. Omkeren zou geen optie zijn. En dus liep hij kalmpjes op haar af. “Nu durven ze wel hé?” Merkte hij op en gaf een knikje richting een van de huizen. Een redelijk bekend huis. Daar woonde een Twoleg met wel heel veel kittypets. Belachelijk veel. En op de heenweg had hij er zeker al wel een paar gespot in de nabijgelegen straten. Het was nog maar de vraag voor hoe lang die katten vrijuit konden blijven ronddwalen.  

Ugh, hier had ze dus echt geen zin in, maar een deel van Captain zijn was sociale connecties omhooghouden. Maar het was duidelijk dat ze elkaar beiden hadden opgemerkt en voor hem zou het disrespectvol zijn als hij zijn Captain negeerde, hoeveel ouder hij dan ook mocht zijn als haar. De grijze kater kwam haar kant op en merkte op dat de Kittypets nu wel durfden. Skadi knikte. Een neutrale wijze die niets van haar gedachten erover bekend maakte. Maar het was niet moeilijk om te raden hoe ze over die dikke mormels voelden, want de meeste leden van de Elite hadden een haat naar ze toe. Ze overbevolkten hun straten en lieten overal hun stank achter. “Ze zullen snel genoeg wel merken dat het nog steeds hun buurt niet is. We gaan niet voor altijd bij Tallpines blijven.” Nee, nu was het een strategische keuze, maar snel genoeg zouden ze met Thunderclan afhandelen en dan zouden ze niet met z’n allen op een schuitje op dat kleine stuk land blijven zitten. Het was een mooie uitbreiding voor hun territorium, maar niet het enigste punt.

Bleak was al lang blij dat hij in hun praatje nog geen fatale fouten had gemaakt, gezien hij qua sociaal vermogen soms meer weg had van een steen dan van een zogenaamd ‘groepsdier’. Skadi daarentegen bezat het gewoon. Lef om stevig in haar schoenen te blijven staan als Captain, alsof het niets was. En bovenal de kunst van subtekst. Bleak had werkelijk geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg. Ze zou vast heel wat helderder naar de wereld kijken dan hijzelf deed, dat was wel zeker. Maar deed zijn bewondering er toe? Niet echt…  Skadi had het vast al vaak genoeg te horen gekregen van andere. Ze was Captain for flip sake! En Bleak… Hij was een newbie. Een nietsnut die op zijn passen moest letten. Ze knikte als antwoord op zijn opmerking, zodanig dat hij nog niets wijzer was of deze  überhaupt wel goed was ontvangen. Werd geapprecieerd of veracht. Bleak gokte het laatste maar wat moest je anders met elkaar? Hij kon haar toch moeilijk gaan lopen negeren?  “Ze zullen snel genoeg wel merken dat het nog steeds hun buurt niet is. We gaan niet voor altijd bij Tallpines blijven.” Zei Skadi. Bleak fronste. Iets wat hij wel vaker deed wanneer hij de informatie in zijn hoofd liet malen. Wachtende totdat er eindelijk iets zou klikken. “We nemen het terug en meer?” Vroeg hij vluchtig, zijn ingetogen karakter voor een ogenblik ruw opzij geschoven door zijn eigen nieuwsgierigheid. Bleaks goudgele ogen waren gevuld met hoop en enthousiasme waarna dat net zo snel weer uitdoofde, gezien hij zich opnieuw bedacht tegen wie hij dit zo vrolijk had lopen vragen.

Meneer was duidelijk niet de helderste. Natuurlijk zouden ze niet voor eeuwig bij Tallpines blijven. Ja, het was een show van macht aan de clans, een duidelijke boodschap dat ze de Elite niet aan de kant moesten schuiven, maar het was niet hun nieuwe kamp. Het was een stukje land vol vette prooi geweest toen ze zich er hadden gesettled, maar dat ging nou ook achteruit. Ze zaten op elkaars lip en dat moest veranderen. Daarnaast was extra gebied leuk, maar de stad was altijd het eerste thuis geweest van de Elite en daar zouden ze zich niet zomaar laten wegjagen. Toch rolde ze haar ogen bij zijn domme vraag. Het was overduidelijk dat dat hun plan was. “We gaan het in ieder geval niet zomaar teruggeven.” Dat zou wel het domste zijn wat ze konden doen, een teken van zwakte. “Maar we kunnen ook niet met zijn allen opgehoopt blijven zitten op dat kleine stukje grond,” vertelde ze hem daarna. Nee, ze zouden het heus nog wel gebruiken, tot er niets meer uit te halen viel voor hun.

Skadi rolde met haar ogen bij het horen van zijn vraag. Het was inderdaad niet zo heel snugger verwoord. Te snel gevraagd. Maar dat was nu eenmaal hoe Bleak reageerde wanneer er iets interessants op zijn pad kwam. Hij was zich überhaupt al niet van te veel zaken bewust. Wie van welke Clans elkaar nu weer dwars probeerde te zitten, hij had geen flauw benul. Zo nu en dan werd hem een opdracht geven en die voerde hij gewoon uit zonder daarbij op of om te kijken wie het betrof. Dat was hoe hij zijn eerste paar maanden binnen de Elite had gespendeerd. Bewust onoplettend. Maar zo nu en dan kwam er iets zo groots voorbij dat het hem opeens wel aanging. En net als toen hij nog bij ShadowClan zat was er maar een moment om de vraag op tafel te leggen, anders werd er al weer van het topic weggestuurd. Begrijpelijk, niemand had hem toen nog kunnen vertrouwen. Inmiddels was zijn situatie totaal anders maar de quickfire questions bleven. Automatisme of hoe je dat dan ook wilde noemen. Gelukkig voor hem was Skadi nog geduldig genoeg om hem een antwoord te gunnen. “We gaan het in ieder geval niet zomaar teruggeven.” Hij knikte. Nee, dat was wel duidelijk. Daar hadden ze tenslotte niet al die moeite voor gedaan. Het teruggeven aan ThunderClan, dat zou schandalig zijn. “Maar we kunnen ook niet met zijn allen opgehoopt blijven zitten op dat kleine stukje grond,” Ze had een punt. De barn was oké maar over de afgelopen paar weken had ook hij gemerkt dat de prooi in het gebied al behoorlijk was uitgedund. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat ze geen andere keuze zouden hebben dan uit te breiden. “Dus we kunnen hoogstwaarschijnlijk wel de voorbereiding op een aanval verwachten?” Vroeg hij met een kleine grijns. Iets voorzichtiger deze keer maar nog altijd enthousiast. Dan zou er tenminste eindelijk weer meer te doen zijn! Niet dat overleven op zich zo makkelijk was maar Bleak had te veel om over na te denken en al die gedachtes wisten zich toch echt een weg tussen zijn taken door te wringen. De oplossing? Simpel, de dag vullen met meer taken. Net zoveel totdat hij geen energie over zou hebben voor zijn onnodige en irritante emoties. Bleak hoopte dat Skadi iets meer los zou willen laten over de toekomstplannen van de Elite. Maar tja… het was nog maar de vraag of hij die informatie ook waardig zou zijn.

Eindelijk trok hij eens een niet zo idiote conclusie. Wauw, applausje hoor. Skadi knikte echter als antwoord. “Al denk ik dat Thunderclan ook een eigen aanval aan het plannen is. Ze zijn nogal gehecht aan Eveningglow en dat stel snotjong als ik het goed begrijp.” Waarom, dat was de grote vraag. Die kinderen van de gevangen kattin konden alleen maar janken en smeken om hun mama, dus wat ze daar nou in zagen. Skadi zag geen eens hoe ze ooit een zwakke warrior zouden kunnen worden, laat staan het overleven in de Elite. “Echter lijkt het mij slimmer om een plek hier in de stad te gaan zoeken, terug naar een territorium wat wij kennen en dus het voordeel hebben,” bracht ze haar eigen mening in. Waarschijnlijk zouden de meesten nu onderhand wel klaar zijn met het woud. Het zand van de bosgrond bleef overal in je vacht plakken, de prooi werd nu minder en ze zaten allemaal maar opgehoopt. Terug naar huis keren zou dus helemaal geen slecht voorstel zijn voor de meerderheid. Toch was het nog maar even afzien wat Thunderclan zou doen en wat Orchis zijn plannen waren voor een uitbreiding, maar ze geloofde niet dat hij op Tallpines wilde blijven zitten. Hij was zo gierig als dat de lucht hoog was, dus hij zou alleen maar meer territorium willen.