Why not face the danger? The arrow was attached to her wing

Onder dekking van een kale eik, zat een gespierd katertje in één gedoken klaar om zijn prooi te bespringen. Zijn gifgroene ogen waren gefixeerd op een spreeuw die achteloos in de drassige grond zat te pikken, op zoek naar iets. Dit deel van ShadowClan territorium was heel open, dus moest hij zijn zwarte vacht gebruiken om zich aan de omgeving aan te passen. De spreeuw kwam langzaam aan dichterbij, zonder Fallenpaw op te merken. De leerling likte zijn lippen af, dook verder in één toen de vogel zijn vleugels spreidde- en dook op zijn prooi op het moment dat de vogel van de grond kwam. Toen hij het eindelijk dood had, pakte hij het op en begroef het onder de eik. Zijn zwarte kop draaide zich om naar het donderpad dat hij in de verte zag, en opeens overstroomde een groot verlangen om er overheen te gaan hem. Fallenpaw, was altijd op zoek naar ruzie met andere Clans. Hij zou zelfs zonder reden de grens overstappen, zijn geur afzetten, en weer aan zijn kant wachten op de krijgers van een andere Clan, bewerend dat ze hun neuzen moesten laten nakijken omdat hij echt nooit over de grens geweest was. Ja, in zijn Clan, was hij niet een van de aardigste, maar dat interesseerde hem weinig. Zolang hij maar goed presteerde en ooit Deputy werd, om uit te groeien tot leider, was het goed voor hem. Ja, hij had hele grote ambities. In tegenstelling tot andere, legde hij die openlijk op tafel. Het interesseerde hem niet hoe ze over hem dachten, hij was Fallenpaw, en hij wilde ooit leider worden. Fallenpaw duwde zich overeind, en liep in een rustig tempo richting het donderpad. Op drie meter er vanaf bleef hij staan, en bekeek voor een geruime tijd de monsters die langs kwamen. Op een gegeven moment, vond hij het tijd en rende zonder kijken over het donderpad. Oké, hij kon ook gewoon de tunnel gebruiken maar wat was daar de lol van? Zonder acht te slaan of hij wel de goede richting in liep, rende hij door ThunderClan territorium om vervolgens halt te houden toen hij Vierboom zag. Ah! Leuk, daar was hij nog maar één keer geweest, toen hij leerling werd gemaakt. Zijn zwarte staart ging als een baken omhoog, en hij trippelde door de sneeuw heen richting de rots. Toen hij daar aan kwam, hielt hij zijn kop scheef en sprong achteloos op de rots. Púh, van zijn part mocht heel RiverClan en ThunderClan komen, dit was de plek van StarClan, hij mócht hier zijn, ja toch? Uitgebreid zijn geur verspreidend, nestelde hij zich te midden van de steen en krulde zijn staart om zijn lichaam. Hij zou tegen het dalen van de zon wel terug gaan, en de spreeuw meenemen. Dit was dan zijn vangst voor vandaag, hij kon beter maar omdat hij toch ooit de beste krijger van het bos zou worden, had je er niets aan jezelf uit te putten, niet waar?

& Squirreltail

Dit was één van de zeldzame dagen dat het zonnetje lekker doorbrak en Squirreltail was van plan om daar dus dan ook uitgebreid van te gaan genieten. Tijden had ze het licht van deze zon gemist waar ze zich in groenblad zo in gekoesterd had. Een zach gesnor ontsnapte uit haar keel, af en toe onderbroken door een zacht genies. Door het ijs zakken was nou niet bepaald haar slimste of strakste idee geweest, maar daar hoefde je ook geen Sherlock Holmes voor te zijn om dat te bedenken. Ze was niet echt ziek geworden gelukkig, alleen een beetje verkouden. Dat was echter al vervelend genoeg.
Zonder dat ze er echt bij na had gedacht, hadden haar poten haar naar de donderclan grens gebracht. Net op tijd om een zwarte gedaante dit pad te zien oversteken. Was dat niet... Een apprentice van haar clan? Wat voor een idioterie was dit nou weer! Een grauw ontsnapte uit haar mond terwijl ze het jonge katje achteloos verder zag rennen. Snel opende ze een mentale kaart in haar hoofd om te voorspellen waar het katertje heen ging. Vierboom!
Haar poten begonnen te rennen, in een rap tempo in de richting van de plek. Woede voedde haar spieren, haar temperament had haar weer eens in haar macht. Maar dat kon haar niks schelen. Wat haar wel kon schelen was de achteloosheid van de jonge apprentice. Nee, de brutaliteit van deze apprentice! Haar bovenlip krulde iets omhoog terwijl ze de helling afgleed. Ze kon de zwarte gedaante op de hoge rots zien staan. Het was Fallenpaw. Nog brutaler, hij stond uitgebreid zijn geur te verspreiden over de grote rots. "FALLENPAW, kom naar beneden en wel ONMIDDELIJK!" Grauwde ze, de woede sijpelde door haar woorden heen, duidelijk merkbaar en haar tong was zo scherp als een mes geworden. "Ik heb alles gezien idioot Muizenbrein! Ben je nou helemaal BELAZERD" Haar stem echode over vierboom heen terwijl verwensingen haar woorden kleurden. Haar staart was wel twee keer zo dik op het moment en zwiepte van woede heen en weer. Die idiote apprentice zou ze nog eens in een clan oorlog kunnen brengen, in bladkaal, waar er weinig kruiden groeiden.

Fallenpaw deed geen moeite om zijn omgeving te checken op vijanden of iets dergelijks, dit was zo’n dag dat niets hem kon schelen. Echter dus ook, toen Squirreltail’s stem zijn oren binnen koerden sprong hij bijna omhoog van schrik. Met een dikke vacht en zijn oren naar actheren, zag hij dat het een Clangenoot was. Een hele stroom verwensingen waarvan hij zelf de meeste niet eens kende overspoelde hem. Nijdig dat ze hem zo voor paal moest zetten tegenover niemand in het bijzonder, de bomen misschien, sprong hij van de rots af en trippelde gemaakt kalm naar haar toe. ”Ik doe toch niets verkeerd? Dit is toch de plaats van StarClan, of niet?” Zei hij op een irritante toon, alsof hij zelf de krijger was en zij de leerling. Zijn staart zwiepte heen en weer van ongeduld, en hij ging weer achteruit voorzichtig om zich heen kijkend of ze niet het hele bos gealarmeerd had. Fallenpaw was er zeker van dat Squirreltail waarschijnlijk nog in StarClan te horen was, zo luid als ze sprak. Zijn gifgroene ogen vernauwde zich tot spleetjes en hij ging, heel gedurfd, achteruit tot hij tegen de steen aan zat. ”Je hoeft niet zo boos te doen hoor, ik ben gewoon op verkenning in StarClan’s territorium” Miauwde hij duister. Het puntje van zijn lakzwarte staart benadrukte die woorden met een zachte beweging naar links. Hij ging zijn humeur nu niet laten verpesten door een Clangenoot, in speciaal Squirreltail. Nee, daar voor was hij nu te arrogant bezig. Wat dacht ze wel? Dat hij achterlijk was? In feiten was Fallenpaw nog geen eens één volle maan leerling, en voelde hij zich nu al alsof hij Clanleider was. Zijn groene ogen keken langs Squirreltail heen, toen hij opstond en weer op de steen sprong. Hij ging er op zitten, op een manier alsof hij het uit lokte dat zij hem naar beneden zou klauwen. Geamuseerd begon hij zijn voorpootjes te wassen, want ja, je mocht natuurlijk niet vies worden door die gore ThunderClan stank.

Die arrogantie... Oh die vuile arrogantie. Ze moest zich zo enorm inhouden om niet haar klauwen in zijn vel te zetten. Nee, ze was beter dan dat. Maar toch, haar klauwen stonden op het punt om uit hun hulsjes te glijden. Haar temperament ging er weer eens met haar vandoor. ”Ik doe toch niets verkeerd? Dit is toch de plaats van StarClan, of niet?” Zei de apprentice. De toon van zijn arrogantie maakte haar alleen maar woester. Ze probeerde zichzelf nog bij een te rapen. Haar woede ietwat bijeen te houden en zichzelf te kalmeren. ”Je hoeft niet zo boos te doen hoor, ik ben gewoon op verkenning in StarClan’s territorium” Ging de apprentice verder, met een duistere toon. Oké, dat was het. Nu had hij het verpest. Haar bovenlip krulde zich weer op en haar woedende stem galmde over vierboom heen. "Lieg niet, kleine arrogante rat," Siste Squirreltail, "Ik zag je op het Thunderclan territorium, ik zag je oversteken. Wat wil je nou? Je kleine ego strelen zodat je je wat beter voelt? Of wil je je clangenoten zien sterven onder een onverwachte Thunderclan aanval?" Haar ogen vernauwden zich, haar woede was nog duidelijk te zien. De apprentice had zich ondertussen weer terug getrokken op de rots, maar Squirreltail liet geen moeite zich om te volgen. Ze liet haar stem weer horen, bijtend sarcasme dit keer. "Oh, wil de kleine apprentice zo graag een leider zijn? Wil de kleine Fallenpaw zich zo graag groot voelen? Jammer dat de kleine Fallenpaw een dom muizenbrein is die alleen maar aan zichzelf denkt, tut tut, slechte eigenschappen voor een clanleader," Miauwde ze, haar mondhoeken gekruld in een gemene grauw. "Bij deze mag jij een halve maan lang de elders op hun wenken gaan bedienen, mos, teken, alles. En als ik nog maar een kik van je hoor, dan komt dit verhaal fijn bij Brokenstar aan, hoe klinkt dat?" Haar ogen vernauwden zich tot kleine spleetjes.

Squirreltail moet je echt niet kwaad maken, echt niet xD..

Fallenpaw leek de steeds maar groeiende woede van Squirreltail niet te merken, en toen de bom ontplofte sprong hij zoals eerder een stuk omhoog. Maar de schrik veranderde al snel in verontwaardiging, hoe durfde ze zo tegen hem te praten!? In zijn kop echode alle woorden na, en groeide de verontwaardiging uit in vernedering en woede. Arrogante rat? "Ik zag je op het Thunderclan territorium, ik zag je oversteken. Wat wil je nou? Je kleine ego strelen zodat je je wat beter voelt? Of wil je je clangenoten zien sterven onder een onverwachte Thunderclan aanval?" Voor hij tijd had antwoord te geven ging ze al door, waardoor Fallenpaw haar met grote, ronde ogen aanstaarde. "Oh, wil de kleine apprentice zo graag een leider zijn? Wil de kleine Fallenpaw zich zo graag groot voelen? Jammer dat de kleine Fallenpaw een dom muizenbrein is die alleen maar aan zichzelf denkt, tut tut, slechte eigenschappen voor een clanleader," Miauwde ze, haar mondhoeken gekruld in een gemene grauw. "Bij deze mag jij een halve maan lang de elders op hun wenken gaan bedienen, mos, teken, alles. En als ik nog maar een kik van je hoor, dan komt dit verhaal fijn bij Brokenstar aan, hoe klinkt dat?" Dat ging hem te ver, wat dacht ze wel niet!? Hij beet op zijn tanden en onderdrukte de aandrang om op haar te springen, en haar oren er af te klauwen maar dat beetje gezonde verstand van hem dat er nog zat vertelde hem dat een Clangenoot, een idioot, een volwassen krijger aan te vallen niet echt de juiste oplossing was. ”Hoe durf je!?” Krijste hij boos ”Jij bent geen Deputy of Leider, jij mag mij niet comanderen ..” Daar zat hij fout, en dat wist hij ook wel. Zenuwachtig rechtte hij zijn rug, en weigerde om van de rots af te komen. ”Mooi niet dat ik dat ga doen!” Spuugde hij boos, zijn haren op zijn ruggengraat krulde zich omhoog en zijn lip trok hij terug. ”Ooit word ik leider, en dan pak ik jou wel!” Dreigde hij. Het was idioot om een krijger zo aan te spreken, maar hij was nu al in een zo danig stadium van woede en vernedering dat het hem ook geen zier meer kon schelen met wie ze ging dreigen. Al ging ze dreigen heel StarClan op hem af te sturen, interesseerde het hem niet. ”Waarom zou Brokenstar jou geloven? Een stomme hoop vossenstront als jij?” Sneerde hij in een poging weer aan de overhand te komen.

Een glimlach begon zich steeds verder af te tekenen op Squirreltail's lippen toen ze naar de woorden van de kleine apprentice luisterde. Ze wist dat ze dit al gewonnen had. Ook de argumenten die in haar hoofd zaten konden feilloos weerleggen wat de apprentice nu zat af te krijsen. Dit gevoel van overwinning dat zich in haar lichaam verspreidde kalmeerde haar, het gaf haar een vreemd soort kalmte. ”Hoe durf je!?” Krijste Fallenpaw boos ”Jij bent geen Deputy of Leider, jij mag mij niet comanderen ..” Zo, eerste fout. "Ten eerste ben jij maar een jonge apprentice die te luisteren heeft naar de warriors, ten tweede ben je in overtreding gegaan dus ik heb al het recht bij mijn zijde om je straf te geven voordat je met je domme acties de clan nog verder in gevaar brengt," Miauwde ze kalmpjes met een zwiep van haar dikke staart. Je kon echter nog wel zien aan haar hele lichaamstaal dat ze zich druk had gemaakt, haar staart was nog steeds dikker dan normaal en haar nekhaar stond recht overeind. ”Mooi niet dat ik dat ga doen!” Spuwde de apprentice boos naar haar, ”Ooit word ik leider, en dan pak ik jou wel!” Squirreltail zette haar gezicht in de plooi en knikte overdreven alsof ze hem heel erg serieus nam, "Uhu, uhu, overleg dan dat maar fijn met Brokenstar, zelf weten, ik ben benieuwd wat hij doet, je een maan in het kamp vast zetten, of wel nee, misschien maakt hij je weer Fallenkit totdat je weet wat respect en loyaliteit inhoudt." Miauwde ze rustig, nog steeds met een ietwat valse ondertoon door haar woede die weer iets begon te koken. ”Waarom zou Brokenstar jou geloven? Een stomme hoop vossenstront als jij?” Sneerde de apprentice vervolgens. Vossenstront? Goeie. Ze voelde zich weer warm worden van woede, en kon nog maar net haar woede weer onder de duim houden. Ze ging de apprentice echter op dit moment niet de voldoening geven om haar echt weer furieus te maken. "Het mocht je misschien ontgaan zijn," Miauwde ze terwijl ze een theatraal gebaar maakte met haar dikke staart, "Maar overal ligt een dikke laag sneeuw. Jij, hebt je pootstappen OVERAL achter gelaten, op Thunderclan territorium, bij de grens, hier, overal. Bewijs valt moeilijk te ontkennen? Niet? Verder weet Brokenstar best wel een over het paard getilde apprentice eruit te vissen, het stelt me eigenlijk teleur dat je onze leider zo laag inschat. Maar ja, je loyaliteit lag al niet heel erg hoog zo te zien," Miauwde ze, de laatste woorden als een flinke steek naar hem toe.

Fallenpaw wilde haar woorden niet horen, hij wilde het niet horen! Ze had gelijk, en dat frustreerde hem zo erg. Hij schudde zijn kop als een boze kitten die niet kon geloven dat hij niet naar buiten mocht, en draaide kinderlijk zijn kop weg. Haar stem werd voor hem een gemurmel .. tot hij de woorden ‘Fallenkit’ en ‘Brokenstar’ in één zin opving. Meteen stond hij overeind, met ogen die nu schrik uitstraalde. Zou .. hij dat echt doen? Verschrokken luisterde hij nu met alle aandacht naar haar woorden. Toen ze klaar was, staarde Fallenpaw haar aan zonder echt te begrijpen waarom hij ooit begonnen was aan dit? Hij .. mocht niet Fallenkit worden! Dan werd hij nooit leider. Hij slikte, en legde zijn oren plat. Als zijn vader hier was, zou hij dit niet pikken, zijn vader was de grootste krijger van allemaal .. en .. dood. Zijn gifgroene ogen werden niet zachter, alleen maar feller, maar hij duwde zich uit zijn zittende houding en sprong zwijgend van de steen af. Hij ging op ruime afstand van Squirreltail zitten, en keek haar aan. Hij had nu geen andere keus, dan haar bevelen opvolgen, en er was geen reet wat hij daar aan kon doen! De frustratie sloeg over op zijn klauwen die hij op een irritant ritme in en uit trok, diepe groeven makend in de sneeuw en aarde. ”Goed, ik dóe het ..” Siste hij bitter. Hij wilde haar niet de voeldoening geven om haar te laten zien hoe gefrustreerd en beschaamd hij nu was. Zijn dunne staart ging heen en weer in zijn frustratie en uiteindelijk sprong hij woedend op. Goed, goed! Dan ging hij wel terug naar dat stomme stink moeras, ze moest eens zien wat hij ging presteren! Hij zou beter worden dan zij, ha. Hoewel hij geen mentor had gekregen, deerde het hem niet tot nu. Sinds de dood van zijn ouders toen hij twee manen oud was, werd hij stiller, en als leerling was de bom ontploft en was hij zoals hij nu was. Fallenpaw oogde kalm, maar kon zichzelf er niet toe brengen ook zijn nekharen te laten zakken. ”Ik moet nog prooi ophalen in ShadowClan territorium, zie maar wat je nu gaat doen” ’Onnozel stuk vreten’ Voegde hij er zwijgzaam aan toe. Overdreven langzaam liep hij met een grote boog om Squirreltail heen, naar het ThunderClan bos, richting het donderpad.

Met een nu eindelijk redelijk rustige blik in haar groene ogen keek Squirreltail Fallenpaw aan. De jonge, zwartgekleurde apprentice was duidelijk aan het vechten tegen zijn emoties. Oké, ze was hard geweest. Maar ze moest die apprentice leren dat je niet met arrogantie en het beledigen van anderen ver kwam. Of tenminste, dat was misschien niet de juiste les want ze had zonet precies hetzelfde gedaan. Hmmm... Ze moest wel dit eventjes de kop indrukken, want anders bleef hij maar over haar heen lopen. Met een rustige blik keek ze de jonge kat dus ook aan. ”Goed, ik dóe het ..” Miauwde hij met duidelijke tegenzin en frustratie.
Squirreltail tipte haar kop eventjes naar de andere kant met dezelfde rustige glimlach. "Was dat nou zo moeilijk?~" Miauwde ze kalmpjes, "Omdat je ermee instemt, maak er maar een kwart maan van," Miauwde ze met een zachte knipoog en ze draaide zich alweer half om. Ze was best wel hard uitgevallen naar de apprentice, en had daar eigenlijk ergens nog wel best wel spijt van. Ook was een halve maan best wel lang voor een jonge apprentice. Dus waarom zou ze het niet ietsjes verlagen. De stem achter haar liet haar echter verstarren en haar woede weer opborrelen. Oké, nu had hij het weer vernaggeld. ”Ik moet nog prooi ophalen in ShadowClan territorium, zie maar wat je nu gaat doen” Luidde de brutale stem weer. Brutaal stuk vreten... En tot haar grote verbazing had hij ook het lef om weer naar het Thunderclan territorium te lopen. "Misschien is het moeilijk te omvatten voor je kleine brein, maar die richting op is niet het Shadowclan territorium," Miauwde ze koeltjes, "Of wil je zo graag bij de Thunderclan horen dat je zo graag hun territorium in gaat?" Voegde ze er met bijtend sarcasme aantoe.

Kort, sorry

Fallenpaw haalde diep adem en legde zijn oren plat tegen zijn schedel aan. De woede straalde weer lichtjes rond zijn ogen maar de paniek, simpelweg bij het woord ‘Fallenkit’, was nog niet weggeëbd. Niet volledig althans. Toen hij hoorde dat het een kwart maan werd, voelde hij zich .. niet echt veel beter. Nog steeds verontwaardigd liep hij door, tot hij haar gemaakt koele woorden oppikte: ‘"Misschien is het moeilijk te omvatten voor je kleine brein, maar die richting op is niet het Shadowclan territorium, of wil je zo graag bij de Thunderclan horen dat je zo graag hun territorium in gaat?’ Dat ging hem te ver! Hij draaide zich om, met vlammende gifgroene ogen, en klauwen ontbloot. ”Wil je beweren dat ik ontrouw ben aan mijn Clan!” Siste hij woedend. Oké, hij had grote ambities en hij was een verwaande kwast, maar niemand kon hem zomaar onloyaal noemen! Hij wilde niet bij die vishappers van RiverClan in de buurt komen, of die magere eikentakken van WindClan katten, of die arrogante vlooienzakken van SkuCLan! En al helemaal niet bij die zachte eieren van ThunderClan! Hij was een ShadowClan krijger! Hij haalde diep adem, en nam met de grootste moeite zich voor om zo ver mogelijk als het kamp en het territorium maar toe liet van haar vandaan te blijven. Dat stomme stuk vossenstront, wat dacht ze wel? Omdat ze krijger was, was ze niet automatisch leider van het hele universum die hem zo mocht rondcomanderen en beledigen. ’Daar heb je het fout, Fallenpaw’ Zei een ongewenst stemmetje in zijn hoofd. Met tegenzin gaf hij er aan toe. Ja, het was waar .. Sissend van frustratie draaide hij om, om nu de goede richting in te lopen. Boos schoot over het donderpad heen zonder te kijken, en voelde zijn hart ook een vreemde sprong maken toen er een monster recht op hem af kwam. Nog nooit zo snel had hij gehandeld als nu, binnen twee tellen lag hij hijgend in de berm in ShadowClan territorium, ongedeerd maar zo erg geschrokken dat het hem niet verbaasde als zijn hart uit zijn borst zou springen, zo erg ging het tekeer. Hij keek naar de overkant en verwachtte Squirreltail elk moment zelf voldaan naar hem toe te zien komen, hem terecht wijzend hoe stom hij wel niet was.

Fluttje