<sub>Haar blik brandde op de mosbal die ietsjes verderop van haar lag. Niet te ver, maar ook niet te dichtbij. Precies goed. Ze trok met haar oortje terwijl ze zich snel neerbukte en vlug haar achterpootjes afzette, klaar om de mosbal te pakken. Even rolde ze terwijl de mosbal in haar klauwtjes zat gehaakt en toen ze tot stilstand kwam beet ze agressief in het bundeltje mos. Het mosballetje werd helemaal aan stukken gescheurd en ze keek pas op toen een lange schaduw zich over de grond wierp. Een bekende elder daagde op, eentje vol van wonden langs de ene kant. De kitten bleef haar lang en leeg aanstaren voor ze snel terug naar de mosbal schoot en de verscheurde stukken mosbal juist nog meer verscheurde. Tja alles wat begonnen was moest afgemaakt worden.


+Brittleshell</sub>

_{Het hele ding was aan stukken verscheurd. Af en toe klauwde ze naar een verscheurd stukje om hem juist nog meer te verscheuren. Met haar scherpe tandjes zorgde ze er zo voor dat alles in stukjes was gespleten en dat het nu een grote rommel was. Om zowel haar nest mee zachter te kunnen maken als om te zien hoe het arme mosballetje een tragisch lot had geleden. Het deed haar aan het lachen. Echter verdween haar glimlach toen de Elder vroeg of de mosbal haar iets had aangedaan. Met een fronsje antwoordde ze een onschuldige “Nee” terwijl haar kraalronde ogen naar de kattin keken. “Maar het stond in mijn weg… ”, piepte ze sinister. “En dat is tegen de regels!”. De kitten snoof een keertje woest voor ze agressief met haar staartje zwiepte en ging zitten om haar pootjes af te likken van al dat ‘bloed’ dat ze zich nu voorstelde in haar koppie. Bloed van het stomme mosballetje.}

_{De mosbal had altijd een reden gehad om te moeten sterven en verscheurd te worden. Namelijk dat het in haar weg stond, dat het bestond, en dat ze zich verveelde. Het was haar bezigheid om mosballen en andere dingen te vernietigen want anders had ze niets om te doen. De andere kittens mochten haar overduidelijk niet, ze vonden haar alleen maar eng en wreed. De poes was hier best wel trots om, ze kon ook niet anders met dat getikte brein van haar. Het was alleen best wel eenzaam als je het zo bekeek. ‘Wat als een van je Clangenoten in de weg zitten, val je die dan ook aan? Berrykit dat kan niet, soms gebeuren er dingen die niet leuk zijn’ Berry liet een klein gegniffel horen voor ze de ander even aankeek. “Oh maar die staan nooit in me weg, want die lopen al weg wanneer ik aankom” en als ze toch in de weg stonden dan wisten ze wat het betekende. Een grote forse ruzie en een paar klappen en meppen van haar eigen klauwtjes. En het dan op de ander steken voor self defense reasons wanneer ze werd betrapt.}

_{Waar ze niet van hield waren grotere katten die haar een les wilden leren. Er waren er al zoveel bij haar gekomen om te zeggen, ‘wat je doet is verkeerd!’. Maar het was niet dat ze ooit naar hen zou luisteren. Want ze wist wat ze deed. Het was voor haar toekomst, het was voor haar reputatie. Ze wilde hebben hebben hebben. En niets zou haar in de weg staan, tenzij ze kwamen vragen voor de pijn. En als ze iets van haar probeerden te stelen -  dan zou het niet goed aflopen. ‘Klauwen lossen niet alles op’, murmelde de Elder tegen haar terwijl ze een lik over haar kopje gaf. Ze trok met haar oren. “Jawel! Zo krijg ik wat ik wil en weten de anderen dat ze het niet meer hoeven te doen!” lachte ze onschuldig, want ze had daadwerkelijk geen besef van wat ze fout deed. “Het uitpraten is overrated.”}