Red roses blooming

De hele middag was ze al druk in de weer geweest, en nu eindelijk was ze tevreden met zichzelf. Het kostte wat moeite maar hey, dan had je ook wat! Vandaag had ze vrij gekregen van haar vader na een behoorlijke patrol in de ochtend. Hij was nogal afwezig geweest doordat hij zo ziek was geworden. Ergens voelde ze zich een beetje schuldig, immers zou het bouquet misschien iets meer gepast zijn voor hem. Maar toch volgde ze nu het geurspoor van haar moeder, niet die van hem. Maar haar moeder leek gewoon wat.. Verdrietig de laatste tijd. Alsof ze er niet helemaal was. Ze glimlachte wel, maar.. Naja, er was gewoon iets dat haar het idee gaf dat ondanks alles Seamist de mooie bloemen beter kon gebruiken. Ze hoopte dat ze het niet tegen haar vader zou zeggen, dat hij dan niet jaloers zou worden. De poes schudde het van zich af en met een kleine huppel overbrugde ze het laatste stukje tussen hun. Ze had heel hard haar best gedaan om uit de wind te blijven en licht op haar pootjes te zijn. Met de bloemen nog tussen haar tanden sloop ze naar haar rug, en tikte haar uiteindelijk aan. "Boe!" lachte ze. "Doe je ogen dicht," sprak ze met fonkelende ogen en een erg vrolijke stem.

&Seamist

Oh kak, ze schrok. Amberpaw voelde zich meteen wat schuldig. "Sorry, ik ben het maar! Amberpaw, je allermooiste, liefste dochter," ze drukte zichzelf tegen de ander aan in een omhelzing om te tonen dat ze het echt was, een zachte giechel in haar stem die niet volledig oprecht leek. Gelukkig speelde haar moeder mee. "Hm-hm! Ik bijt alleen maar kikkers. Niet spieken, hé!" Met haar zachte, kleine pootjes stak ze een paar van de kleinere bloemetjes in de vacht van de ander, waarna ze haar kroonstuk erbij pakte en die op haar hoofd legde. Het was een kleine bloemenkrans, met in het midden een prachtige goudsbloem die ze ergens had gevonden. De felle kleuren van de bloem accentueerde de gele vlekken in haar vacht, precies zoals ze had gehoopt. Met de resterende bloemetjes nog in een rommelig bosje voor hen bekeek ze haar meesterwerk met trots. Ze vond haar oprecht de mooiste poes die ze ooit had gezien, het was niet gek dat haar vader zoveel van haar hield."Je mag kijken!"

Ze kon niet stilzitten van anticipatie, haar oogjes vol verwachting die ze niet kon verbegen terwijl haar moeder voorover boog en zichzelf bekeek. En het lukte, het werkte. Ze gniffelde. "Nee hoor, dat ben je al," wat een gekkie was haar moeder ook, soms. Vooral de laatste periode leek ze zichzelf niet meer zo te zien staan, stonden haar mooie ogen altijd zo treurig. Ze was altijd mooi, mooier dan welke kat ze ooit had gezien. Maar als ze vrolijk was, wanneer haar ogen zo vol geluk stonden - dan durfde ze stiekem te denken dat ze nog mooier was dan de katten van Starclan. En eventjes, eventjes zag ze weer de zon in haar tweekleurige ogen schijnen. Het maakte haar hart lichter. Dat was haar mama, dat was de moeder die ze zo graag zag. Ze hoopte dat ze die sterretjes in haar ogen weer voor altijd terug kon brengen, en dat anders de kittens dat zouden kunnen. "Je bent de mooiste queen van allemaal," ze ging naast haar zitten en liet haar kopje op haar schouder leunen. Het wateroppervlak was stil, waardoor ze hun reflectie kon zien. Iedere dag hoopte ze een beetje meer op haar moeder te lijken, hoopte ze ooit zo mooi te zijn als zij. Ook zij spinde zachtjes. "Ik ben blij dat je het mooi vindt, ik hou van je mam,"