You can see me in a crown

De parelgrijze kattin stapte langzaam verder. Ze voelde zich al dagen sneller vermoeid en emotioneel op. Wellicht kwam het ook wel door het feit dat ze haar vader miste, weinig katten had om haar trots mee te delen. Ze had een prachtige naam gekregen, Honorbound. Gebonden aan eer, net zoals haar eergevoel sterk was. Er was geen eer geweest in de dood van Chivysniff, die van Pantherstar of die van Rookchirp. Helemaal niks, ze waren haar gewoon ontnomen omdat iemand had besloten dat het beter was op die manier. De jonge kattin sloot haar ogen voordat ze naar de rustige hemel keek.

Het leven van een Warrior beviel haar verder wel. Ze jaagde veel al leek ze gevechten en lange discussies nog steeds uit de weg te gaan. Haar beste vriendin Shrimpnose was intussen volwaardig Medicine Cat geworden en had een eigen Apprentice. Nog even en ze zou net zo oud zijn als haar eigen ouder; nog lang niet waarschijnlijk. Zijzelf was de jongste kitten van haar ouders, en zou altijd de jongste blijven. Zeker sinds haar vader het gemis van zijn oudste dochter niet had aan gekund. Wellicht zat verdriet wel in hun genen. Had Starclan nog wijze woorden, of Crystalstar?

Een diepe zucht gleed over haar lippen heen voordat ze zichzelf in de schaduw van een van de bomen neer zette. Het was een van de hoogste punten van hun gebied en daarmee ook veilig om uit te kunnen rusten. Andere delen van het territorium waren nog drassig, van de overstroming. Rookchirp had het niet mee kunnen krijgen, had geen held kunnen zijn. Zelfs al was ze voor haar gestorven. Tranen had ze al gelaten, teveel. 

Haar staart zwiepte ze rustig over de grond heen, hier en daar bleef een blaadje of takje er in steken maar die zou ze er later wel voorzichtig uit trekken. Haar bolle gezichtje gleed naar de zon, daar boven haar hoofd cirkelden wat vogels. Ze had zelf al een muisje en twee vissen de prooistapel op gebracht op die vroege ochtend. 

De geluiden van bekende pootstappen deden haar opkijken naar een van haar zussen. 'Celestial,' Mauwde ze zachtjes, haar stem warm en vriendelijk. Ze hadden niet altijd dezelfde idealen gehad maar bovenal hadden ze trots gekend voor hun vader, voor hun Clan. De vraag was echter of elke kat die haar vader opvolgde hetzelfde zou voelen.

'Celestial zullen we voor papa, Rookchirp en Chivysniff wat bloemen neerleggen?' Vroeg ze zachtjes, immers wist ze dat zij hen ook zou missen. Zonder op een woord te wachtten, een bevestiging of het schudden van een kop stapte de parelgrijze kattin naar voren toe en snuffelde ze rond naar de nieuwe planten, hopende dat ze geen giftige zou pakken. Een verdwaalde klaproos was de eerste plant die ze tegen kwam en voorzichtig brak ze deze af voordat ze haar zus aan keek.

Een steek van pijn leek door haar hele lichaam te gaan. Honorbound dacht dat dit te maken had met haar verdriet. De pijn was bijna fysiek en deed de Young Warrior haar ogen dichtknijpen voordat ze de plant neerlegde en haar staart zwiepte. Echter terwijl ze de brok in haar keel weg slikte leek een nieuwe gewaarwording door haar heen te gaan. Haar poten trilden en iets in haar maag leek samen te trekken. Ze kuchtte even ongemakkelijk voordat ze plaats nam naast de plant. 

'Celestial kan je Shrimpnose of Mousepaw halen?' Klonk er zwakjes terwijl ze bijna wit weg trok zover dat met haar parelgrijze vacht op kon vallen. Ze haalde diep adem voordat ze haar kop zwak als een lappenpop op de grond neer legde. De pijn was afgrijselijk, zeker omdat ze er niet op voorbereid was geweest. Had ze een giftige plant gepakt? Zover ze het wist had ze geen sap of blad ingenomen. Ze hoopte dat haar zus zo snel mogelijk de Medicine Cat of diens Apprentice zou halen.

Het duurde niet lang voordat ze de drang om te persen voelde, wellicht was haar maag toch verder overstuur dan ze had verwacht. Dus deed ze wat een kattin in haar situatie zou doen, kreunend en met een drukkend gevoel over haar hele lichaam perste ze. Het duurde niet lang voordat iets langs haar achterpoten en staart gleed en de jonge kattin zich verdwaasd overeind hees en langzaam naar een klein wezen staarde. Het was redelijk donker grijs en gestreept het leek op haar oudste zus. Chivysniff. Happend naar adem begon ze het kleintje te wassen voordat ze het naar haar buik drukte. Het bewoog niet. Het was volmaakt, maar het leefde niet. Het was... Het was pijnlijker dan ze had kunnen bedenken. Het leek zoveel op haar zus. Het was alsof zij herboren was, maar de hoop was niet in haar hart te voelen. Het brak in tienduizenden stukjes terwijl ze naar het dode kindje keek. 'Badgerkit,' Een sterke naam voor een kitten als deze geleefd had, als Starclan haar niet had vervloekt. Want dat was het enige dat ze nog geloofde, ze was vervloekt. Ze verdiende geen familie, geen gezin, geen liefde. Haar kitten was gekozen, net zoals haar vader en zussen om ergens anders verder te leven. Starclan had zijn of haar ziel weg gedragen. Badgerkit, de kleine kitten die ze vernoemd had naar haar zus. Haar oudste zus die ze nog elke dag moest missen.

De pijn kwam nogmaals terug maar tussen het gejammer van de kattin door moest ze happen naar adem en persen. Ze leek niet door te hebben dat ze verder moest gaan. Dat ze geen keuze had. Dat ze niemand zou hebben om van haar te houden. Weer werd er een kitten geboren, deze keer iets steviger en groter. De paniek nam toe, had haar hart in zijn greep en de jonge kattin schreeuwde het ook uit. Als haar zus of de Medicine Cat was aangekomen zou ze het niet doorhebben. Ze was even alleen op de wereld. De tweede kitten was egaal grijs, bijna zwart. Het leek op haar vader, een evenbeeld. Ook deze kitten probeerde ze nog een kans te geven. Ze likte het schoon, maar ook deze kitten was niet meer dan een slappe pop, ook deze kitten kon haar hart niet doen ontploffen met liefde. Nee, ze schreeuwde naar de sterren met woede terwijl tranen over haar wangen geen dropen en de wanhopig haar nagels over de grond schraapte. 'Cougarkit! Hoe... Hoe durf je!' Dit kon niet meer dan een droom, dan een nachtmerrie zijn. Haar kleine Cougarkit, vernoemd naar haar vader. Haar grootste held.

Het hield niet op, de pijn werd erger, net zoals de paniek. Ze begon bijna te hyperventileren tussen het persen door. Haar hele lichaam trilde terwijl een derde kitten werd geboren. De kleinste van de drie met een zwart-witte vacht. Alsof Starclan haar niet erger kon straffen. Ook deze leek dun en zwak. Te dun en zwak. Zou deze ziek zijn net zoals Rookchirp haar hele leven was geweest? Ze wist het niet; het enige dat ze wel wist was dat ze overeind moest komen. De jonge kattin drukte haar lichaam geforceerd omhoog voordat ze de derde kitten schoonmaakte en naar haar buik drukte. Tranen van vermoeidheid en wanhoop liepen over haar wangen. Ook deze kitten gaf geen blijk van leven. Ook hier had Starclan besloten dat de ziel nog te mooi was om haar te vergezellen. 'Magpiekit,' fluisterde ze haar stem zwak en intens. Ze kon niet meer. Ook deze kitten, nog een kitten. Haar drie kittens. Ze was jong, wellicht had haar lichaam gewoon de kracht niet gehad om de jonge levens te dragen.

Snikkend drukte ze haar kop bijna de grond in terwijl ze haar oortjes in haar nek drukte en de kittens zo levenloos tegen haar buik aan bleven liggen. Ze kon niet meer. Waarom was haar naam zo, waar was de eer? Het was niet met haar verbonden. Wat had Crystalstar gedacht? Haar lichaam leek nog niet klaar, het dwong haar om verder te gaan. Ze sloot haar ogen terwijl ze trillend van angst nog maals, een laatste keer een kitten ter wereld bracht. Hij was groot, groter dan de andere drie. Zijn vacht was donker met wit gevlekt en hij had de bouw van haar vader. De jonge kattin begon hem te likken maar gaf het al snel op. Hij zou vast ook niet leven. Dat kon niet, ze waren allemaal dood. Ze begon te jammeren. Ze hoorde niets behalve geruis in haar oren terwijl ze haar doodgeboren jongen probeerde te omarmen. Ze wilde naar hen toe, naar haar liefdes.