[Open] But I know I'm to blame

Hij was eerlijk best wel opgelucht dat ze nu hier naartoe waren gegaan en een kamp hadden gemaakt. Want hier zouden de tweebenen waarschijnlijk niet snel in de buurt komen en de bomen in de omgeving waren ook zeker interessant. Toch bleef de sneeuw het leukste om te gebruiken om andere katten te laten schrikken. Hij had geluk dat zijn vacht bijna volledig wit was op een paar plekjes na, waardoor hij eigenlijk niet zichtbaar in de sneeuw was. Hij had zich dan ook tegen de sneeuw aangedrukt, terwijl hij voor zich uit keek, zoekende naar een slachtoffer die hij wel eens zou kunnen laten schrikken.

[Open]

Met hoog optrekkende poten zette Orchis telkens een stap. Een pak sneeuw was wederom weer gevallen en met zijn half gebakken lichaam was hij niet het meest mobile. Zelfs klonten ijs hingen aan zijn ellebogen doordat hij zo door de sneeuw ploeterde. Al grommend liep hij in zichzelf hardop te mompelen. De sneeuw telkens weer vervloekend als hij weer door een hoop heen moest denderen. Gelukkig was hij bijna bij de barn aangekomen. Hij liet een zucht klinken. Nog een paar meter maar.. dacht hij in zijn kop. Met zijn oren naar achter gevouwen en zichzelf nog het laatste beetje moed inpratend liep hij door. Geen benul van dat er op zijn pad een verstopte kitten zat.

Hij had zijn plan duidelijk niet helemaal uitgedacht, want anders had hij er misschien bij na moeten denken dat hij niet wist welke kat hij als eerste tegen zou komen. Dat het dan ook de general van Bloodclan was, was niet iets dat hij bij stil had gestaan. Toen hij dan ook opsprong en zag welke kat het was. Stond hij voor een moment met grote ogen te kijken. Misschien was dit toch niet het verstandigste plan geweest.

Zijn dikke wenkbrauwen waren chagrijnig tegen elkaar gedrukt. Hij haatte dit weer. Hij haatte de verdomme sneeuw en de kou. Hij was echt bijna ready om op zijn knietjes te gaan zitten en te bidden naar de zon om warmer te gaan stralen. Wat er dan ook nog eens boven op kwam, was een hartaanval van de schrik. Orchis zette bijna zijn poten eindelijk op het droge houtenvloer van de barn neer toen plots een wit lichaampje tevoorschijn sprong uit de sneeuw. De General die nooit ergens bang voor leek sprong nu toch wel degelijk een meter de lucht in. Zelfs een klein wijverig gilletje ontsnapte zijn lippen. Toen hij vanuit de lucht weer de grond raakte viel hij met zijn magere billen in een hoop sneeuw, zijn lichaam voor een seconde weggelokt. Bedekt met het witte poeder stoof hij woedend overeind. Toen hij zijn blik pissig in twee blauwe kittenoogjes kruiste wist hij al meteen wie het was: Yuki . Zijn borstkas werd dik opgezet en zijn lippen spreidde zich van elkaar af. ''NYRRAAA!!'' Riep hij oor verdovend kwaad. Die stomme she-cat en die rot kitten van der! Ook al was het geen bloed en vlees van haar, zijn zorg was aan haar overgedragen en hij was heel duidelijk geweest tegen haar en alle moederkatten: Absoluut GEEN kittens niet bij hem in de buurt.

Zijn ogen werden groter toen de kater voor hem ook nog eens echt schrok. Hij had misschien beter een andere kat uit kunnen kiezen om dit op uit te oefenen. Beter moeten opletten wie er langs kwam. Hij probeerde dan ook niet ineen te krimpen toen de General duidelijk woedend overeind kwam en hun ogen elkaar kruisten. Hij wist niet goed wat er nu zou gaan gebeuren, maar er werd om Nyra geroepen. Dat was niet de bedoeling geweest! Zij had er niks mee te maken gehad. "Ze heeft hier niks mee te maken." Sprak hij dan ook. Misschien had hij beter zijn bek kunnen houden, maar nee, hij had het niet kunnen laten.

Zijn stem bulderde door de besneeuwde Tallpines heen. Hij had geroepen voor Nyra omdat deze Foxdung kind hem had laten schrikken. De kitten mocht in zijn poten knijpen dat hij niet direct hem een slinger door de barn had gegeven maar om zijn pleegmoeder had geroepen. Echter begon Yuki er toch echt na te vragen om gegooid te worden toen hij zijn mond durfde te openen. Orchis blauwe kijkers sloeg naar beneden naar waar het witte kittentje stond. Vuur was te zien in zijn ogen. ''Oh nee?'' Vroeg hij terug terwijl hij een stap naar hem toe zette. De tom bracht zijn kop omlaag, dicht bij de zijne. ''Is Nyra niet de gene die op jou past hm?'' Vroeg hij hem. Zijn vraag klonk onschuldig maar zijn stem en zijn gezicht spraken boekdelen. Orchis bracht zijn kop weer van hem weg en tuurde vanaf boven aan naar Yuki. ''Net als de young-one's met hun mentoren zijn jullie verbonden aan elkaar. Pas zodra jij je bloed gedeeld hebt met een mentor is Nyra verantwoordelijk voor jou.'' Vertelde hij grommend waarna hij zijn voorpoot onder zijn kont bracht en hem een harde zet gaf richting de barn. Een schop onder zijn reet verdiende die wel en die zou Nyra zo dadelijk ook krijgen wanneer ze weer in de buurt was.

Onderwerp: Re: [Open] But I know I'm to blame