Don't assume I have dignity

Hij had het tijdelijke kamp verlaten met een verdoofd gevoel, had iemand bijna omver gelopen maar niet de scheldpartij gehoord. Zijn poten brachten hem verder, weg van alles. Zelf wist hij niet precies waar naar toe, hij wist echt even niks. Oh zijn lieve moeder. Ze was oud en al eventjes niet meer goed in haar kop. Ze wist niet alles meer zo goed, soms zei ze rare dingen. Alleen wat ze hem nu opeens vertelde. Ze was helder geweest, had verhalen van vroeger verteld. Hij had bij haar gezeten, een van de weinig momenten waarop hij niet een monster leek. Het was vreemd misschien om te geloven, maar hij gaf om de poes wie er voor hem was. Hij vertrouwde haar meer dan de anderen, ook nadat haar gezondheid en vooral mentale gezondheid achteruit was gegaan. En opeens had ze dat kapot gemaakt, alles wat hij geloofde twijfelde hij nu in. Zijn laatste houvast was zonder pardon onder hem uitgerukt en het had gevoelt alsof hij ook echt viel. Dat voelde hij in zijn buik. Och, toen mam opeens vertelde over de Thunderclan Warrior die ze ontmoet had. Over de liefde die ze met hem gedeeld had. Waar maar een kitten uit gekomen was. Hij. Hij was die kitten geweest. Zo trots was hij geweest over zijn volle bloedlijn. Natuurlijk, zijn zus had het hem al verteld. Maar hij had het afgeschreven aan jaloezie. Hij wou het niet geloven van haar. Alleen nu had hij geen keuze meer. Hij was een smerige halfbloed. Aangekomen in het kleine bosje keerde hij terug op aarde, woedend en verdrietig. Hij sloeg zijn klauwen in de eerste boom die hij zag en drukte er met zijn volle gewicht tegenaan. Alsof hij van plan was om de boom om te duwen. Zijn nagels groeven in het schors, tot ze lichtjes begonnen te bloeden. Warme tranen rolde over zijn wangen. ''Val allemaal dood!''schreeuwde hij, tegen niemand en iedereen. Ze mochten allemaal stikken wat hem bertreft. Meer dan ooit.

-Carrioncough first

Voor een clan die niks met hem moest hebben lieten ze hem weinig met rust. Voor zijn neus stond Carrioncough, een vreemde eend in de bijt en misschien niet zo verschillend van hem. Al kon hem dat geen ene moer schelen, want de andere kreeg vast nog steeds meer respect en begrip dan hem. Al was hij dan wel een stuk zwakker. ''Mooi, dan zouden ze van ons allebei verlost zijn''stangde hij bij de andere. Eentje dood en de andere verbannen of er in elk geval er vandoor. Helaas voor de blauwogige kater vond Grimestripe hem niet interessant genoeg om zijn wraak op uit te oefenen. Intussen was hij natuurlijk nog steeds woedend over het nieuws wat hij gehoord had en het feit dat er nu eentje bijgekomen was om te genieten van zijn pijn kon hem zeer weinig schelen eerlijk gezegd. ''Dus wat moet je?''vroeg hij kortaf. Beter kon Carrioncough opzouten, voordat hij daadwerkelijk een klauw in zijn gezicht kreeg.

Alsof Grimestripe ooit aan gastvriendelijkheid deed, leefde meneer soms met zijn kop op onder een steen of was hij te vaak ziek om iets mee te krijgen? Grimestripe was lichtelijk teleurgesteld dat hij geen fellere reactie terug kreeg, want momenteel had hij daar wel behoefte aan. Nee hoor, in plaats daarvan werd hij een eikel genoemd voor iets wat hem maar weinig kon schelen en vond Carrioncough het zelf nodig om te informeren naar wat er scheelde. Wat dacht hij precies te bereiken, doe eens wat aardig tegen Grimestripe en je hebt een vriend voor het leven? Hoogstwaarschijnlijk wou hij gewoon genieten van Grimestripe's lijden, want bijna niemand had het goede met de gestreepte kater voor. ''Ik sprak mijn moeder''bromde hij, totaal geen zin in hebbend om dit aan iemand anders zijn neus te hangen. Dat was wat hij tenminste geloofde, dus waarom deed hij het dan toch. ''En weet je wat ze me vertelde?''zijn stem werd luider, spieren werden aangespannen en met een woeste blik keek hij naar de andere. ''Weet je wat ze me Starclanverdomme vertelde? Te ver heen om het geheim te kunnen te houden?'' zijn stem sloeg over, het was alsof alle woede weer terug kwam. Hij herinnerde haar woorden, ze dreunde in zijn kop. Carrioncough wist niks, hij had zichzelf hierin gebracht door hem te volgen. Als hij dat zo nodig moest doen, moest hij ook maar de gevolgen aangaan.