[Open] I had a purpose then

Als klein jochie, constant in het kamp, had hij natuurlijk wel het één en ander meegekregen. Had hij gezien hoe de volwassenen met opgeheven kop richting de oorlog gingen en terug waren gekomen in woede. Hoewel nog grote concepten voor zijn klein ding, probeerde hij al wel grip erop te krijgen. Probeerde hij, nieuwsgierig als hij kon zijn, er achter te komen wat de grote stoere volwassenen zowel meemaakte. Hij zou immers ooit ook zo groot zijn, groter zelfs! En als hij daar nu al aan begon, zou mama dubbel zo trots op hem zijn. Dat moest wel! Stapte dan ook vrolijk langs de katten heen die zich in groepjes rondom het kamp verzamelde. Zich voorbereide op een patrol, op een training sessie. Barkingkit kon niet wachten tot zijn trainingen, deed nu al het één en ander om zich er op voor te bereiden. Dingen als takken sjouwen, met zijn broertjes stoeien en natuurlijk blaadjes kapot bijten. Het laatste was zijn favoriet, heus. Maar in het midden van het kamp, aan de voet van zijn rots, zat iemand alleen. Barkingkit kantelde vragend zijn kopje, zou hij nog een oorlog aan het plannen zijn? Misschien mocht hij wel mee de volgende keer! Mama zou zo trots zijn, haar stoere Barkingkit. Met vastberaden blik sprong de kitten richting zijn oom, zijn poten al heel wat sterker dan ze een maan geleden waren geweest. Komt door het takken sjouwen ey, moest wel. "Ome Acorn!" piepte het jochie vluchtig voor hij voor de kater tot stil stand kwam. Probeerde te verbergen dat hij toch echt even op adem moest komen. Ome Acorn moest denken dat hij super sterk was natuurlijk, hij was niet alleen zijn oom, maar ook nog is de leader! Grote puppy ogen ontmoette die van de leader "Wanneer mag ik mee vechten?" vroeg hij vrijwel meteen. "Of het kamp beschermen natuurlijk, dat is ook goed, ik kan goed beschermen echt waar. Ik wilde dat dit keer al doen, maar ik moest slapen." vervolgde hij met een zucht. Allebei zouden de volgende keer goed zijn, zolang hij maar van nut kon zijn.
 

Hij moest nog even wachten. Hoe geduldig hij ook probeerde te ogen kon hij het niet helpen te zuchtte. Hij was al zo lang aan het wachten en hij kon zich niet voor altijd nuttig maken binnen de wanden van het kamp. Maar, hij zou niet zeuren, zeuren was voor zwakkelingen en hij zou sterk zijn. Zou iedereen trots maken. Dus knikte hij, hief zijn kinnetje ietwat op. "Okeee" een goed genoegen acteur was de kitten niet, teleurstelling klonk in zijn stem waar hij deze verborgen had willen houden. Zijn oortjes schoten echter direct naar voren toen de leader zei dat het niet zo heel lang meer zou duren, hij glimlachte breed. Knikte uitbundig. "En dan, dan zal ik de beste apprentice worden die je maar zijn kunt, echt waar" mauwde hij trots. Hij zou alles goed doen, dat was wat iedereen om hem heen verdiende. Wat papa en mama wilde.

"Er was veel geschreeuw toen jullie terug kwamen van de oorlog, ik wilde kijken maar ik mocht de nursery niet uit" bracht hij vervolgens op toen hij om zich heen keek. Barkingkit trok ruzies niet al te goed, zeker niet wanneer iedereen boos leek te zijn op iemand waar hij om gaf. Dat maakte hem boos.  En nu ze het zo over de oorlog hadden, in het kamp stonden schoot de herinnering hem plots te binnen. "Waarom was iedereen zo boos?" zijn nieuwsgierige blik vond die van zijn oom.