[CLOSED] Icarus

Een zachte zon deed het voor even als zomer aanvoelen, terwijl de jonge man zich tussen de hoge naaldbomen heen bewoog. Zijn zware lichaam bood behoorlijk veel druk op de sneeuw onder zijn poten en een zachte glimlach was niet te missen terwijl zijn pootjes tot diep in het koude spul wegzakte. Vandaag was er even geen training in de ochtend, maar pas in de middag, iets waar hij zeker aan moest wennen. Hoewel spontaan van nature,  deed de apprentice het niet goed met veranderingen van het soort. Gedijde in regelmaat en structuur, had zichzelf aangeleerd in een makkelijke en simpele routine te leven. Maar vandaag moest het even opgeschud worden blijkbaar, en vond de apprentice zich in een staat van verwarring. Kon niet echt goed bedenken wat hij rond deze tijd van de dag zou moeten doen zonder traingen, maar enthousiast om het uit te vinden? Dat was de kater zeker. Stapte glimlachend verder tot zijn weg het donderpad had bereikt. De shadowclan apprentice kantelde ietwat zijn koppie terwijl hij over het asfalt heen staarde. Dat was thunderclan, iedere keer dat hij de ranzige geur van het donderpad rook herhaalde hij het in zijn gedachten. Inmiddels was het al goed tussen zijn oortjes geknoopt. Wat hem echter wel even ontging was het gevaar dat er loerde, smolt als sneeuw weg in de zon. De apprentice had namelijk oog gelegd op wel iets heel moois. Daar, tussen de stapels zwarte sneeuw in, aan de kant geschoven door monsters. Thunderclan zou het toch vast niet heel erg vinden als hij even snel een kijkje zou nemen? Neuh. Met een glimlach bewoog de apprentice zich de grens over toen er geen enkele monster te zien was. Bewoog eenmaal aangekomen zijn kopje naar beneden en haalde zijn snuitje op. Wat stonk dat zeg, regenbogen in de lucht roken nooit zo als deze, in het kleine poeltje gesmolten sneeuw. Die in de lucht hadden helemaal geen geur. Bah. De kater schudde zijn kopje terwijl de stank nog altijd rondhing, de geur van een zekere thunderclanner maskerende.

[Closed]

well behaved women
seldom make history

<sub>Sunpaw had het wel door, de Shadowclan geur drong door haar neus heen, zelf boven de stank van het donderpad. Daar was ze inmiddels een soort van immuun voor, voor die stinkende losers daarentegen niet. En toen die geur gepaard was met een korte afstand. Het kwam haar kant op waaien. Iemand was duidelijk niet aan het opletten wat hij aan het doen was. Dan kwam hij de grens over, en deed hij het ook nog eens onvoorzichtig. Sunpaw was niet iemand om de kantjes erbij af te lopen. Haar blauwe ogen gingen omhoog. Het rook als een enkele kat, maar ze zou nooit zeker weten wat ze daar aan zou treffen. Daarom deed ze ook waar ze het beste in was. Met een kort aanloop sprong ze op de stam van de dichtstbijzijnde boom en trok zichzelf op de lagere takken. Ze baalde ervan dat er nog geen bladeren groeiden, ze zou nu zichtbaarder zijn. Aan de andere kant, ze kon nu ook minder geluid maken. En wanneer keek een Shadowclanner nu omhoog?

Lenig en met precisie die ze geperfectioneerd had, sprong ze van tak naar tak, van boom naar boom, steeds dichterbij het donderpad. Ze wierp om de haverklap ook een blik naar de grond, kijkend of de Shadowclanner al gedurfd had verder hun territorium in te komen. Maar er was nog steeds niemand. Ze kneep haar ogen samen, totdat ze eindelijk bij de grens was, maar nog steeds hoog boven de grond. Ze speurde de grens af, en daar zag ze dan de dikke idioot. Een apprentice, en zo te zien ook nog eens jong. Oh, bij Starclan. Deze kon ze wel hebben. Leerden ze bij Shadowclan hun apprentices de code niet, ofzo? Hij deed ook niets, hij zat daar maar, totaal niet op te letten. Sunpaw keek naar de boom die net iets dichter bij hem was, waar ze stilletjes naartoe sprong. Ze verspilde daarna echter niet veel tijd meer, en liet zichzelf uit de boom vallen, recht op de apprentice af. Het was een simpele move maar een effectieve. Als ze hem raakte, zou hij er een paar dagen beurs van zijn.</sub>

Hoe hard het joch ook snoof, de geur van motor olie was niet uit zijn snuffert te krijgen. Het deed zijn ogen ietwat watere terwijl deze vielen op een veertje dat tussen de sneeuw uitstak. De apprentice knipperde, een vreugdige glimlach op zijn kop. Het deed hem denken aan het veertje dat hij in zijn nest had zitten, dat hij aan Aspenkit had laten zien. Zijn oortjes draaide naar voren terwijl hij zich er een weg naartoe bewoog, enkel om onderbroken te worden door een immens gewicht op zijn schouders. Een geschrokken kreet verliet zijn bekje terwijl de jonge apprentice zijn buik onder het plotselinge gewicht van zijn belager de grond onder zich  vond. Pijn sneed door zijn gehele lichaam terwijl hij zich wanhopig probeerde om te draaien, naar de vreemdeling uithalend om deze van hem af te krijgen. "Laat me gaan!" brulde de jonge apprentice onder een versnelde ademhaling.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw raakte precies in de roos. Ze wist op zijn schouders te landen en direct maakte ze gebruik van haar dominante positie. Ze zette haar nagels in zijn schouder toen hij tegen begon te stribbelen, en klemde haar achterpoten stevig om hem heen. Ze zou hem geen kans geven om te ontsnappen, en als hij dom zou doen, zou ze zijn oren van zijn kop bijten. Hij durfde zelfs nog te schreeuwen dat ze hem moest laten gaan, waardoor er een schampere lach haar bek verliet. ‘Wat denk je zelf, codebreker?’ siste ze vals in zijn oor. Híj durfde zijn bevuilde Shadowclan poten op haar territorium te zetten, dus daarvoor zou hij de gevolgen maar moeten voelen. Als hij zo dwaas was als hij dacht dat hij ermee weg zou komen, laat staan dat ze hem zou laten gaan? Ze zou hem een belevenis geven die hij niet lang zou vergeten, wat hem voortaan ver van de grens weg zou houden.}

Scherpe nagels drukte zijn schouders in terwijl de jonge apprentice ter vergeefs zichzelf probeerde om te draaien. Probeerde te ontsnappen aan de scherpen klauwen van de Thunderclanner. Echt goed begreep hij de heuse woede van de kattin niet, immers was hij enkel gaan kijken, niet stelen. Had geen enkele intentie om problemen te veroorzaken. Ze waren niet echt aardig, die Thunderclanners. Haar scherpe lach deed trillingen langs zijn rug lopen, haar woorden verwarrend. Code breaker? Morningpaw snoof met een diepe frons op zijn voorhoofd. Hij had gehoord over een code, maar de inhoud was hem al snel ontgaan. Starclan, hij had zo veel beter moeten opletten. Was Twistedheart, zijn mentor maar hier. Hij was groot en sterk! "I-ik ben geen breker, ik was alleen maar aan het kijken!" brulde hij defensief waarna hij wederom probeerde om te draaien. Hoe kon hij Codes breken als hij geen flauw benul er van had? Niet dus.  Hij wist dat hij niet over de weg heen mocht, dat wel, maar dat dit zo erg was? Hij had alleen willen kijken?  Zo erg was dat toch niet? "Stink Thunderclanner!" Klagend spande de appprentice zijn spieren nog strakker, scherpe pijn deed zijn oogjes tranen. "I-ik wilde alleen maar kijken!"

well behaved women
seldom make history

_{Sundance snoof afkeurend. Hij was zwak, en bovendien ook nog dom. Of hij deed zich dom voor. Maar zijn excuses waren zwak, net zoals zijn kleine lijfje. Nog een keer duwde ze flink haar nagels in zijn schouders terwijl hij tegen begon te pruttelen, te schreeuwen alsof hij vermoord werd. Elk gespartel werkte ze hard tegen. Op een gegeven moment leek hij bijna onder haar door te glippen, maar al snel probeerde ze haar poot weer op zijn hals te zetten, terwijl haar achterpoten hem in haar grip probeerden te houden. Ze zou hem niet laten ontsnappen. Ze zou hem pas terugsturen naar zijn territorium als hij smeekte, als hij huilde. Wat waarschijnlijk niet lang meer zou duren, kijkend naar zijn glimmende ogen. ‘Geen breker? Terwijl je op Thunderclan territorium staat,’ siste ze kwaad. Hij beledigde haar, om vervolgens te zeggen dat hij alleen maar wilde kijken. Ze keek hem met vlammende ogen aan. ‘Alleen maar kijken? Stuurt Shadowclan inmiddels kittens als spionnen?’ miauwde ze kleinerend. ‘Als je dacht dat ik je niet pijn zou doen omdat je kitten bent, heeft Shadowclan het mis.’ De sterren stonden aan haar kant. Ze zou laten zien aan Shadowclan dat Thunderclan nog steeds de sterkste clan was. Ze hadden het laten zien toen ze Sunningrocks terugnamen en ze zou het nu weer laten zien. Vies tuig.}

Scherpe pijn trok door zijn lichaam terwijl de kattin haar scherpe klauwen nog verder in hem drukte. Haar woorden even scherp, het deed de apprentice zijn neusje optrekken. Nou als hij toch een breker was, dan waren het stomme regels zeg! Misschien dat hij ze daarom vergeten was. Regels die je niet eens even een kijkje gunde, hij had er heus niks mee bedoelt. En een kitten? Dat was hij al helemaal niet. Hij was een apprentice, want hij heette paw, tsk wat een domme Thunderclanner zeg. Boos als hij was, had ze zijn aandacht al niet meer nadat ze hem kitten genoemd had. Hij wist toch niet het betekende om een spion te zijn. Maar als zij hem er één noemde zal het vast wel stom zijn. "Ik ben geen kitten!" zijn felle blik richtte hij op de kattin boven hem. Ze mochten dan wel op elkaar lijken, maar zij was echt wel heel veel stommer dan hem. "Ik ben Morningpaw, p a w" Zo als ze het nog niet begreep. Met een laatste uithaal probeerde het jochie wederom aan haar klauwen te ontsnappen, hij wilde gewoon naar huis, zo lastig was dat toch niet?

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw was veel sterker dan hem. Misschien was hij wel echt een kitten. Zo kwam hij wel over. Hij had een brein van iemand die net geboren was, die nog niet eens zijn eigen vacht kon wassen. Maar hij wurmde en pruttelde tegen, en toen wist hij met zijn eindeloze gewurm zich te bevrijden ook haar grip. Maar eigenlijk was ze niet echt meer aan het proberen. Het was gewoon zielig om een kitten te slaan. ‘Het is dat de code zegt dat kittens heilig zijn,’ kirde ze naar hem, geen best meer doen om achter hem aan te jagen. ‘Anders was je er geweest, Morningkit,’ voegde ze er treiterend aan toe. Ze zwiepte met haar staart en ontblootte haar tanden weer. Hij had geluk dat hij op de grens stond, dat hij nog niet verschrikkelijk de code verbrak. Hij was niet aan het jagen, hij was niet ver het territorium in. Maar hoe ver was hij gegaan als hij de kans had gekregen? ‘Ren kitten, voordat je terug naar mama moet zonder oren.’}

Toen ze los liet, had hij wille rennen. Had hij de veiligheid van thuis willen opzoeken. Maar de manier waarop de thunderclanner hem treiterde, voor kitten uitmaakte. De kater hief zich op zijn poten, tijd en plaats ontgingen hem. Het was enkel hem en de stink thunderclanner nu. En gemene stink thunderclanner die alleen maar loog. Hij haatte leugenaars en hij haatte het om geplaagd te worden. De jonge kater sloeg zijn klauwen in de aarde onder zijn poten. "Ik ben geen kitten!" zijn stem galmde door het woud "En ik ben geen watje rot thunderclanner, ren jij maar naar je mama toe!" Woest sprong hij naar voren, haalde uit naar haar kop. Hij was een apprentice, van Twistedheart nog wel! Dat was zijn mentor en hij was de grootste en sterkste kater van heel het woud!

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw geloofde het bijna niet, toen de kitten ook nog eens besloot om niet met zijn staart tussen zijn poten terug naar huis te rennen. Een diepe zucht rolde over haar lippen toen hij driftig in de grond begon te stampen. Dus zette ze zich schrap toen hij eraan kwam denderen en ontweek toen simpel zijn aanval. Hij was kleiner dan zij, zwakker en zijn aanvallen waren klunzig. Hoe lang zou hij getraind hebben? Dus sloeg ze haar klauwen uit en sloeg keihard richting zijn oor. Ze had gedreigd dat hij geen oren zou overhouden als ze klaar met hem zou zijn. Daarna kwam ze weer frontaal naar voren. Ze zou hem net zo makkelijk nu onderuit halen als dat ze had gedaan vanuit de bomen. Dus haalde ze haar poot naar zijn voorpoot en probeerde daarna haar schouder tegen hem aan te zetten, proberend hem in een simpele poging weer naar de grond te werken.}