I'm not ready

Ze wist eigenlijk niet zo goed waarom ze hier was. In de lente kon je haar meesterwek aanschouwen; dan zag je alle plantjes en bloemetjes, hoorde je alle bijtjes zoemen. Nu was het allemaal door. Enkel harde grond en uitgedroogde bosjes door de winter. Misschien dat het nog terug zou groeien, deze lente. Ze had niet de kans gehad de zaadjes hier uit te strooien deze keer, omdat ze in Shadowclan was geweest. Zou het ook nog wel uit maken? Zou ze ooit nog echt van deze plek kunnen genieten? Immers kon ze niets anders dan Amberstorm hier naast haar plaatsen, net zoals vroeger. Of een van de andere katten waar ze zo om gaf, die allemaal verloren waren gegaan. Met haar poot streek ze over een klein plantje dat de winter niet had overleefd, en toen ze naar beneden keek zag ze dat haar tranen natte plekken op de aarde maakten. Ze probeerde zoveel te helen, zoveel juist te maken. Maar steeds meer voelde het alsof ze alles kapot maakte met haar aanraking. Burnetbliss die zichzelf bijna vergiftigde omdat ze haar eens over de verkeerde besjes had verteld, Bearpaw die ze was verloren, Panthersoul noch Oceanstar die ze kon redden van hun dood, Stallionheart was weggegaan voor haar sterren, Quietstep die was achtergebleven... Wat dan van Pepperpaw, zo ver weg van haar bloed familie. Newtpaw die niet in zichzelf geloofde, en ander Milkypaw die zelfs onder haar toezicht zo hard was gevallen dat ze blind was. Of Amberstorm en Gorsekit... Ze had haar geprobeerd te beschermen, enkel om te vertrekken en alles en iedereen meer pijn te doen. Zelfs Falconpaw, oh, haar lieve Falconpaw. Zoveel katten waar ze om gaf, en de helft was niet eens meer bij haar. Ze kon zoveel kruidenkennis hebben, zoveel katten genezen met smeerwortel of jeneverbesjes of noem maar op. Alleen ze maakten dan alsnog wel zichzelf kapot, of zij deed het voor hen.

&Ashenpatch.

Zachte pootstapjes achter haar vertelde de komst van een ander. Haastig veegde ze de tranen weg van haar vermoeide ogen, maar het was al te laat. Ze gunde de ander een verontschuldigende glimlach, die er enkel treuriger uit zag door haar nog vochtige, mintgroene ogen. "S-sorry, Ashenpatch, ik-" ze slikte haar woorden in met een zucht en wreef nogmaals over haar ogen. Het was de zus van Burnetbliss, iemand die altijd sympathie voor haar leek op te roepen. In stilte zag ze toe hoe ze over de grond veegde en een groen knopje ontblootte. Routnose streelde langs het prille knopje en zuchtte diep, verslagen haast. "Hm," sprak ze zachtjes. Ze wist dat ze het goed bedoelde, wist dat ze haar steun probeerde te geven en een positief beeld op de situatie. Maar het voelde allemaal zo verslagen, want aan het eind van de zomer zou dit knopje weer sterven. Of een prooidier zou het opeten, het zou vertrapt kunnen worden of simpelweg te zwak zijn om verder te groeien dan dit. Zelfs wanneer ze er nog zo voorzichtig mee was, zoveel mooie dingen stierven zo snel. Ze probeerde het mooie te zien in alles dat bloeide, alles dat bestond - zoals ze altijd had gedaan. Maar de laatste tijd was de gedachte aan komende winters altijd in haar achterhoofd. "Sorry Ashenpatch, het is de laatste tijd... G-gewoon wat zwaar," ze sloeg haar staart over die van de ander als teken van dank.