You've gone through your lies

Alles was zo donker en stil geweest… Alles dat ze nog hoorde was het zachte ruis van de rivier waarin ze was vergaan voor ze te wakker schoot.

Haar vlammende, oranje ogen gingen geschrokken open toen ze bemerkte dat ze neerlag. Niet meer omhelsd door verradend water, niet meer in de greep van één of andere vieze bloodclanner en ook niet meer aangestaard door die rat van een Lilypool. Ze keek even rond en bemerkte dat ze niet meer op de echte wereld stond… Maar omhelsd door sterren. Waarom was ze hier? Waarom nu al. Ze was nog niet eens warrior, ze had nog niet bewezen wat ze allemaal kon aan haar vader, ze had haar volledige loyaliteit nog niet kunnen tonen aan Riverclan. En hoewel ze dat had kunnen doen door die twee ratten te verklikken… De poes had nooit de kans gehad. Ze was dan ook zo ontzettend kwaad nu, alsof ze nooit eerder kwaad was geweest. Haar blik schoot overal in het rond, ze kon niet meer terug, ze zat nu vast in sterretjesland en kon haarzelf niet wreken. Woest ademde de jonge kattin uit en liet haarzelf langzaam zakken tot ze uiteindelijk zat en tikte met haar staart. “Er zit een verrader in Riverclan…” , blies ze stilletjes naar zichzelf. “En ik heb er niets aan kunnen doen. Verdomme!”. Vervloek Bloodclan en die verraders. Nu was Riverclan verpest en het voelde zo hard aan als haar schuld.

+OPEN