Paced

Binnenkort zouden de sterren alweer aan de hemel staan. De laatste tijd was ze vaak buiten om de overgang van het zonlicht naar de nacht te zien gaan, vooral op heldere dagen zoals deze. Ze merkte dat haar clangenoten dat toestonden, niemand vroeg haar waar ze naar toe ging. En voor het eerst leek dat eerder uit respect dan uit de gedachte dat ze weer met een ander mannelijk figuur het nest zou delen. Wanneer ze haar passeerden als ze naar de hemel keek, zag ze iets van medelijden in haar ogen. En snel genoeg wist ze waarom, ze gunden haar de ruimte om te rouwen. Hoogstwaarschijnlijk dachten ze dat naar hem zocht tussen de sterren, zijn warme blik. Rabbitcharm zuchtte, maar er stond een glimlach op haar lippen.

In zekere zin hadden ze gelijk. Ze miste hem, op de meest afschuwelijke manier. Maar wanneer ze naar de sterren keek was dat niet vanuit verlangen naar hem. Het was een uitdaging. Want iedere nacht weer rezen de sterren aan de hemel, en iedere nacht weer zwegen ze. Iedere nacht weer keerde ze terug naar haar nest, zonder dat ze haar maar een haar hadden gekrenkt. Geen kwaad vuur achtervolgde haar, geen consequenties hingen boven haar hoofd. Ze was ermee weggekomen, net zoals ze al eerder had gedaan. En net zoals ze nog vaker zou doen. Oh, en ze wist dat ze luisterden. Ze wist dat ze bestonden, immers had ze zelf gezien hoe haar eigen partner telkens zo vervelend terug bleef komen van de dood. Ze waren er, maar ze gaven niets om hen. En dat zou ze spijten, als het aan haar lag.

Haar grote oortjes draaiden de andere kant op toen de wind een geur van een ander meebracht over de wind. Meteen veerde ze overeind met fonkelende oogjes, omdat ze kort dacht dat het Seamist zou zijn. Immers hing haar geur er nog vrij duidelijk bij, maar in plaats van haar verscheen een ander figuur dat ze kende. Een vrolijke twinkeling kwam in haar tweekleurige ogen. "Joehoe, Arcticwolf!" klonk haar stem zangerig, terwijl ze zich afvroeg waarom ze zo eventjes de geur van haar vriendin op hem had geroken. Dat was echter niet te zien aan haar vriendelijke uitstraling terwijl ze de grens benaderde. "Dat is al eventjes terug, Meneer Riverclanner junior, hoe is het ermee?" ze ging zitten en keek in zijn helder blauwe ogen. "Ik moet wel zeggen dat ik je een beetje gemist heb,"  Waren ze samen op patrol geweest? Of..? Haar mondhoeken krulden iets verder omhoog, al bleef de blik in haar ogen vriendelijk. Ah.