Do you listen to girl in red?

Pfoe, dat was haar eens een patrol geweest. Vlak voordat ze het kamp in stapte, zuchtte ze vermoeid. Haar vader werd langzaamaan beter, starclanzijdank, maar soms moest ze nog meer met andere patrols en mentoren. Vandaag was ze meegegaan met wat oudere apprentices, en eigenlijk had ze het niet zo goed bij kunnen houden. Niet dat ze dat ooit zou toegeven, hoor! Want toen ze daadwerkelijk het kam binnen kwam en zichtbaar was voor de rest van de clan hief ze haar kop al met een geforceerde glimlach en drentelde vrolijk met haar patrol genoten mee. In het voorbijgaan zag ze een bekend grijs vachtje, wat haar oortjes direct omhoog lieten veren. De oudere apprentices nodigden haar nog uit om een prooi mee te eten en waar Amberpaw daar normaliter met veel enthousiasme ja op had gezegd, wuifde ze het nu beleefd af. In plaats daarvan pakte ze een heerlijk ruikende vis en stapte op de poes af waar ze liever tijd mee spendeerde. Liever nog dan de oudere katers waar ze over altijd aan het babbelen was. "Hey Tearbear!" sprak ze met een knipoog, de ander plagend met haar oude bijnaam. "Ik heb net zo'n goede patrol gehad! Ze hebben mij gewoon meegestuurd met Tuskpaw en Hakepaw! Je had hun gezichten moeten zien toen ik eerder een vis ving dan hun," sprak ze al giechelend een heel verhaal en keek de ander afwachtend aan, hopend dat ze onder de indruk zou zijn. Met haar witte pootje schoof ze de vis wat haar kant op. "Zin om te delen?"

&Tearpaw <3

Hoewel ze er tijdens het opstaan altijd spijt van had, waren dit de momenten die de ochtendpatrols het meer dan waard maakten. Zo kon ze vanaf haar eigen plekje in het kamp iedereen bekijken. Haar favoriete spelletje was doen alsof het allemaal onbekenden waren, waarover ze dan een verhaal verzon. Over haar goede vriendin had ze bijvoorbeeld bedacht dat het een medicine cat apprentice was die tragisch verliefd was geworden op de medcat apprentice van een andere clan, waarvan ze óók nog eens in verwachting was. Ze moest dus ook even haar lachen inhouden toen ze op haar af kwam. "Hallo Ambam." Giechelde ze ogenrollend. Vervolgens luisterde ze aandachtig naar haar verhaal. "Wow, goeie vangst! En ja, lekker." Was haar antwoord, waarna ze haar poot op de vis legde en een grote hap nam. "Echt superstoer van je, dat je beter was dan hen." Mauwde ze met volle mond. Plots schoot haar iets te binnen. Ohh.. ze wilde het Amber eigenlijk vertellen, maar het was ook super spannend. Na haar mond leeggegeten te hebben besloot ze de subtielere weg te nemen. "En hoe gaat het met Bracken?"

Geamuseerd keek ze de ander aan en stak even haar tong uit. Tearbear was toch echt beter dan Ambam, al zei ze het zelf. Met een zachte plof liet ze zich zakken naast haar vriendin en genoot van haar goedkeuring als een plant van de zon. "Ja en ze vroegen-" Amberpaw was meer dan bereid om haar verhaal nog verder geur en kleur bij te brengen voor de ander. Ze had haar altijd zoveel te vertellen, en wilde ook altijd graag horen over haar dag. Maar in plaats daarvan begon ze over haar broer. Ugh, natuurlijk weer over Bracken. De gevlekte poes rolde met haar ogen, duidelijk grappend. "Met mijn saaie, stomme broer gaat het goed hoor. Hij vindt zichzelf natuurlijk super stoer omdat de leader hem traint, blegh. Je weet hoe jongens zijn," ze keek haar vriendin schuin aan. "Hoezo wil je dat zo graag weten? Je vindt hem toch niet leeuuuk?" ze duwde haar plagend tegen haar schouder en lachte al een beetje over hoe gek dat klonk. Bracken en Tear? Nee, dat zou super raar zijn.

Meteen voelde ze zich schuldig over het onderbreken van de ander. Ze was duidelijk enthousiast en zij lulde er gewoon doorheen. Maar daar leek Amber toch niet zo erg over in te zitten als ze dacht, want ze ging uitgebreid in op haar vraag. Stom? Nouja zeg, Bracken was helemaal niet stom. En het wás ook stoer dat haar moeder hem trainde. Ze had hem duidelijk niet voor niets gekozen. Nog voor ze hem kon verdedigen zei de poes iets wat haar erger liet blozen dan de bedoeling was. "Leuk? Nee!" Spat ze instinctief, maar haar mond bleef open staan. "Alhoewel.." Dit was veel te raar om toe te geven. Ze waren fking broer en zus! "Ik weet het niet." Ze had nog nooit iemand echt leuk gevonden.

Ze vond zichzelf heel grappig, omdat het natuurlijk een absurd idee was. Zij, en haar broer? Pff, wie zou dat ooit zien gebeuren. Hij was arrogant en luid en zij waren toch niet zo close, zeker niet zo close als Amberpaw en Tearpaw waren. Haar lachen stierf echter langzaam af toen ze dacht dat de ander wat defensief begon te kijken. Met een grote frons keek ze de ander aan en heel eventjes stond ze echt met een mond vol tanden. Ze wist even niet zo goed wat ze moest zeggen, maar dat voelde zo raar. Ik bedoel, ze was natuurlijk niet jaloers ofzo. Het was natuurlijk niet dat zij haar broer leuk vond, maar straks ging ze al haar tijd met hem spenderen, en hij kon zo stom zijn! "Je vind hem echt leuk!" piepte ze bijna verontwaardigd. Normaal gezien was zij altijd degene die over jongens begon, maar nu was ze niet zo happig. "Waarom hem dan?"

Amberpaw viel stil, iets wat erg spreken was. Shit, waarom moest ze nou naar Brackenpaw vragen? Nu begon haar vriendin achterdochtig te doen en had ze óók nog eens geen antwoord. En dat terwijl ze het zelf nog niet eens zeker wist. Vond ze hem cool? ja.. Deed ze opeens heel gek als hij kwam? ook.. De gedachte aan hem liet haar voor een moment even een stuk lichter voelen. Shit, ze vond hem leuk. En nu moest ze gaan uitleggen waarom. "Weet ik veel.." Zei ze met haar ogen overal behalve richting Amber. "Hij is gewoon stoer.. En tegen mij is hij aardig." Sprak ze zachtjes. Hun ouders waren sterke warriors, al was Arcticwolf best eng. Maar dat maakte hem niet minder sterk. Zulke katten kregen gewoon leuke kittens. Amber hoefde niet zo verontwaardigd te doen.

'Weet ik veel', ja ja. Nou Amberpaw wist het wel, zo zag ze haar vriendin zelden. Ze keek haar niet eens aan! Met een frons wiebelde ze met haar oren. Lief? Bracken? Nou ja, dat kon hij ook wel zijn. Maar hij was ook gewoon een stomme tiener jongen die altijd haantje de voorste moest zijn. "Hij is niet stoer, hij is arrogant," Ze zuchtte en ging uitgespreid liggen, haar pootjes voor haar gestrekt. "Ugh," verveeld en meer geïrriteerd dan ze wilde zijn keek ze naar de witte sokjes van haar eigen poten. "Ik snap gewoon niet wat je in hem ziet," mopperde ze. "Jij bent zo leuk en mooi en getalenteerd, en hij is gewoon... Hij is gewoon Bracken, weet je wel," Straks moest ze toe gaan kijken hoe er een romance ontstond tussen haar beste vriendin en haar broer. Yuk, dat voelde gewoon verkeerd. En Bracken kennende, zou hij het nog heerlijk vinden ook - die aandacht.