coraline

<sub>Grote, dreigende wolken gleden langzaam door de lucht. Kleine druppels waren begonnen met vallen en Lethaldose had op dat moment besloten dat het tijd was om het kamp uit te stappen. De regen leek de hitte die in de grond getrokken was die dag er alleen maar weer uit te trekken en het werd steeds benauwder. Het werd alleen maar donkerder en de regendruppels werden steeds groter. Met een oranje-achtige gloed in de hemel wist de kater dat het niet lang meer zou duren voordat de eerste knal zou komen, de eerste lichtflits. Het maakte hem niet uit. Hij vond het een fascinerend schouwspel om naar te kijken. Kunst. Poëzie.

+ rabbitcharm</sub>

Ze had gedacht dat ze nu eindelijk niet meer bang zou zijn. Immers had ze de laatste tijd wel ergere dingen voor haar kiezen gehad dan een paar flitsen en knallen die haar toch niet zouden raken. Maar iets over old habits, en toen de hemel donker kleurden en het gerommel begon kon ze niets anders dan zich terug denken aan die ene avond. Daar was het begonnen, toen het onweer hen één hol in had gedreven. Alles was een herinnering aan hem, een steek in haar borstkas. Maar de pijn was draagbaar, nu iniedergeval wel. Ze was nog terug geweest, had zichzelf geforceerd om alles en ieder detail in zich op te nemen. Om het in haar gedachten te etsen, totdat het niet meer een schouwspel was, maar een kunstwerk. Nee, ze was niet meer bang voor de herinnering aan hem. Voor nu, nu was ze alleen bang van het oneer, zoals ze altijd was geweest. Nerveus stapte ze over de vlaktes, haar lichaam laag bij de grond en haar oortjes in haar nek. Ah. De harde wind had zijn geur verborgen, samen met het lange gras. Toen ze dan ook langs de kater stapte, was haar verrassing oprecht. "Lethaldose..? Wat doe je hier, het onweer..." ze schudde zich kort, waardoor haar zachte vacht wat oppluisde, waardoor ze nog meer op een konijntje leek. "Ik weet wel een schuilplek hier in de buurt?"  

_{De koude regendruppels vielen sneller uit de lucht en doordrenkte zijn dikke vacht, maar het enige waar hij zich op focuste was de hemel en het schouwspel wat zich daar voordeed. Flitsen lichtte de aarde op toen ze door de lucht schoten en de knal die daarna volgde dreunde door tot in zijn botten. Met een kleine glimlach op zijn snuit keek hij toe. Hij leek altijd rust te kunnen vinden in de meest onrustige dingen in de natuur. In de storm kon hij de stilte vinden en wanneer de regen uit de hemel stortte als een emmer die omgegooid werd zat hij graag hier. Buiten. "Lethaldose..? Wat doe je hier, het onweer..." Hij draaide zijn kop naar de poes bij het horen van zijn naam en haalde even zijn schouders op. "Rust" miauwde hij met een mondhoek die nog steeds omhoog gekruld was. Wanneer hij alleen was was hij vriendelijker en leek de muur die hij om zichzelf heen gebouwd had minder aanwezig te zijn. "Ik weet wel een schuilplek hier in de buurt?" Lethaldose knikte even. Het was duidelijk dat ze minder van het weer hield op het moment dan hij. "Lead the way," mompelde hij nadat hij haar even van top tot teen bekeken had, tja, ze zag er wel een beetje uit als een verzopen konijntje.}

Rust zijn woorden lieten haar schampertjes lachen, duidelijk niet eens met zijn uitspraak. "Je bent van het lotje getikt, meneer," sprak ze met enige nervositeit in haar stem terwijl dikke regendruppels hun vachten nat begonnen te maken. Ze voelde de elektriciteit in de lucht hangen en keek er niet naar uit om de flitsen te zien. Rabbitcharm zuchtte huiverend. "Graag of niet hoor," sprak ze met een plagende knipoog, waarna ze nog altijd laag bij de grond haar weg begon te vinden naar een wat minder bekend hol. Dat was het voordeel van een tunneler zijn, ze kende ieder gedeelte onder de grond. En specifiek deze plek, die zou ze voor eeuwig in haar geheugen gebrand hebben. Maar voor hem, voor hem was dit alleen een schuilplaats. En dat was het ook, eigenlijk. De eerste flits verlichtte de hemel en weerspiegelde de schrik in haar ogen. Met een kreetje dook ze het hol in, terwijl de donder door de lucht heen dreunde. Ze haatte het. 

Kort trok ze met haar oortje op zijn luchtige reactie. Haar angst was duidelijk niet in hem gegrond, bleek maar weer. Ze haalde diep adem en trok haar schouders ietwat recht, al was de glimlach op haar gelaat haast onderdanig. Het verbaasde haar niet zozeer dat hij haar toch volgde, de gentlemen dat het was. Met haastige stapjes vond ze haar weg naar de tunnels, waar ze indook voor beschutting. Toen ze echter achter zich keek, zag ze zijn gele ogen aan de opening. Hij weigerde binnen te komen. Iets van amusatie was te vinden in haar ogen terwijl ze zachtjes giechelde. Dat gelach werd echter heel snel weer tot zwijgen gebracht door een nieuwe licht flits. Ugh. Het licht kon ze hebben, het we het harde geluid van de volgende donder die haar hartje sneller deed kloppen. Natuurlijk wist ze dat de verhalen van haar ouders slechts dat waren, verhalen. Maar toch kon ze niets anders dan eraan denken wanneer de donder zo insloeg. "Hm? Lethaldose, je bent toch niet bang van de tunnels?"