[Burial Rite] Hear the chirping on the wind

Come quickly. You mustn’t miss the dawn.
It will never be just like this again.

Sommigen waren te jong. Veel te jong, maar vochten zoals heel lionclan. Ze had zelf de oorlog niet meegemaakt maar wist dat de dood van Rookchirp niet zomaar had kunnen gebeuren. Het lichaam was te licht op haar schouders, de warrior had haar hele leven nog voor haar gehad maar het was van haar afgerukt. Het was oneerlijk, maakte haar boos, maakte haar diep triest.

Maar het was de realiteit van het leven.

Een vacht vol hyacinthblaadjes verspreide zich in het kalme water toen ze samen met haar mede elders het lichaam in de rivier plaatste. "Zoals je geboren bent, zal de rivier je weer opnemen." Sprak ze haar toe met de liefde van een moeder. "Ren met Starclan Rookchirp." Fluisterde ze het lichaam toe en gaf het een klein hulpje richting de stroming. Tranen welde op in haar ogen, zoveel dood had ze al gezien, maar de dood van een jonge warrior, een kind in vele hun ogen. Zou nooit normaal worden. "Moge starclan je pad verlichten." Ze boog haar kop en hielt zich stil, de ziel geluk in het hiernamaals toewensend.

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Honorpaw had nooit gehoopt, gedacht hier te staan. Voor haar, voor haar. Haar blauwe ogen stonden leeg terwijl ze het lichaam, want de ziel was er niet meer, het lichaam bekeek. Het lichaam dat zijzelf had gedragen tot aan het kamp en nu door een Elder ter water werd gelegd. Het bloed suisde in haar oren terwijl ze toekeek hoe het versierde lichaam weg gedragen werd door het water. Ze hoorde de woorden die Dawnglow sprak niet, ze wist enkel dat het woorden waren die bemoedigend en lief zouden zijn geweest, het was geen chagrijnige, harteloze kattin. Haar oortjes liet ze verder zakken terwijl ze haar dichte vacht opzette en haar kop omdraaide naar het water en toekeek hoe het lichaam kort meedeinde op de golven. De stroming, het leven voelde op dit moment zoals het lichaam daar. Ze werd meegesleurd, ze wilde niet. Ze wilde dit niet. Een zacht geluid, heel zacht verliet haar mond terwijl ze haar nagels in de grond zette. 'Moge de vogels voor je zingen. Mijn liefste zus.' Mauwde ze zachtjes. Haar tranen drupten over haar wangen voordat ze haar poten in het water doopte alsof ze haar zus achterna wilde. Ze kon echter die stap niet maken, haar nestgenoten en ook haar moeder waren er nog en ook Shrimppaw had haar nodig. Haar beste vriendin.

✵