We're running out of time

Onloyale partners die hun nest niet bereikten in de nacht werden gevolgd. Het was een simpel feit die voorspelbaar had moeten kunnen zijn. Vooral nu de kattin de dracht droeg van zijn jongen had hij besloten dat het in de gaten houden van een situatie ook geen schande was. Hij had een ruimte afstand gelaten, en was ook vertrokken met het idee dat het goed zat. Ze was immers bij de leader. Maar toen ze niet was teruggekeerd in de nacht hadden zijn poten al snel een weg naar deze locatie gevonden. En daar had hij iets gezien wat hij moeilijk kon identificeren, en iets wat hem hierna in verlegenheid bracht, en nu achter had gelaten met een vreemd gevoel van verraad, eenzaamheid en woede. Arcticwolf deed niet slecht met de intentie om slecht te doen. Hij ondernam de acties die hij noodschadelijk achtte om hun alle veilig te houden. En nu was hét persoon dat de wet moest voorstellen… Van Seamist had hij een stunt als deze nog kunnen verwachten. En toch. Nee. Hij stond hier niet voor. Hij zou dit niet moeten pikken. En dat deed hij ook niet. Want zodra Seamist in zicht kwam, benaderde hij haar simpel. Stille passen, en eenmaal naast haar volgde nog stillere woorden. Hij was compleet onleesbaar, op dezelfde manier hoe hij verschrikkelijke daden had verricht maar ook over het weer kon praten. “Niks ontgaat mij Seamist” Zijn toon simpel terwijl hij zijn bek naar haar oor hielt, en hierna langs haar af liep, de weg op waar zij net gekozen was. “Ik weet alles.” En met die woorden vervolgde hij zijn passen, hiermee de keuze aan Seamist latende of ze mee ging of niet. Hij wilde haar geen verlossing gunnen van haar stress, zenuwen en schuld. Hij wilde dat ze er levend door verslonden zou worden. Dat ze zou smeken om een reactie van woede te krijgen, enkel zodat ze de reactie gehad had en door kon met haar leven. En Arcticwolf zou haar deze verlossing niet geven. Ze mocht hierin verdrinken.

Hij voelde, rook en hoorde haar angst. Vreemd, was het niet? Hij had haar nog nooit wat aangedaan. Hij had haar nooit in gevaar gebracht en zeer gedaan. Ja natuurlijk had hij wat heftige maatregelen genomen, maar goed… zij had hem tot dat punt gedwongen door het breken van alle regels die hun heilig waren. Ze had kittens van een vreemde kater gekregen, en zelfs na hun overeenkomst om dit gezamenlijk op te lossen. Hierdoor niet alleen haarzelf maar ook haar jongen en hém in gevaar gebracht. En zelfs nu, zo veel moons later, leek ze niet te begrijpen dat regels een ding waren voor een rede. Hoeveel moeite was het om een actie níet uit te voeren? Om gewoon het rechte pad van een warrior te lopen? Waarom moest ze nu uit haar weg gaan om alles te verpesten, om alles moeilijk te maken?

Waarom kon ze niet gewoon doen wat ze behoorde te doen… Net zoals hij deed. Naast elkaar slapen, niet eens met romantische interesses, samen hun nest opvoeden en aan hun warrior taken voldoen. Het kon allemaal zo makkelijk zijn. Het enige wat je moest doen was níet met ieder die het aanbood of opdwong het nest te delen, niet je kinderen in gevaar te brengen en niet zo kleinzielig doen wanner er consequenties aan je acties worden verbonden. En nu was ze bang van hém? Nee. Het was allemaal niet eerlijk. Het was zo oneerlijk. Hij kon zichzelf er boos over maken, maar dat liet hij niet zien. De zilvere kat liep met zijn sterke passen op een kalme manier naar voren, wetende dat de ander zou volgen. En hij bleef in absolute stilte. Niks wat hij kon zeggen zou erger zijn dan wat zij nu denkt. En wie weet, vaak dwong stilt een antwoord af. En Seamist was al niet goed in verzwijgen. Hij zou het voorkiezen als zij begon. Deels omdat hij ook nieuw was in deze situatie. Wat hij de afgelopen nacht gezien had… nee, dat was iets wat hem nooit ontgroeid.

Het was een vreemde realisatie, maar echt boos kon hij zelfzelf niet noemen. Natuurlijk wel op de situatie, en op de leader. Maar op Seamist? Nee, verassend niet. Want ze was al een verrader, een los in het delen van affectie. En in alle eerlijkheid, ze had de ruggengraat niet om tegen een leaders wensen in te gaan. Hij was er zeker van dat ze geen liefde voelde naar de grijze kattin, al sloot hij niet uit dat de nacht haar ook warmte had gegeven. Een idee dat hem maar vreemd lag. Het voelde fout, maar goed Het was niet alsof ze nog langer het nest deelde op deze wijzen. Geen van beiden deed dat voor het plezier. Hij zuchtte, waarna hij ophield met lopen en haar kalm aankeek. “Houd je van haar, Seamist?” Vroeg hij haar toen, alsof dit een even nuchtere vraag was als vragen wat het weer deed. Hij wilde enkel de waarheid weten, zodat hij kon reageren zoals nodig. Zelfs al wist hij niet bepaald hoe of wat dit zou zijn. De witte kater wist dat ze niet kon liegen, hij zou de waarheid weten. Maar zijn onleesbaarheid was niet gevuld met woede of verwijt, het had een bepaalde nuchterheid in zich. Zelfs al wilde hij heel graag uiten hoe... onbeschoft dat beeld was geweest.

Hij verbaasde zichzelf om het feit dat wat hij van binnen voelde voornamelijk een diepe leegte was, en niet veel meer dan dat. Hij was niet boos op deze poes tegenover hem, een die weinig zeg had gehad in de situatie naar zijn gok. Al irriteerde hij zich wel om haar huidige houding. Hij had muizen gezien met meer ruggengraat binnen een situatie. Maar goed, dan verbaasde het ook niet dat hun blijkbaar losbandige leader deze actie had kunnen uitvoeren. Wat wilde ze doen? Nee zeggen. Maar dan nog, had ze tegen hem willen liegen erover? Wat was haar plan geweest? Dit was niet hoe het hoorde te gaan tussen mates. Hij draaide zijn oren naar achteren en richtte zijn kalme maar onleesbare blik op de kattin terwijl hij haar voor het blok zette. Ze beantwoorde nee. Ze had geen liefde gevoeld jegens Crystalstar, maar dit bracht geen opluchting. Enkel meer verwarring. Hij opende zijn bek en sloot hem kort weer, niet goed wetende wat de juiste woorden waren. “Dan is mijn afgunst enkel op haar gericht” besloot hij uiteindelijk, waarna hij zijn blik afwendde, verder het gebied in. “Als ik je moet beschermen tegenover haar doe ik dit.” Hij schudde zijn kop, niet wetende hoe hypocriet hij ook mocht zijn. “Ik had moeten ingrijpen toen ik het zag, het spijt me”