Sometimes war is fought in a heart.

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Clouddancer had ze het liefste willen ontwijken, dan hoefde ze niet telkens haar fout onder ogen te zien. Waar was de eervolle, trotse kitten gebleven die zoveel belofte had gehad voor Riverclan, verscholen onder de pijn van de vele verliezen die ze had mee gemaakt. De meeste katten die de laatste Moons hun leven hadden neergelegd waren familie van haar, haar zussen, haar vader. Ze schudde haar kop, de pijn die ze nog elke dag voelde omdat de grijze kater er niet was om haar de kracht bij te brengen die haar familie altijd toonde. Ze voelde zich moe, Rookchirp was in koele bloede vermoord geweest. Haar oortjes gleden naar haar nek terwijl ze haar nagels in het gras haakte. Ze moest sterk zijn, voor haar zus, voor de kattin wiens stem ze nog in haar oren kon horen. Hoe had haar vader geklonken? Kon ze het nog even duidelijk voor haar geest halen? Was ze die herinnering al kwijt?

Langzaam draaide ze zich om naar haar Leader, de grijze kattin die het van hem had overgenomen. Van wie ze haar naam zou krijgen, een naam. Een naam die ze van haar vader had gekregen als hij niet alles had opgegeven. Niemand had Snowpaw haar bek laten houden tijdens het afscheid van haar vader, de eer leek in de Clan ook al lang verloren. Niemand had haar gezegd een ander moment te pakken en niemand had begrepen dat zij als familie meer berouwen dan enkel het verlies van een Leader, ook het verlies van een ouder en partner. Het leven ging door, maar ging zij ook verder?

De geur van Rookchirp hing vast niet meer in het kamp als ze terug gingen. Het was verdwenen, plots en snel. Ze was meegevoerd met het water. Het water, ze sloot haar ogen kort voordat ze langzaam en met lichte tegenzin naar de Leader toe stapte. 'Waarom moesten we ook al weer oorlog maken? Waarom? Heb je niet door dat Starclan elke keer een geliefde van mij meeneemt.' Mauwde ze wanhopig, zachtjes, waarna ze met haar staart zwiepte. Leader of niet, het was haar keuze geweest en voor wat? Voor wat?

-Crystalstar

✵

Een litteken door haar keel en een ingevallen lichaam kenmerkten de nieuwe verschijning van Crystalstar. Na de dood van haar kitten had ze bijna niets binnengehouden, pas nu ze hier waren had ze zich er eindelijk toe gezet goed te eten. Langzaam kwam haar normale bouw terug, hoewel de kabelachtige spieren die ze had opgebouwd de overhand zouden houden. Haar wangen waren ook ietwat ingevallen, en gaven haar een ouder gezicht. In totaal maakte het haar niet bepaald een liever uitziende leader. Eigenlijk was dat ironisch, want de traumatische ervaring had er juist voor gezorgd dat ze haar ideeën was gaan herzien en wellicht juist wat 'beter' probeerde te zijn.

Toen Honorpaw op haar af kwam keek Crystalstar op, met zeegroene ogen die probeerden vast te stellen waarom ze werd benaderd. Het kon niets goeds zijn, Honorpaw kwam nog maar zelden met goed nieuws naar haar toe. En ze had het bij het rechte eind: want de boodschap was een vraag waardoor Crystalstar haar wenkbrauwen op deed trekken. Waarom moesten ze oorlog voeren? Bedoelde ze in het algemeen, of alleen deze laatste oorlog? Het eigenlijke antwoord op beide was simpel: omdat ze gelijk wilden krijgen. En dat gelijk kon uiteindelijk alleen nog maar op een slagveld bereikt worden. Maar ze dacht niet dat Honorpaw wilde horen dat haar zus was gestorven zodat haar leader haar gelijk kon halen. "We moeten vechten om te blijven voortbestaan. Degenen die gevallen zijn kenden het risico, en hun offer is wat ons dwingt om verder te gaan. Want als we opgeven, zijn zij eigenlijk voor niets gegaan." Het was niet een compleet harteloze manier om ernaar te kijken, hoewel het ook niet erg geruststellend zou klinken. Het impliceerde namelijk dat ze voor altijd door moesten met vechten en offers brengen.