[Seamist] We've got the time

Dageraad had zichzelf nog nauwelijks aangekondigd, maar haar drie siblings waren al met het ochtendgloren vertrokken. Maar Tigerkit niet. Ze had zich toen haar nest leger werd nog maar eens extra stevig tegen haar moeder gedrukt, haar oogjes dicht geklemd. Ze sliep niet echt, ze deed maar alsof. Haar oogjes net wat te strak tegen elkaar, haar houding net wat te gespannen om echt te slapen en haar ademhaling niet zo diep. Maar het was zeldzaam dat ze alleen was met haar moeder, dus greep ze die met beide pootjes, letterlijk. Ze rekte zich een beetje uit en klemde haar voorpootjes om één van haar moeders voorpoten en weigerde voor nu even los te laten. In haar gedachten was het nog nacht, de sterren aan de hemel en droomde ze dat ze vliegen kon.

Het was vreemd om weer in de nursery te liggen met een nest kittens aan haar buik. Ondanks dat ze ze zo goed en liefdevol mogelijk behandelde, was ze intern opgelucht dat ze verdwenen vanaf het moment dat de zon opkwam en gingen spelen. Vaak ging ze wel kijken naar hoe de kinderen aan het spelen waren buiten, ervoor zorgend dat ze zichzelf niet in de problemen werkten. Ondanks alles klopte haar hart nog steeds met stress elke keer dat ze ze uit het oog verloor. Maar vandaag moest ze wat langer blijven liggen, want Tigerkit bleef bij haar liggen, pootjes om haar poot geklemd. Voorzichtig boog Seamist zich wat naar voren, haar neusje tegen die van Tigerkit aandrukkend, heel zachtjes, om zich ervan te verzekeren dat de kleine meid geen koorts had. Nee.. Ze sliep gewoon. Nou ja, dat mocht ook wel een keer. Voorzichtig begon ze haar tong langs haar koppie te raspen. Ze was net Dimpaw..

Tigerkits oortjes trilden toen een lik over haar kop ging. Dat was het lik die haar uit haar droomloze slaag wakker maakte. Ze knipperde met haar oogjes en rekte zich uit, waarna een grote gaap over haar lippen kwam. Haar pootjes wreven langs haar oogjes en toen ze opkeek zag ze haar moeder. ‘Mogge,’ bromde ze, waarna ze een lief lachje over haar lippen liet glijden. Ze rolde op haar ruggetje en ze keek om zich heen, waarna ze opmerkte dat ze helemaal alleen was. Een momentje alleen met mama! Ze giechelde en fronste toen. ‘Ben ik te laat?’ vroeg ze toen met een kleine stem. Was de rest al druk aan het spelen? Had ze er ook moeten zijn?

Onderwerp: Re: [Seamist] We've got the time