I Wish I Was Cool Like You

Het was vroeg in de avond. De zon stond laag, maar was nog niet aan het ondergaan. Dustpaw kwam het camp binnen na opnieuw een lange training. Ze zou bijna warrior worden, dat wist ze - ze was goed in wat ze moest kunnen. Niet spectaculair, bij lange na niet, maar goed genoeg. Maar Sunpaw, Sunpaw was vast spectaculair. Haar zus kon alles beter dan zij dat kon, dat was gewoon zo. En hoe hard ze ook werkte, ze zou nooit dicht kunnen komen bij die pracht. Dustpaw probeerde er dus zo veel mogelijk van te genieten by proxy, door in de buurt te zijn van de kattin en trots te zijn op haar. Nu vond ze dus ook haar zus, na de training, en ze glimlachte. "Hey, Sun, wat heb je vandaag gedaan?", vroeg ze meteen, opkijkend naar de kattin met grote blauwe ogen, benieuwd welk verhaal ze zou vertellen, welke ontzettend coole dingen ze gedaan zou hebben.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw was teruggekomen van een erg gave training. Ze was bijna warrior, ze voelde het. Ze trilde nog helemaal na van de adrenaline. Tallfright had haar laten zien hoe katten buiten de code vochten. Hoe ze zich ertegen moest weren, hoe ze het kon anticiperen, en hoe ze hun vuile trucjes tegen hun kon gebruiken. Ze wist zeker dat ze speciaal was, dat de rest van de apprentices dat niet leerde. Alleen Tallfright leerde het aan haar. Ze voelde er zich zo erg opgewonden van, hoe ze het voor elkaar had gekregen haar kaken om Tallfright zijn zwakke plek heen te slaan. Ze had na de training zijn haren tussen haar poten vandaan moeten wassen. Zelf had ze kleine krasjes waar Tallfright haar had geraakt. Morgen zou ze misschien beurs zijn, maar het was het waard. Haar warriorceremonie kwam dichterbij dan ooit. En bijna had ze Dustpaw niet gehoord toen ze haar iets vroeg. ‘Oh, hoi Dust,’ miauwde ze wat afgeleid. Ze vroeg wat zij vandaag had gedaan, en meteen kropen haar mondhoeken weer omhoog in een domme grijns. ‘Oh, ik heb getraind. Tallfright heeft me nog een paar laatste.. moves geleerd.’}

"Oh, wat leuk!", antwoordde Dustpaw vrolijk. "Wat voor moves?" Want ze wou natuurlijk alles weten, alles wat Sunpaw ook wist. Ze wou hetzelfde zijn, wenste soms dat ze samen konden smelten tot één ultieme kat die alles zou kunnen en weten. Maar dan zou dat ook betekenen dat Sunpaw alles wist van haar plannen, alles wat ze in haar hoofd had, en hoewel ze zich daar hélemaal niet om schaamde wist ze wel dat Sunpaw dat niet zou begrijpen. Nu nog niet, in ieder geval. Wanneer ze het resultaat zou zien, wanneer ze zou zien hoe goed dat het ging, hoe veel beter de wereld was, dan zou ze trots zijn. Daar was Dustpaw van overtuigd.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw twijfelde even. Moest ze Dustpaw alles we vertellen? Sunpaw wilde de beste blijven. Degene die bijzonder genoeg was. Dustpaw keek toch al op naar haar, moest ze haar nog meer naar haar laten doen opkijken. Wat onverschillig haalde de rode poes haar schouders op. ‘De moves waarmee je Bloodclanner stuurt naar waar ze thuishoren.’ Misschien was dat wel duidelijk genoeg. Ze zou nooit gewoon even doodleuk, hardop in kamp zeggen dat ze even had geleerd hoe een een kat permanent zou laten doen stoppen met ademen. Op een gehaaide en gecontroleerde manier. Sunpaw keek haar zusje met een klein glimlachje aan, waarna ze weer wegkeek door het kamp. Wat deerde het ook eigenlijk? Snel zouden ze warrior zijn en konden ze doen wat ze wilden. Iedere dag. Sunpaw zou het haar persoonlijke missie maken om Bloodclan voor altijd weg te jagen.}