We play dumb [Cheriey]

he's not a villain, he is just a boy

Aegir had Cheriey meegesleept om op avontuur te gaan. Na de oorlog om eventjes... weg te komen van alles. Weg van de herrie, van alles. Gewoon hun wonden negeren en opzoek naar wat afleiding. Een ander uitzicht, een frisse geur. En zo had hij haar helemaal naar een vreemd gebied gebracht, waar de grond keurig recht was en ze de schapen en de koeien konden bekijken. Waar ze voorzichtig weer zouden durven lachen en van de zon konden genieten. ‘Ik snap niet hoe ze niet stikken in de zon,’ miauwde hij, terwijl hij naar de wollige dieren wees die vredig in de zon stonden de grazen.

De warme zon had vrij spel hier, geen bladerdak dat haar tegenhield. Hoewel Cheriey haar behoorlijk thuis voelde tussen de hoge naaldbomen, kon ze het scherpe nostalgische gevoel dat deze plek met haar meebracht niet negeren. Niemands land, geen grens patrouilles die je met een schuin oog nakeken, geen bloodclanners die om iedere hoek loerde. De jonge kattin glimlachte, het was enkel zij en Aegir. Samen alleen. Het voelde nog steeds fout om geheimen voor hem te bewaren, het deugde niet dat hun goede band niet vrij was van geheimen. Maar zou hij haar de rug toe keren als hij wist wat ze gedaan had? Kort keek ze de kater aan, alsof hij het antwoord op zijn voorhoofd geschreven had staan. Ze wilde geloven dat hij dat nooit zou doen. Bovendien had Aegir een goed hart, en wat ze deed was juist. Als hij het daar niet mee eens was, dan was hij fout, niet zij. Maar voor nu, voor nu zou ze de gok niet wagen en glimlachen.

De grote kater had haar gevraagd mee te gaan op een avontuur. Even er op uitgaan en de oorlog uit hun gedachte zette, ze wilde niks minder. Lang had de ragdoll er dan ook niet over na hoeven  denken. Was vrijwel meteen naar zijn zijde gesprongen en met hem mee gelopen. De wind trok hier harder aan hun pelzen, Cheriey was dan ook slim genoeg geweest om zich achter Aegir te verschuilen. Een speelse grijns haar kop sierend. ‘Ik snap niet hoe ze niet stikken in de zon,’ begon Aegir. Cheriey volgde zijn blik naar een veld vol pluizenbollen. Schapen. Cheriey grinnikte "Net als ik dat niet doe denk ik" antwoordde ze, doelend op haar eigen dikke pels.Hoewel de warmte een hele laag eraf had gehaald was deze nog altijd vrij dik en pluizig. "Gewoon super sterk zijn dus, natuurlijk" ze knipoogde durvend,  een mooie droom, dat was het. Nu nog de juiste ster vinden en wie weet zou het ooit uitkomen.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir lachte toen ze begon te vertellen dat ze waarschijnlijk net hetzelfde als haar zouden overleven. Zijn blik ging weer naar haar pluizige vacht en hij wilde haar een puntje toegeven. Toen ze ook nog eens toevoegde dat ze gewoon super sterk moesten zijn, moest hij weer hardop lachen. ‘Oké, maar ik heb ook een lange vacht,’ kaatste hij terug. Nu de zon weer kwam, werden de puntjes weer bruin gebrand, en de zwarte, diepe glans werd vervangen door een wat warmere ondertoon. Maar het was niets vergeleken met de wollige beestjes op pootjes. ‘Nee, maar serieus, hun vacht is huge,’ miauwde hij. ‘Al nu je het zegt, jij lijkt wel een beetje op een wollig schaapje,’ miauwde hij plagerig, maar met dat tedere ondertoontje dat hij zo makkelijk voor haar kon opwekken. Hij stak zijn tong eventjes naar haar uit. Hij genoot ervan hoe simpel dit was, zo simpel en luchtig. Ze konden normaal zijn. Zichzelf. Zonder toneel.

Ze wist dat het misschien niet handig was om nu weg te gaan van het kamp, niet na waar ze achter gekomen was. De zwelling van haar buik was zichtbaar, dat kon ze niet meer ontkennen nu ze ervan wist. Ze had het misschien wel te lang lopen ontkennen. Ze had alleen geen idee wat verstandig zou zijn. Moest ze het Aegir vertellen? En wat zou ze moeten zeggen tegen de clan? Er zouden vast vragen komen over de vader. En dan had ze Aegir ook niet meer gezien sinds Risingpaw. Sinds de apprentice vermoord was door hem. Ze slikte een keer, willende de misselijkheid om weg te gaan toen de herinnering terugkwam.

Om de een of andere reden ving ze zijn geur op en begon het te volgen. Hij had het recht dit te weten, dus moest ze het hem misschien toch vertellen. Ze was ergens opgelucht dat Aegir niet in de buurt was van Riverclan of Bloodclan. Dat zorgde ervoor dat ze misschien niet gestoord zouden worden deze keer. Doordat ze zo in gedachten was, had ze alleen niet gemerkt dat met Aegir's geur er ook nog een andere was. "Aegir," Sprak ze zijn naam, zodra ze zijn vacht zag, maar hield halt het moment dat ze de bloodclanner naast hem zag. Wie was dat en waarom was ze hier?

Zijn lach, hij lachtte hardop. En Cheriey ging er volledig in mee, geen angst op het hart, geen schaduw over haar gedachtes. Met Aegir was het altijd lente, altijd goed. . ‘Oké, maar ik heb ook een lange vacht,’ bracht de zwarte kater op, Cheriey greens geamuseerd, liet haar staart over zij  rug glijden. "En jij bent ook heel sterk" complimenteerde ze warm, vreugdig. ‘Nee, maar serieus, hun vacht is huge,’ ging de kater verderm cheriey volgde zijn blik naar de lopende wolken. Ze liepen zorgeloos over de heides, keken niet eens naar hun op terwijl ze achter het hekwerk langs liepen. Cheriey vroeg zich af of ze daadwerkelijk zo zorgeloos waren, of gewoon heel dom. Ze deden haar denken aan Beef. Hij was ook lomp, nergens bang voor, snapte gevaar niet. Haar hart stak maar ze negeerde het. Nu was niet de tijd om te lopen janken om haar broer zijn domme geest. Om de manier waarop hij gereageerd had destijds. Nee, nu was ze samen met Aegir, hadden ze pret. Dat was alles wat er nu toe deed. ‘Al nu je het zegt, jij lijkt wel een beetje op een wollig schaapje,’  plaagde de zwarte kater naast haar, Cheriey hoorde de tedere ondertoon in zijn stem. Dat alleen al was genoeg geweest om iedere steek op haar hart te doen laten vervagen. En hoewel ze eerder de schapen beschreven had als dom, zorgeloos, wist e maar al te goed dat Aegir hier niet op doelde. Ze grinnikte, hief haar kinnetje trots op "Dan wel het aller mooiste schaapje dat er is" ze schoot de kater een korte blik toe "nu je het zegt, lijk jij wel een beetje op een geitje" plaagde ze grinnikend terug, een speelse glans op haar ogen. Een vreugdige expressie op haar gezicht die later zou verdwijnen. In mist opging toen een kattin haar aandacht trok.

Ze was niet veel ouder of jonger dan hen, Cheriey schatte haar even oud als zij en Aegir. Haar geur verraadde haar herkomst, haar woorden het feit dat zij en Aegir bekend waren. Cheriey liet haar blik kort op Aegir rustte voor deze terug viel op de onbekende kattin. Ze was hier om Aegir te spreken, duidelijk werd dat de kater nog contact had met zijn oude clan. Cheriey kon de verbazing niet uit haar blik houden.   Ze slikte, zette onbewust een stap dichter naar Aegir. "Aegir-" ze liet haar  blik op de onbekende kattin vallen "Wie is di- wie ben jij?" vroeg ze, Nieuwsgierig. Haar stem niet vijandig, maar voorzichtig was ze wel.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir voelde zich bijna een beetje gloeien toen haar staart over hem heen kwam, dat ze hem sterk noemde. ‘Hm-m,’ stemde hij helemaal met haar in. Hij spande even zijn spieren aan in zijn schouders, flexte even zijn natuurlijke, brute kracht. Niet dat hij zo heel indrukwekkend was, maar hij was toch wel een beetje sterk. Hij beukte haar nog een keer plagend tegen haar schouder. En toen ze begon over dat ze het mooiste schaapje was, knikte hij instemmend. ‘Oh ja, honderd procent. Ik bedoel, heb je je broers en zussen daaro gezien. Daar word ik nou niet bepaald warm van.’ Zijn ogen twinkelden plagend terwijl hij haar aankeek, waarna een grinnik over zijn lippen kwam. Maar toen ze begon over dat hij op een geit leek, keek hij haar geschokt aan. ‘No way!’ miauwde hij hardop, alsof hij verschrikkelijk beledigd was. ‘Ik heb geen sik, en ik stink ook nie-’ Zijn vrolijke gebabbel stopte toen ze Cherieys gezicht opeens wat zag wegtrekken. Wat, hij had toch niets verkeerd gezegd? Of...?

Toen hoorde hij haar stem. Hij kneep zijn ogen dicht. Fack. Betrapt. Zo voelde hij zich in ieder geval. Hij wist niet precies waarom. Hij deed niets verkeerd ofzo. Cheriey was een vrienden, en Lilypool ook. En.. Cheriey kwam al dichter naar hem toe en toen durfde hij pas ook zijn kop om te keren naar de gevlekte poes. Direct kwamen de herinneringen terug van die dag. Hoe hij zijn kop in haar nek had gebracht, hoe hun lichamen samen waren gekomen en hoe.. hoe. Hoe hij een kind haar leven had ontnomen. Allemaal dingen die hij Cheriey niet had verteld. En toen ze vroeg wie ze was, voelde hij zich kleiner dan ooit.

‘Lilypool,’ kwam er hees uit zijn bek. Niet het koosnaampje waar hij haar normaal mee begroette. Zijn blik ging weer naar Cheriey, naar de Riverclan poes. Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel. ‘Cheriey, dit is Lilypool. Een uhm.. vriendin van vroeger,’ miauwde hij. Ze kenden elkaar al toen ze kittens waren. Het was al zo lang. Aegir beet op zijn lip en keek Lilypool een keer goed aan. En ergens merkte hij wel op dat haar lichaam verandert was, maar hij wilde het niet zien. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij voelde de bui al hangen, maar hij negeerde het. ‘Wat doe je hier, Lily?’

Ze kon de lichte steek niet helpen toen de poes een stap dichter naar Aegir toe zette. Wat was er gaande tussen die twee? En wie was ze? Ze kon wel ruiken dat ze een bloodclanner was, maar waarom was ze zo close met hem? Alsof de kittens door hadden wat er gaande was, kozen ze dit moment uit om te bewegen en ze kon een scherpe inademing niet voorkomen daardoor. Aegir stelde hun aan elkaar voor leek het wel, maar dat maakte het gevoel dat haar bekroop niet beter. Het feit dat hij haar normale naam had gebruikt en niet het koosnaampje dat hij altijd gebruikte deed meer pijn dan ze had gewild. Ze voelde dan ook een lichte irritatie opborrelen toen hij vroeg wat ze hier deed. "Ik moest je spreken, want er is iets gebeurd." Begon ze, misschien wat kortaf. "Kun je ons even alleen laten?" Vervolgde ze naar Cheriey toe. Aegir wilde vast niet hebben dat de bloodclanner te horen zou krijgen wat ze wilde zeggen en op die manier zou ze de twee katten ook niet close samen hoeven zien.

Ze heette lilypool, Aegirs heze stem was haar niet ontgaan. Ze draaide haar oortjes ietwat naar achteren maar hield haar blik kalm. Iets hing in de lucht, en zijn voelde zich totaal niet op haar plaats tussen de twee. Waar ze eerder zich verbonden voelde met Aegir, was hij nu in eens veel verder van haar vandaan. Lilypool was een oude vriendin van hem, Cheriey knikte enkel. Onzeker wat haar positie in deze situatie was. Ergens vond ze het goed dat Aegir nog contact had met zijn oude thuis, starclan wist dat hij deze gemist had. Maar iets aan de spanning die hing vertelde haar dat er iets meer was dan nhaar verteld werd. Zeker toen vervolgens lilypool haar vroeg te vertrekken. Ze draaide haar oren weg en zocht kort de blik van Aegir op. Tot zo ver hun leuke avontuur, hun pret. Een diepe ademtuig volgde, er was iets gebeurd en blijkbaar ging dit Aegir aan. En mocht zij er niks van weten, een serieuze zaak dus. Na een tijd in de blauwe ogen van de kater gezocht te hebben zuchtte ze. "Tot zo" mompelde ze zachtjes. Ze probeerde hem een aanmoedigende glimlach toe te schieten, maar de zorgen lagen duidelijk op haar ogen. Ze draaide zich om, stapte weg   en liet nog een enkele blik op de twee vallen met een kort knikje voor ze buiten gehoorafstand ging zitten. Nieuwsgierigheid en bezorgdheid haar gedachten plagend.

he's not a villain, he is just a boy

Aegir voelde zich zacht gezegd miserabel. Dit hoorde niet te gebeuren. Hij kon niet tegen ze beide liegen, dus had hij dingen verzwegen, niet gezegd. Hij wilde niet liegen, maar nu zouden ze hem beide dwingen te moeten liegen. Lilypool leek bezorgd, moest met hem spreken en vroeg (al was het meer een bevel) Cheriey weg te gaan. Cheriey op haar beurt leek gepijnigd. Toen ze mompelde dat ze hem zo weer zou zien, voelde hij zich schuldig. Hij vormde nog een "sorry" naar haar, voordat hij zich weer naar Lilypool keerde. Hij zuchtte diep en keek haar gefrustreerd aan. 'Wat is zo belangrijk dat je me zo aanspreekt? Je hebt geluk dat Cheriey niets door zal lullen, maar wat denk je wel niet!' siste hij beschuldigend naar haar. Hij was nooit boos geweest op haar, nooit zijn stem verheft. Maar ze waren nu ouder, ze moesten voorzichtiger zijn. Skadi hield hem al met een haviksoog in de gaten. 'Maak het snel, alsjeblieft.' Wat kon het zijn? Iets met Ember? Met Risingpaw? Of was er iets aan de hand met.. haar.

Ze wist niet hoe Aegir zou reageren, wat hij zou doen als hij wist wat er aan de hand was. Maar ze wist dat hij waarschijnlijk wilde dat niemand anders dit zou horen, dus vroeg ze de poes hun alleen te laten. Cheriey luisterde tenminste en nam haar afstand, waarna ze haar blik op Aegir richtte. Die hier blijkbaar niet blij mee was. Haar beschuldigde van het feit dat ze dit had gedaan terwijl Cheriey erbij was. Irritatie borrelde op bij haar. Was dat de echte reden? Of was het omdat Cheriey meer dan een vriendin was en ze elkaar nooit hadden moeten ontmoeten? "Ik dacht dat je wel wilde weten dat ik je kittens verwacht," Sprak ze geïrriteerd. "Of is dat niet belangrijk genoeg voor je?" Was zij niet belangrijk genoeg? Wilde hij haar niet meer zien? Na wat er was gebeurd met Risingpaw? Had dat hem afgeschrikt? Misschien had ze hem niet moeten aanspreken, terwijl hij met iemand anders was, maar ze had het pas doorgehad toen het al te laat was. Toen ze zijn naam al gezegd had. Te ver in gedachten verzonken door wat er gaande was.

he's not a villain, he is just a boy

Lilypool leek geïrriteerd, anders dan normaal. Maar Aegir wist dat hij nu ook anders was. Cheriey keek toe op een afstandje, hij kon niet zichzelf zijn nu. Dus hij gedroeg zich afstandelijker, gesloten. Hij gedroeg zich als een eikel. Maar hij voelde zich ook niet op zijn gemak, dus hij viel makkelijker uit. En het werkte als een kettingreactie op Lilypool. En toen miauwde ze, tussen neus en lippen door, bijna nonchalant, dat ze kittens verwachtte. Van hem. Aegirs ogen werden groot en haar tweede opmerking hoorde hij bijna niet meer, behalve dat het op een beschuldigende toon werd gezegd. Wel duizend gedachten gingen door hem heen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en hij wist niet wat hij hierop moest reageren. Kittens? Van hem? In een ander leven, een andere situatie, zou hij dolgelukkig zijn. Hij had zijn kroost met open poten ontvangen, van ze gehouden, ze trots laten zijn op hem. Maar dat plaatje, die droom, die bestond niet. Dus stond hij hier bevroren, sprakeloos, terwijl hij haar niet aan durfde te kijken. Bij de sterren, hij wist wat hij had gedaan. Hij was geen kind meer. Maar het was in een opwelling, in een gevoel van lust en verlangen naar een normaal, simpel leven. Niet zo. Niemand mocht dit weten. Niemand mocht zijn betrokkenheid hierin weten. Ze zouden hem vermoorden. En haar. En zijn ongeboren kinderen. Eindelijk durfde hij zijn blik weer op te richtten. 'Ik.. ik..' stamelde hij hees. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat hij moest doen. Verdomme, dit hoorde niet te gebeuren! 'Ik.. weet niet.' Aegir haalde diep adem. Dit moest korte pijn zijn, voor hun beide. Maar het brak zijn hart. 'Ik ben hun vader niet.' De woorden waren ijskoud, maar noodzakelijk. Aegir wist zijn blik angstvallig leeg te houden, maar vanbinnen bloedde hij. Hij huilde, schreeuwde, wilde zich aan de poes voor zich vastklampen. Maar hij moest verstandig zijn. Voor zichzelf. Voor haar. Voor hun ongeboren kittens. 'Los het zelf op, Lily...' En zonder haar nog een keer verder aan te kijken, keerde hij zich om en liep terug naar Cheriey. Hij weigerde het moment te laten zien aan Lilypool dat zijn hart brak. Dat zou het voor hun beide makkelijker maken.

Ze wachtte af wat hij zou zeggen, wat hij ervan zou vinden. Hij keek haar niet aan in eerste instantie en een stilte viel. Ze begon wat nerveus te worden, niet goed wetende wat ze van hem verwachtte. Renmaal zijn blik die van haar wel vond begon hij te spreken, stamelen meer. Maar waar ze stiekem misschien gehoopt had dat hij haar gerust zou stellen, deed hij dat niet. In plaats daarvan kwamen er harde woorden uit. Woorden die pijn deden, want ze had misschien meer van hem verwacht. Hij was hun vader niet en ze moest het zelf oplossen? Dit was toch niet een beschuldiging dat de kittens van iemand anders waren? Ze slikte, probeerde de tranen die dreigden te komen tegen te houden. "Ze zijn van jou, wat je ook zegt." Sprak ze, haar stem trilde. Maar ze zou het zelf doen, ze zou het zelf oplossen als hij dat zo graag wilde. Ze zou ze op laten groeien binnen Riverclan. Haar hart brak bij de gedachte, maar ze zou het alleen moeten doen. Ze kon geen verdere woorden meer eruit krijgen, de tranen begonnen te vallen en ze draaide zich weg. Ze wilde niet zien hoe hij weer naar die andere poes toe zou gaan. Dat zou teveel worden.

he's not a villain, he is just a boy

Wat er nog van liefde tussen hun was, had Aegir bij die woorden direct vernietigd. Niet dat hij het wilde, maar omdat het noodzakelijk was. Bloodclan was niet meer zoals eerst. Toen Brat leider was en iedereen de vrijheid kende om te doen waar hij zin in had, en om deel te zijn van een groep. Ze werden steeds meer een versie van een clan met omgekeerde regels. Dus draaide hij zijn oren naar achteren toen ze nog miauwde dat het zijn kittens waren. Natuurlijk, hij wist dat, maar het kon niet zo zijn. Dus draaide hij zijn kop weg, sprak geen woord meer en vocht tegen alle emoties. Emoties waren al te vaak de baas over hem geworden. De spanning in zijn kaak bouwde op toen hij weer dichterbij Cheriey kwam. Bij de sterren, ze zou vast duizend vragen hebben. Vragen die hij niet kon beantwoorden. Misschien ooit. Maar niet nu. Lilypool en hij gingen nu uit elkaar. Zijn hartslag zat hoog toen hij bij zijn vriendin aankwam, hoofdschuddend. ‘Alsjeblieft, Cheriey. Stel geen vragen,’ sprak hij met diezelfde hese stem. Hij ontmoette haar blik, verward, gebroken. ‘Ik wil niet tegen je moeten liegen.’

Ze hoefde niet in de buurt te zijn. Wat er ook verteld werd, ze wist dat het niet iets goeds was. Alsof zij en de zwarte kater elkaars gedachtes konden lezen, alsof hun harten als één sloegen. Ze zag de vage verschijningen van de twee op de horizon, zag hoe ze elkaar niet benaderde als vrienden. Ze loeg haar dikke staart over haar pootjes, een poging haarzelf van lopen te weerhouden. Alles in haar schreeuwde naar haar, dwong haar bij zijn zijde te staan. Maar ze wist dat wat er gebeurde haar niets aanging, dat dit aan Aegir was. Zoals het gevecht maar haar moeder aan haar was, zoals het verraden van haar thuis aan haar was. Iedereen had af en toe zijn eigen strijd, en ze zouden altijd op elkaar wachten in de nasleep. Ze kon nu enkel toekijken, zich inhouden en pas naar voren schieten zodra dingen lelijk werden. Hoeveel het haar hart ook brak.

Toen hun gesprek erop zat boog Aegir zich weg van de mooie calico, stapte haar richting in. Cheriey sprong op haar pootjes, probeerde een aanmoedigende glimlach op te zette. Probeerde direct er voor de kater te zijn. Zijn gezichtsuitdrukking kleurde er naar, hij had het nodig. ‘Alsjeblieft, Cheriey. Stel geen vragen,’ zijn stem was hees, zijn blik gebroken en verward. Ze wilde hem alle vreugde in de wereld geven, wilde haar kop tegen de zijne aan drukken en fluisteren dat alles goed zou komen. Ze wilde alles, om zijn stemming te verbeteren, een glimlach op zijn gezicht te voorschijn te toveren. ‘Ik wil niet tegen je moeten liegen.’ ging Aegir verder. Cheriey keek hem aan, en hoe graag ze ook door wilde vragen, slikte ze haar vragen in. Zij had Bloodclan verraden en had hier geen spijt van. Zij had haar geheimen, hij had zijn geheimen. Ze knikte, glimlachte zachtjes. Ze wilde hem alles vertellen en ze wist dat hetzelfde voor hem gold. Maar sommige strijden waren voor jouzelf. Je kon elkaar hierin enkel ondersteunen. "Ik heb mijn geheimen, jij hebt jouw geheimen, Aegir" mauwde ze, haar stem zoet. "Wat er ook speelt, ik ben er voor je." ze drukte haar kop tegen de zijne. "En weet dat, mocht je je ooit bedenken, je geheimen veilig zijn bij mij." Ze ontmoette zijn blik. Ze zou hem niks afdwingen. Drukte nogmaals haar kop tegen de zijne en knikte vervolgens. "Laten we hier snel weg gaan, een rustig plekje zoeken ergens." ze ontmoette zijn blik "Wat dacht je van het beekje?" Daar waar ze al die manen geleden zo veel pret hadden gehad samen. Ze hoopte dat het hem wat op zou vrolijken.

he's not a villain, he is just a boy

Cheriey accepteerde hem. Zijn tekortkomingen, zijn fouten. Oh, ze moest eens weten wat hij allemaal had gedaan. Oók voor Lilypool. Hij had een Riverclanner vermoord voor haar, voor hen. Hoe kon hij dat ooit verantwoorden? Die katten daar waren ooit familie? Hij liet verslagen zijn kop vallen. Maar er was een kleine sprankeling in de duistere gedachten die hij nu had. De problemen die hij had. Hoe kon hij dit nog goedmaken? Hij had nu een poes opgescheept met kittens die geen vader zouden hebben. Hij was een enorme zak. Maar die sprankeling was Cheriey, en nu, zoals al die manen geleden, waren de rollen plotseling omgedraaid. Was hij degene die getroost moest worden met lieve woordjes en zachte aanrakingen. Hij haalde trillend adem toen Cheriey haar kop tegen de zijne deed. Hij keek weer op en luisterde naar de woordjes die ze sprak, alsof het een helende werking had. Ze oordeelde niet, ze accepteerde. Hij knikte langzaam. Het was niet alsof hij het niet wilde vertellen, hij kon het niet. Maar ze gaf wel aan dat het kon. ‘Dankjewel,’ miauwde hij schor. Hij fronste en duwde terug met zijn kop toen hij haar weer aanraakte. ‘Dankjewel voor het begrijpen.’ En toen bood ze aan om te vertrekken. Naar dat beekje. Hij knikte afwezig. Hij wist niet of dat zijn problemen zou oplossen, maar hij waardeerde dat ze het tenminste probeerde. Dus met poten die voelden als lood, bewoog hij met haar mee.

Begrip. Cheriey was altijd slim geweest, geduldig geweest en voor Aegir zou ze zeeën aan tijd hebben. De kater was er voor haar geweest, door dik en dun en zij zou er nu voor hem zijn. Zelfs al had ze geen idee wat er in zijn kop speelde, zelfs al had ze geen vat op de situatie. Ze zag een vriend die het moeilijk had, geen leugenaar, niet iemand die haar niet vertrouwde. Want eerlijk, zij had ook haar geheimen. Er voor elkaar zijn was genoeg voor nu, tot dat ze er beide klaar voor waren. Tot dat de wereld zachter was en ze elkaar alles vertellen konden. Ze glimlachte zachtjes, dwang was niet wat de kater nodig had. Noch wat zij nodig had. "Natuurlijk Aegir, altijd" zei ze warm terwijl ze hem volgde. Richting het water, een goede oude herinnering aan makkelijkere tijden. Hopend dat kleine beetje vreugde er te kunnen opvissen, samen. Want alles om hen heen mocht dan wel een ramp zijn, ze hadden in ieder geval elkaar nog, en dat was meer dan genoeg om hen beide van verdrinken te redden.