Slipping through the cracks

Oh, dit was nou echt spannend. Hier was ze nog nooit geweest, en wat was het gaaf! Stiekem wilde ze hier allang kijken en normaal gezien had ze haar broertje meegevraagd, maar vandaag ging ze zichzelf bewijzen dat ze ook alles zonder hem kon. Ze glunderde nu al bij het idee dat ze hem dit avontuur straks kon vertellen, dat ze ergens was geweest waar hij nog nooit was geweest. Oh ze kon nu al zijn gezicht voor zich zien! En Amber was stiekem wel slim, had stiekem wel door hoe dingen gingen. Nu haar vader zo ziekig was geweest was er niet echt meer iemand die als een havik boven haar hing, en wanneer niemand dan echt wist wat ze met haar aan moesten - kon ze uitsneaken op dit soort avonturen. Lichtelijk op haar hoede maar met een geheven staart stapte ze dieper het gebied in, haar grote ogen gericht op het enorme gebouw voor haar. Wajow.

&Settled

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was ver van huis gegaan, deels om dit gebied een beetje te scouten. Nu hun gebied zorgde voor wel erg natte voeten, was het een idee om misschien een beetje buiten hun grenzen te kijken. Het was eindelijk weer zonnig en mooi weer, dus ze zouden nu juist gebruik moeten maken van meer prooi. En niemand zou hun muizen hier missen. Maar het was een risico, dit gebied had tweebenen. En monsters groter dan hij ooit had gezien. Maar terwijl hij over het onnatuurlijk vlakke veld liep, met gras van allemaal precies dezelfde lengte. In de verte rommelde al een groot monster over het veld heen, wat hij daar ook maar deed. En toen, verderop, zag hij een maar al te bekend figuur. Hij zou haar vlekken van mijlen afstand kunnen herkennen en zijn hart sloeg een slag over. Hij zou moeten omkeren, wegrennen en haar alleen laten. Maar ze was hier zomaar alleen, en dit gebied... wat nou als haar iets zou overkomen? Hij zou zichzelf nooit kunnen vergeven. Dus versnelde hij na een moment bevroren hebben gestaan, zijn passen en voor hij het wist stond hij bij zijn dochter. Shit, en nu? ‘Je bent ver van huis, juffie,’ miauwde hij. Hij was niet boos, gewoon bezorgd. En bij de sterren, hij wilde het niet doorschemeren maar het was zo verleidelijk om die façade te laten vallen.

Ze hoorde luidere pootstappen op haar af rennen en even verstarde ze, a deer in the headlights. Maar haar houding ontspande wat toen ze hem herkende. Zo snel als ze kon herpakte ze zich, waarbij ze ging zitten en sierlijk een lik over haar poot gaf. Zo casual als ze kon keek ze op toen hij bij haar aan kwam, waarbij ze heel erg hoopte dat hij niet zou horen hoe snel haar hartje in haar keel klopte. Hij was zo groot, op een andere manier dan haar vader was. Iets in zijn groene ogen was bekend en toch zo spannend, hij had iets onbekends dat haar eindeloos intrigeerde. Ze hoopte dat ze er niet al te betrapt uit zag. "J-jij ook, deputy Settleddust," ze hoopte dat de zon haar vacht mooi zo verlichten, dat ze op zou vallen voor hem. "Ik ben dit gebied aan het verkennen voor, uhm voor Riverclan," het was een hele belangrijke taak die ze zojuist had bedacht. Met een liefelijke glimlach keek ze hem aan. "Het is leuk je weer te zien!"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn snorharen trilden geamuseerd toen ze weer sprak. Ze had in eerste instantie een beetje geschrokken geleken, maar ze herpakte zich. Nonchalant haar vacht wassende en zijn mondhoeken krulden een beetje omhoog. En toen ze begon dat ze het gebied verkende voor RiverClan, lachte hij echt hardop. Het was duidelijk een leugen. ‘Oh ja? Dankjewel voor het delen van RiverClans plannen,’ miauwde hij plagend. Het verloren territorium was wel erg uit de richting voor die visclan. Maar oké, hij wist ook wel dat het niet waar was. Verkennen, helemaal in haar eentje. Jup. Maar hij besloot er niet verder op in te gaan. Hij glimlachte toen ze sprak dat het leuk was hem weer te zien. ‘Jij ook, Amberpaw,’ miauwde hij vriendelijk. Het waren de sterren die hem testen, hij zweerde erop. Dat ze deze ontmoetingen steeds weer mogelijk maakten. Ze keek hem met die grote ogen aan, haar stemmetje oh zo zoet. Ze was werkelijk prachtig, van top tot teen, en hij wenste dat hij haar binnenste ook beter mocht leren kennen. ‘Hoe gaan je trainingen? Is Crystalstar al een beetje tevreden over je vorderingen?’

Ze stopte abrupt met het wassen van haar poot toen hij zijn woorden sprak. Met haar tong nog tussen haar lippen geperst keek ze hem wat geschrokken aan. Snel herpakte ze zich, waarbij haar wangen leken te gloeien. "J-je weet niet waarom! En ik weet ik kan ook tegen Crystalstar zeggen dat jij hetzelfde doet!" sputterde ze wat in verlegenheid gebracht terug. Een zachte zucht rolde over haar lippen, waarom moest ze zichzelf nou weer zo voor schut zetten? Tot haar opluchting was zijn stem nog steeds vriendelijk en Amberpaw pakte gretig de kans aan om van onderwerp te veranderen. Ze knikte. "Hm! Het gaat heel goed hoor, ik ben zelfs sneller dan mijn broertje!" ze genoot van de interesse die hij in haar toonde, van zijn vriendelijke stem. "Mijn vader traint mij en hij is goed bevriend met Crystalstar, dus ik werk heel hard om de beste te worden, heus waar!"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Amberpaw gedroeg zich duidelijk betrapt. Hij moest zijn best doen om serieus te blijven kijken, en niet te gaan grinniken. Helemaal toen ze dreigde om tegen Crystalstar te vertellen wat hij aan het doen was. ‘Oh, doe dat. Ik wil haar reactie graag weten.’ Zijn ogen hadden pretlichtjes. Hij wilde haar bluf wel even zien. Misschien mocht ze wel niet eens hier alleen komen, wie wist. Maar het onderwerp veranderde en ze begon gretig te babbelen. Sprekend over dat ze sneller was dan Brackenpaw en dat haar trainingen zo geweldig waren. Ook al waren ze gegeven door de grootste hond in het woud. Maar er was alweer bevestigde dat Arcticwolf samenwerkte met de Riverclan leider. Maar hij kon niets anders dan vriendelijk lachen, trots zijn van binnen op zijn kleine meisje, ver weg bij hem vandaan. ‘Heel goed, ik verwacht ook niets anders dat je de beste wil zijn. Met die gedachte kom je heel ver. Misschien word je ook wel deputy!’ miauwde hij vrolijk, met een knipoog. Geen idee of dat haar ambitie was. Hij gunde het hun niet. Deputy was geen eer, het was een gevangenis. ‘Maar getraind worden door je vader, dat is erg ongebruikelijk,’ miauwde hij kalm. Het was iets wat ze in Shadowclan vermeden. Ouders gedroegen zich altijd anders naar hun kinderen dan dat een neutrale partij zou doen. En ergens wilde hij ook stangen. Als hij haar ook maar een beetje tegen haar vader zou kunnen draaien, zou dat goed voelen voor zijn eigen ego. Heel laag, maar het was zo.

Ze klemde haar kaken op elkaar. Oeps. Hij was natuurlijk meneer deputy, misschien was hij helemaal niet bang voor Crystalstar. Toch geloofde ze dat niet echt, iedereen was bang voor Crystalstar. "Die, uhm, die hoor je volgende keer, hoor!" sprak ze, biddend dat hij dit de volgende keer allang was vergeten - en er stiekem al vanuit gaande dat er überhaupt een volgende keer zou zijn. Ze brabbelde door, vertelde over vanalles en nog wat en was volledig in de wolkentoen ze zag dat hij daadwerkelijk interesse leek te tonen in wat ze zei. Soms ratelde ze teveel door wanneer ze enthousiast was en dikwijls hadden de queens diep om haar gezucht, maar hij luisterde en liet haar zelfs uitpraten. Zijn antwoord bracht haar van de wolken naar de zevende hemel. "Denk je dat echt?" fluisterde ze zachtjes. Het was de eerste keer dat iemand dat tegen haar had gezegd. Meestal ging het wordt 'deputy' hand in hand met haar broertje. Brackenpaw was duidelijk over zijn ambities, en Amberpaw.. Tja. "Haha, naja, nee hoor. Dat wordt denk ik Brackenpaw... Hij wordt natuurlijk getrained door de leader zelf," ze zuchtte zachtjes, zich iets te veel op haar gemak voelend bij de kater. Het kwam niet bij haar op dat ze misschien teveel informatie deelde. De woorden van de ander deden haar wat verward op kijken, ergens wat onzeker. "Oh, uhm, is dat zo?" nu ze erover nadacht, ze had het nog niet eerder gezien. Amberpaw wiebelde met haar oortjes, Crystalstar had het natuurlijk aan haar uitgelegd, maar had ze niet meer goede warriors? Als zelfs de deputy van een andere clan zei dat het raar was, waarom deden ze het dan bij haar? Was het voorzorg? Of was haar vader weer over beschermend? Ze wist het niet zo goed, eigenlijk. "Nou, uhm, Crystalstar zei wel dat hij een hele goede warrior was..."

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn mondhoeken stonden omhoog gedrukt en zag haar worstelen om onder haar leugentje uit te komen. En toen ze zei dat het volgende keer knikte hij en liet het daarna maar voor wat het was. Natuurlijk zou ze het nooit Crystalstar vertellen, en natuurlijk zou het hem nooit boeien. Het ging hem veel meer om haar. Hoe zij was, wat haar dromen waren, waar ze van hield, waar hij haar wakker voor kon maken. Al zou het nooit verder komen dan een informeel gesprek. Maar toen hij haar bijna van stuk bracht door te vertellen dat ze misschien deputy kon worden, voelde het als een warme gloed over zijn hart. Hij knikte. ‘Natuurlijk, je kan alles als je ervoor vechten wil.’ Dat was nog wel een ding. Veel jonge katten wilden roem en glorie, maar deputy zijn was lang niet altijd dat. Een eer, maar het verhulde de gevangenis waar je in terecht kwam waar alles binnen de lijntjes moest. Maar ze veegde het al snel weg, merkte op dat haar broertje dat wel werd. Dat hij dat wilde en door de leader getraind werd. Hij lachte kort. Hij wist al dat zijn zoon door Crystalstar getraind werd, en het zinde hem niets. Hij wilde zijn kinderen dichtbij haar houden, en ze had er geen recht toe. En hij weigerde het om Amberpaw minder over haarzelf te denken. ‘Dus? Je zei het zelf, je bent al sneller dan hij.’ Een knipoogje volgde. En als ze sneller dan hem was, kon ze slimmer dan hem zijn. En dat was het grootste deel van leider zijn. Leiders waren in de regel niet de sterkste of gevaarlijkste warrior, maar de beste sprekers en snelle denkers. Toen het gesprek naar Arcticwolf ging, kon hij het niet laten dan zich er goed bij te voelen toen hij een zaadje van twijfel bij haar geplant had. Misschien, heel misschien, kon ze haar meer over haar vader laten twijfelen. Het was een verschrikkelijk lage gedachte, maar hij wilde dat ze niets met die hond te maken had. Hij wilde zijn klauwen niet aan haar. Hij wilde niet eens dat Arcticwolf tegen haar sprak, of binnen een radius van vijf staartlengten was. Dingen die hij onmogelijk kon voorkomen, maar alleen de gedachte van zijn aanwezigheid bij zijn kittens maakte hem misselijk. Dus pushte hij een stukje door. ‘Dat kan wel zijn, hij kan de beste warrior van het woud zijn, maar een ouder is bevooroordeeld over zijn eigen kroost. Hij zal te soft of te hard voor je zijn, in Shadowclan komt het nooit voor dat we een ouder zijn kit laten trainen.’ Daar was het. Een steek naar Arcticwolf, een steek naar Crystalstar. ‘Een warrior die niet familie is zal je eerlijker trainen.’

Zijn woorden vulden haar met warmte en trots. Ze snakte zo naar die goedkeuring en bevestiging. Dat ze daadwerkelijk getalenteerd en mooi en slim en sociaal en leuk was, als anderen het zeiden dan twijfelde ze er niet meer zo aan. En zeker als hij dat zei! Haar oogjes schitterden. Zou ze ooit echt deputy worden? Dan zou ze hem iedere gathering zien, samen boven op de rots. Oh, was dat niet een droom! Amberpaw dwong zichzelf wat gegrond te blijven, al hielpen de woorden van Settleddust daar ook bij. Ze voelde de moed in haar witte pootjes zakken, terwijl ze zich ergens beschaamd voelde voor een keuze die voor haar was gemaakt. De poes liet haar oortjes wat hangen en keek naar de grond, die blijdschap van eerder afgestompt. Nu ze erover dacht.. Ze kende inderdaad helemaal niemand die door zijn moeder over vader werd getraind. Hermitshell was getraind door zijn oma, maar dat was anders waarschijnlijk. Amberpaw zuchtte, terwijl een klein plannetje in haar hoofd begon te vormen. "Uhm, Settleddust?" ze slikte. Nee, dit was een goed plan. Een super goed plan zelfs, ze moest zichzelf alleen een beetje de moed in blazen. "Anders zou jij me ook kunnen trainen..?" opperde ze, maar gaf hem geen tijd om te antwoorden of überhaupt erover na te denken voordat ze al verder ging. "Ik bedoel! Jij zou me dan wel eerlijk trainen, toch? Dan kan jij mij aanscherpen waar ik te soft ben, en dan kan ik deputy worden, zoals je zelf zei! En ik zal het natuurlijk tegen niemand zeggen, echt helemaal niemand. Ik ben heel goed in geheimen bewaren, beloofd!" haar ogen stonden hoopvol en met een glimlach wreef ze over haar eigen pootje. "En... We zouden elkaar vaker zien,"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Amberpaw leek even in gedachten verzonken te zijn, precies wat hij had gehoopt. Misschien realiseerde ze wel dat Arcticwolf niet de beste mentor voor haar was en dat ze Crystalstar om een nieuwe zou vragen. Maar wat hij niet had verwacht, was dat ze met het meest absurde idee dat ze voorstelde. Hij, haar trainen? Hij was werkelijk met stomheid geslagen toen ze dat zei. Nee, natuurlijk kon dat niet! Tenzij... Foute, hele foute gedachtes kwamen zijn hoofd binnen stromen voor hij er erg in had. Hele egoïstische gedachten. Maar misschien ook.. tactisch. Hij vertrouwde Riverclan voor geen meter, en Amberpaw keek hem met zulke begerige oogjes aan. Zijn blik verzachtte. ‘Amberpaw, ik ben van Shadowclan. Dat hoort niet,’ miauwde hij. Maar de aarzeling was in zijn stem te horen. Hij beet op zijn lip, en gebaarde haar toen ietsje dichterbij. Hij bracht zijn kop een beetje dichter bij de hare. ‘Ik kan je niet trainen, maar ik zou je.. tips mee kunnen geven. Dat is niet tegen de code.’ Zijn groene ogen glommen terwijl hij haar blauwe blik kruiste. En dan nu kwam het risico waarmee hij speelde. Spelen met vuur. Ze was verdomme zijn dochter! Maar ze had een punt, ze zouden elkaar vaker kunnen zien. En als ze toch al iets deden wat niet mocht, dan kon hij er beter maar een graantje van mee pikken. ‘Maar mijn tips zijn niet gratis.’

De hoop verdween uit haar ogen toen ze zijn gezicht zag. De poes beet op haar lip, oh nee, hé, had ze iets helemaal verkeerd gezegd? Het mocht waarschijnlijk helemaal niet, was er een regel in de warrior code die dat zei? In paniek ging ze alle regels na, bang dat ze verdorie nogwel de deputy had gevraagd de code te verbreken. Zou hij het tegen Crystalstar zeggen, tegen haar ouders? Shit, Arcticwolf zou haar nooit meer het kamp uit laten gaan. Amberpaw wilde al honderd en een verontschuldigingen stamelen toen de ander toch antwoord gaf. Verontschuldigend knikte ze en keek naar haar poten. "Snap ik Settleddust, sorry," maar de kater was nog net uitgesproken. Verrast keek ze op. Tips? Dat was geen training, maar het was genoeg voor haar. "Echt?" bracht ze uit. "D-dat zou geweldig zijn!" tips van de shadowclan deputy, het zou hun geheimpje zijn! Amberpaw beurde helemaal op, en de ietwat sinistere toon in de stem van de oudere kater ging haar volledig. Ze schudde haar kop. "Natuurlijk, wat je maar wilt," ze glimlachte haar tanden bloot

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dit voelde op zoveel verschillende levels verkeerd. Zo verschrikkelijk verkeerd. Ook nog dat het zijn eigen dochter was, en als er ooit iemand achter zou komen? Crystalstar zou woedend zijn. Arcticwolf ook, maar dat zou ergens wel grappig zijn. En zou Seamist hem hierna ooit nog aan willen kijken? Maar Settleddust wist dat hij al kniediep in de stront zat toen hij het had uitgesproken, en Amberpaw was maar al te gretig om mee te werken. ‘Het is heel belangrijk dat dit discreet is. Mondje dicht.’ Hij keek haar even streng aan. Ze had natuurlijk al gezegd dat ze geheimpjes kon bewaren, maar hij kon het er niet dik genoeg opleggen. ‘Voor elke.. laten we het toch maar training noemen, moet je me een nieuwtje meebrengen uit Riverclan. Maakt niet uit wat, als jij maar denkt dat het interessant is.’ Hij schonk haar een glimlachje. ‘Zoals vandaag, dat je vertelde dat je door je vader wordt getraind. Dat is interessant.’ Onschuldig genoeg, toch? Settleddust keek haar verder niet te lezen aan, maar kalm en bemoedigend. Bovendien was het een fantastische manier om een inkijkje te nemen in het leven van zijn dochter. Seamist zou het hem niet vertellen, dus dit was de enige manier om te kijken of ze wel oké was. En Brackenpaw. Wie kon het hem kwalijk nemen dat hij zeker wilde weten dat zijn kroost gelukkig was.