Aching real bad and I need a little love

Met een plons kwam Crystalstar in het water terecht, ze hielt haar adem in en dook direct naar beneden. Haar zeegroene ogen waren opengesperd, ondanks het prikken dat het water veroorzaakte. Ze schoot achter de vis aan die haar probeerde te ontsnappen. Het water was nog steeds koud van Leafbare, en maakte haar beter wakker dan ieder alternatief. Met krachtige slagen zwom Crystalstar achter haar prooi aan. Toen ze boven kwam, met de slappe vis tussen haar kaken geklemd, zag ze dat ze een toeschouwer had. Op de waterrand zat niemand minder dan Mousepaw; Riverclan's nieuwe medicine cat apprentice, en bovendien haar dochter. Crystalstar bewoog zich terug naar de oever en kwamen druipend het water uit. "Lieverd.." Hijgde ze, nadat ze de vis had neergelegd.

[Mouse]

Van al haar kinderen, was Mousepaw degene met wie Crystalstar het minste gemeen had. Haar verlegenheid zorgde ervoor dat de leader het soms moeilijk vond om haar dochter veel te kunnen bieden, aangezien zijzelf zo uitgesproken en direct was. Toen ze zich dan ook naast Mousepaw uit het water hees leek de jongere kattin niet enorm enthousiast over het feit dat ze was opgemerkt. En misschien nog wel pijnlijker was haar begroeting, waar ze de naam van haar moeder gebruikte. "Nee, nee, je stoort me niet. En ik ben gewoon mama of mam, hè?" De titel van een leader maakte het soms nogal lastig voor geliefden, die niet precies wisten wat ze met de grote machtsafstand aan moesten.

Wat verbaast keek ze op toen haar dochter zei dat ze iets wilde vragen. "Natuurlijk, altijd." Mauwde Crystalstar. Ze was altijd lief en redelijk tegen haar kinderen wanneer ze dat kon zijn. De afgelopen tijd was moeilijk geweest, zeker voor haar jonge dochters, die hun moeder het meest nodig hadden. Haar miskraam had Crystalstar zich even helemaal laten afsluiten van de wereld, behalve om te werken, en dat had haar afstandelijk gemaakt. Het gezicht van de leader verduisterde dan ook een beetje toen Mousepaw naar de kitten vroeg, hoewel ze dat snel weer corrigeerde om haar dochter niet bang te maken. Het was haar goedrecht om dit te vragen. Toch viel het Crystalstar moeilijk om te beginnen. "Ik.. Ik ben opnieuw zwanger geweest, van je vader uiteraard." Ze kuchte om zichzelf tijd te gunnen. "Maar ik wist het niet, en in het gevecht met Shadowclan verloor ik een leven. Ik denk dat de kitten in mij daardoor gestorven is.. En dat mijn lichaam het een paar dagen later naar buiten duwde terwijl ik sliep." Ze praatte snel, om er maar vanaf te zijn. Desondanks zou ze Mousepaw's vragen beantwoorden.

Het was de enige optie die ze in haar kop wilde laten leven: dat het verliezen van een leven het einde van haar kitten had betekent. Crystalstar wilde gewoon niet geloven dat het Starclan was geweest, dat ze haar dat aangedaan zouden hebben, hoe erg ze haar voorouders misschien ook getergd had. Maar als zij het waren geweest, dan wist ze wat haar te doen stond, dan moest ze beter worden. Mousepaw scheen ook nog niet helemaal tevreden, en vroeg wat er met het lichaam gebeurd was. Met pijn in haar hart dacht Crystalstar aan het kleine grafje, dat zij met haar eigen poten had gegraven en dat nu waarschijnlijk geruïneerd was door de vloed. "Ik heb het bij de rivier begraven, zodat het vanzelf terug zou gaan naar het water.. Zoals wij allemaal." Mauwde de leader, zichzelf sterk houdende.

Er waren veel reacties die ze verwacht had: misschien ongeloof, of verdriet. Uiteindelijk was het voor Mousepaw toch ook best zwaar om een familielid te verliezen, zelfs als ze het kind nooit gekend had. Het enige wat Crystalstar niet verwacht had was woede. Een diepe frons verscheen op haar strenge gelaat bij de schreeuw die haar dochter uitbracht. Ze was zo verbaasd dat ze niet eens sprak totdat Mousepaw haar hele zegje gedaan had, en toen bleef het heel lang stil. Was dit echt haar dochter? Kon die zo... zo verschrikkelijk onwetend zijn? Zou die echt zo weinig begrijpen van haar eigen moeder? Het kwam niet eens in haar op om verdrietig te zijn, daarvoor was het allemaal veel te absurd. Dit voelde als een vreemde grap. "Er is geen begrafenis geweest. Ík heb het graf gegraven. Ík heb Starclan's zegen gevraagd. En alleen ík heb het lichaam gezien voordat ík de aarde terug heb geschoven. Degenen die er daarna waren, waren er tegen mijn wil in." Ze bracht haar gezicht dichtbij dat van Mousepaw, en keek haar indringend aan. Het was moeilijk om de temptatie te trotseren om haar haarfijn uit te leggen waarom ze ongelijk had, ze wilde immers niet nog een situatie zoals met Firespirit. Maar de manier waarop ze de vier namen had uitgespuugd, alsof het niet haar familie was, zinde haar niet. "Denk je dat je niet dat er misschien een reden was dat ik geen tijd voor je vrij heb gemaakt? Wellicht omdat er geen tijd voor mij was om vrij te maken? Misschien omdat ik tussen het verliezen van een kind en het leiden van een clan geen moment heb gevonden om aan mezelf te denken, laat staan aan degenen om wie ik persoonlijk geef?" Ze keerde zich van haar dochter weg, zodat ze die geen klap zou geven. Misschien moest ze met Shrimpnose praten, haar ervan overtuigen dat dit de verkeerde keuze was geweest, dat een kat zo instabiel als haar dochter nooit medicine cat kon worden. "En ik zou het maar uit je hoofd laten nog eens te zeggen dat je me haat. Degenen die je grootbrengen en je beschermen zijn er meestal niet erg blij mee om te horen dat je ze haat."

Het was allemaal zo uit het niets gekomen dat Crystalstar nog steeds niet helemaal wist wat ze moest zeggen. Echter leken haar woorden Mousepaw op geen enkele manier te kalmeren. In tegendeel zelfs, de Medicine cat apprentice zette dubbel zo hard door. Plotseling begon ze weer over de oorlog, en verkondigde dat die haar moeders schuld was geweest. "Probeer je te zeggen dat het mijn eigen schuld is dat het kind is gestorven?" Vroeg Crystalstar op een zachte toon, die zei dat Mousepaw zich nu op glad ijs bevond en op haar tellen moest passen. Maar de beschuldigingen bleven komen. Het was haar al snel duidelijk dat dit een soort episode van Mousepaw was. Al haar uitspraken waren in niks gegrond, en ze ratelde onsamenhangend. Toch was Crystalstar's woede roodgloeiend. Ze wist zich echter in te houden om haar dochter aan te vallen en bleef zo kalm als ze kon zitten terwijl ze diepe halen in de aarde trok. "Als het je allemaal niets boeit, waarom vertel je me dit dan? Klaarblijkelijk wil je van me horen waarom ik zo vreselijk ben als jij beweerd." Vroeg ze met een ijzige kalmte. Starclan had deze kattin als medicine cat aangewezen. Maar wellicht was dat slechts een test geweest, om te zien hoe goed Crystalstar haar eigen hoge rangen in de hand wist te houden. Hoe het ook zei: Mousepaw moest oppassen als ze de positie wilde bewaren.