[Training] Won't quit 'till I'm beaten

Hij had er een apprentice bijgekregen en was er eigenlijk vrij tevreden mee. Het was zijn eerste apprentice. Sommigen kregen hun eerste apprentice al vrij vroeg maar hij had specifiek gevraagd om dat te laten wachten. Toen hij net warrior was had hij wat problemen die hij graag wou oplossen voordat hij een verantwoordelijkheid kon opnemen. Nu voelde de bruine kater zich zeker al wat beter en was hij klaar om een apprentice te trainen dus ging hij dat ook doen. Vandaag had hij daarom ook Lightpaw meegepakt voor een training en ze zouden wel zien wat ze nu weer zouden oefenen. Jacht of gevecht, of speuren of geuren onderscheiden. Het was altijd te beslissen op het moment zelf. Even keek de kater rond met zijn groene ogen en stopte zijn pas ergens in één van de velden van windclan. De typische mooie velden en heides... "Oké Lightpaw, welkom bij de training van vandaag", knikte hij haar toe en schonk haar een vriendelijke blik. "Vandaag gaan we eens kijken naar je vechttechnieken, als je dat goed vindt"


+Lightpaw

Het was altijd verfrissend om eens in de prachtige velden van windclan te staan, het was hetgene wat hun territorium zo speciaal maakte. De andere clans hadden allemaal geen mooie grote heides met amper bomen, maar zij wel. Bovendien was de kater daar natuurlijk super trots op en hij had zichzelf nooit kunnen voorstellen tussen al die bomen of rivieren of moerassen. Nee, Windclan was the place to be. In ieder geval gingen ze stuk voor stuk windclan nog beter maken door apprentices op te leiden naar goede warriors. En nu gingen ze dat nu doen, zeker nu hij een akkoord had gekregen van Lightpaw. “Ken je al wat over vechttechnieken of over hoe gevechten in elkaar zitten?”, vroeg hij, puur voor de theorie. Ze had al eerder een mentor gehad en hij moest wel weten wat ze precies hadden gedaan op dat vlak. Als ze niets erover wist konden ze ook vanaf het begin beginnen. Het hing er allemaal van af wat ze al kende en herhaling was niet altijd slecht.  "Toon me anders eens hoe jij denkt dat een basis vechthouding eruit ziet", knikte de tom naar haar toe.  

Ja de velden van windclan waren het mooiste wat er was, vond hij. Het kenmerkte hun territorium en ze waren hierdoor het dichtste bij hun voorouders in de hemel. Want ’s nachts als alle sterren liepen te branden schenen ze hier het felst… En dat vond hij zo mooi. Hoe dan ook keek hij met een kalme blik naar zijn apprentice en zag hoe ze bevroor nadat ze met haar kop nee had geschudt. “Wees niet bang om fouten te maken! Uit fouten kun je leren”, gaf hij aan met een vriendelijke knik. ‘Ehm, het ligt eraan of je in gevecht zit of verwacht…’ begon de poes. Ze zette haar poten iets uit elkaar en boorde haar nagels in de grond. ‘Je moet in ieder geval stevig staan.’ Als akkoord knikte hij goedgezind. Het was juist wat ze deed. “Dat klopt, stevig staan is het belangrijkste. De tegenstander zal je altijd proberen omver te krijgen, dus als je stevig genoeg staat kan die dat niet doen”, vertelde hij en begon rondjes rond de kattin te lopen, om haar houding te inspecteren. “Je houding is ook goed, hou alleen je staart mooi recht”. De staart was teken van evenwicht en balans, zonder viel je uiteen. Er waren natuurlijk katten zonder staart, maar die waren aangepast om zo te leven. “Stel je wordt onverwachts aangevallen. Wat is het eerste wat je kan doen?” 

Hij had meteen een vraag gesteld om te zien wat zij zou doen in zo’n situatie. En wat ze zei over ontwijken klopte wel, maar als je geraakt werd dan was zij woordeloos. “Als je geraakt wordt en op de grond valt, moet je proberen hen te krabben. Zoals op hun buik. Daarna probeer je snel recht te komen”, zei hij eenvoudig. Als je op je zij was beland moest je snel op je rug om daarna met je achterpoten schade aan te brengen. Dat was stap één van de vijand verzwakken. “De zwakke plekken van elke kat zijn de buik, de nek en de ogen. Daar moet je altijd aanvallen als je hen wil verzwakken. Wanneer je rechtop bent heb je dan twee keuzes. Weglopen, of de vijand zo hard verzwakken dat ze niet meer durven terug te komen”. Heel veel theorie, dat had hij wel door. “Begrijp je dat?”

Ze waren nu eenmaal warriors met een reden, je kon niet altijd problemen met woorden oplossen. Meestal werd je daardoor ook als zwak aangezien en dat was natuurlijk niet de bedoeling in deze wereld. De groene kijkers van de kater waren op de apprentice gericht, die even knikte toen hij had gevraagd of ze het begreep. Dat leek hem dan goed tot nu toe. “Een echte warrior dood een ander nooit zonder een rechtvaardige reden”, voegde hij er nog aan toe. Wanneer er een indringer op je territorium kwam ging je hem ook niet doden, je moest hem gewoon verjagen. Ze hadden tenminste nog een hart en een warrior code waar ze zich aan moesten houden. De Warrior Code... Die jammer genoeg zo vaak verbroken werd. Maar het was daar, met een goede reden. en ze moesten dat respecteren en volgen, want Starclan hield hen altijd in de gaten. In ieder geval schoot Prayingmantis opeens naar voren, recht op de poes af. Om eens te kijken wat ze zou doen als de tegenstander naar haar toe zou schieten.

Elke Clan had zijn eigen uniekheid: Windclan was gevuld van katten die hard en snel konden lopen, meestal een lenig lichaam hadden en het beste van al konden navigeren in tunnels. Ze hadden geen bomen nodig om te schuilen, want door hun snelheid vingen ze de prooien al snel genoeg. Shadowclan had katten die vooral ’s nachts goed hun weg konden vinden, die de schaduwmeesters waren. Meestal waren ze sterk gebouwd en altijd stiekem. Thunderclan had het talent om snel bomen te kunnen klimmen en hadden waarschijnlijk de grootste kracht. Meeste katten waren goed gespierd en klaar voor elk gevecht, loyaal aan hun clan zijnde. Riverclan had het talent om in water te kunnen zwemmen: het waren dan ook de watermeesters. Zij waren meestal wat gemiddelder gebouwd, maar met sterkere spieren in hun poten om goed te kunnen zwemmen. Hoe dan ook, als alle clans één waren dan zouden ze ieders talent kunnen gebruiken om elkaar echt te helpen. En als dat zo was, dan was de wereld van hun eindelijk in harmonie. Maar de kater vreesde ervoor dat er nooit echte harmonie zou bestaan. Er zouden altijd slechte katten zijn die alles zouden verknoeien. Er zouden altijd katten zijn die niet overeenkomen met elkaar en dan gaan vechten. De wereld was nou eenmaal zo voorspelbaar, dat het geheime ingredient voor harmonie zo simpel te vinden was maar zo moeilijk te verkijgen. Maar goed, genoeg van mijn filosofie, laten we verder gaan. Prayingmantis was naar voren geschoten, recht op de poes af. Een gevecht, altijd heel onvoorspelbaar qua moves. Maar hij zag hoe de poes zichzelf hoog in de lucht lanceerde en nadien op zijn rug landde. Nu moest hij zien haar er weer af te krijgen, dat was wat een echte tegenstander ook zou doen. Dus hij begon zelf ook te springen en te bokken zoals een stier een beetje zou doen. Doel: Haar van zijn rug afkrijgen.