friends turn into sleepovers

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower leek onverstoord door te gaan na alle catastrophes van afgelopen tijd. De oorlog, waarin ze had gevochten, en bovendien klappen had opgelopen, en de overstroming, waar ze goed voor haar jongere broertjes en zusjes had gezorgd. En het was niet erg, want mama dacht dat ze al wel een warrior mocht worden. En die naam had ze eindelijk gekregen. En bovendien ging alles verder zo goed. Ze was eindelijk warrior geworden! Verhuisd naar de warriors den, waar ze eindelijk weer met haar vrienden was. Ze had al een tactische plek bij Hermitshell uitgekozen. Nu werd ze eindelijk niet meer geroepen voor trainingen, die ze toch al hekelde. Het was vrijheid. Het was werkelijk geluk. Maar oké, de dagen gingen weer door. Maar nu met een nieuwe naam. Cottonflower. Het was perfect. Ze kon die domme grijns sinds de ceremonie niet van haar snoet slaan. De jonge warrior stond op het punt gewoon kamp te verlaten en weer een nieuw avontuurtje te zoeken, totdat ze bijna oog in oog stond met haar leider. ‘Oh! Goeiemorgen, Crystalstar,’ miauwde ze zoetjes, waarbij haar mondhoeken ongecontroleerd weer omhoog krulden.

- Crystalstar</sub>
 

Keihard werken was misschien niet de therapie die een medicine cat haar zou hebben voorgeschreven om haar verlies te verwerken, maar Crystalstar beviel het wel. Ze was weer elke dag aan het sparren, vooral met haar oude apprentice Hermitshell, en had haar taken geen moment neergelegd. Op die manier kon ze het beeld van haar dode kindje steeds even vergeten. Zij wist ook wel dat er een emotioneel litteken zou zijn, dat beter zou genezen door erover te praten. Maar Crystalstar wilde nú sterk zijn, niet als zij hersteld was. De clan had haar meer nodig dan dat zij zichzelf nodig had. Deze keer kwam ze terug van een patrouille door het lichtelijk geruïneerde kamp. Ze had net de andere katten toestemming gegeven op te gaan toen ze plotseling oog in oog stond met Cottonflower. Hun nieuwste warrior en de 'goede vriendin' van Hermitshell glimlachte naar haar, op een manier die Crystalstar ook op de ceremonie had gezien. "Goedemorgen, Cottonflower, en nog gefeliciteerd." Miauwde ze netjes. In gedachte kon ze het niet laten het lijstje af te gaan: Myrtlefield, Honorpaw, Ebonypaw en nu dit meisje. Ze vroeg zich af hoelang het deze keer zou duren voordat haar kleinzoon zich ging vervelen en naar de volgende zocht. Als hij nog even zo doorging zou Crystalstar hem wellicht toch weer een opvoedkundige les moeten aanleren.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower. Oh het klonk zo goed. Ze moest haar best doen om niet weer zelfvoldaan te giechelen. Dat was niet professioneel. Maar oh ze haatte etiquette en ze wilde alle regels de rivier in mieteren en ze lachend uitzwaaien. Maar toch was er toch een vorm van fatsoen die ze niet zomaar aan de kant zette. ‘Dankjewel,’ snorde ze trots. Ze keek de grijze poes nog voor een seconde aan. Cottonflower hield niet zo van stiltes, dus voor ze er erg in had, begon haar tong weer te bewegen. ‘De naam is trouwens prachtig. Erg stijlvol. Flower, naar mijn moeder zeker?’ miauwde ze met een klein lachje. Hermitshell zou haar er vast mee pesten, nadat zij hem zo had gepest met zijn shell achtervoegsel. Hij had het gehaat, maar Cottonflower vond haar naam oprecht mooi. En so what als ze naar haar moeder was vernoemd. Haar moeder was deputy! En bovendien was ze mama's eerste kindje. Dus stiekem, heel misschien, maakte dat haar net een beetje meer speciaal dan haar jongere broertjes en zusjes.}

Echter leek Cottonflower niet bepaald bezorgd over Hermitshell. Nee, ze leek vooral enorm enthousiast over haar nieuwe rank. Het enthousiasme was zo sterk en aanstekelijk dat Crystalstar het niet kon laten om ook even te glimlachen, zeker toen ze werd bedankt voor de mooie naam. En de jonge warrior had het ook nog eens helemaal aan het rechte einde. "Precies, En nu hoop ik dat je naar die naam kan opleven." Mauwde ze, bijna als een soort uitdaging. Blueflower was altijd haar trouwe deputy geweest, en hoewel haar dochter wat meer losjes leek, verwachte Crystalstar wel dat Cottonflower haar moeder in andere vlakken kon evenaren of inhalen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Zie, Crystalstar was nog niet zo stoer als ze leek. Cottonflower wist inmiddels dat het bij haar twee kanten op kon gaan. Of katten zagen de humor in van haar opmerkingen, of.. niet. En Cottonflower was dan erg fel. Ze leek in dat opzicht totaal niet op haar moeder. En toen Crystalstar noemde dat ze hopelijk naar die naam kon opleven, werden haar ogen opeens groot. 'Oh, daar had ik nog nooit over nagedacht, maar nu maak ik me zorgen,' miauwde ze lacherig. Het was allemaal maar schijn. En bij Starclan, ze hoefde echt geen deputy te worden. Dan moest ze echt binnen de lijntjes kleuren en uhm, daar had ze geen zin in. 'Als je iemand nodig hebt die naar z'n naam moet opleven, moet je naar Hermitshell gaan.' Ze kon het niet laten om na die opmerking even te giechelen. Ze had Hermitshell zo gepest met zijn naam, en hij was er ook echt pissig om geworden, dat was het leuke. En hij was meneer die vernoemd was naar de leider, zij slechts naar een deputy. En het was haar moeder, dus het telde niet.}

Haar ogen rolden toen Cottonflower lacherig zei dat ze zich zorgen maakte. "Ik geloof er helemaal niks van, volgens mij ben jij vooral blij dat je van je trainingen verlost bent, hmm?" Mauwde ze. Het was niet echt een afkeuring, dat was de reden dat heel veel katten blij waren met hun Warriornaam: de vrijheid die ze ermee kochten. Cottonflower hoefde in dat opzicht helemaal niet anders te zijn dan de rest. Daarnaast zou Hermitshell er vast ook wel blij mee zijn, en over hem gesproken.. De grijze leader grinnikte zachtjes, deze kattin was tenminste niet zo gek dat ze hem niet een beetje belachelijk durfde te maken. Dat was ook goed voor haar oude apprentice, dat hij soms even op zijn plek werd gezet. "Denk je dat? Dat hij naar zijn arme oma kan opleven?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ergens voelde Cottonflower zich betrapt, alsof ze zich schuldig moest voelen dat ze haar trainingen niets meer aan had gevonden. Maar ze verborg het met een beetje een onschuldige glimlach en ze keek eventjes omhoog, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet zo was,’ miauwde ze onschuldig, terwijl ze haar best deed die ondeugende glimlach tegen te houden. Gelukkig werd het onderwerp snel verandert naar iets waar ze beide met plezier over zouden kunnen roddelen. Ze bracht haar pootje even voor haar bekje toen ze weer giechelde. Was het feit dat Crystalstar zichzelf een arme oma noemde, of dat Hermitshell zoals zijn mentor moest worden. ‘Oh, híj denkt van wel,’ miauwde ze geamuseerd. ‘Maar hij mocht het willen.’ Nee, ze zag Hermitshell niet direct als een deputy. Misschien, als hij het heel graag wilde. Maar ze waren allebei nog jong. Ze zou hem nog wel even van het padje van rechtvaardigheid houden en hem meenemen op haar avontuurtjes. Ze hadden nu de tijd om de tijd van hun leven te hebben. Ze zouden dat toch niet verspillen met proberen de beste warrior van ze allemaal te zijn?}

Haar kleinzoon was altijd een anomalie geweest. Aan de ene kant zag Crystalstar veel van zichzelf in hem, maar aan de andere kant kon ze niet zien hoe hij ooit haar plek zou vervullen. Hij had haar vaardigheden, haar kracht en haar koppigheid. Maar hij miste discipline en had een overvloed aan vrijmoedigheid. Ze geloofde wel dat hij groots kon worden als hij zijn zinnen er toe zette, maar was bang dat hij moeite zou hebben zichzelf zo ver te krijgen. "Hij wilt het zeker. Of tenminste, dat is wat hij mij heeft voorgehouden voor de afgelopen acht moons." Miauwde de leader. Cottonflower was een deugniet, net als Hermitshell. En net zoals die Myrtlefield was geweest. Die twee konden elkaar alleen maar aanwakkeren. "Ik hoop dat je niet van plan bent teveel van zijn kostbare tijd in te nemen nu jullie allebei warriors zijn en elkaar kunnen gaan ontdekken." Stelde Crystalstar zonder blikken of blozen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ergens voelde het zo fout om een beetje over Hermitshell te roddelen met zijn.. oma? Maar stiekem zou ze het grappig vinden om iets over hem te ontdekken wat ze nog niet wist. Een sappig geheimpje, om iets om hem mee te plagen. Maar het ging over niets meer dan ambities en ze trok even haar wenkbrauwen op toen Crystalstar sprak dat Hermitshell wel zeker droomde om meer. Cottonflower beet even op de binnenkant van haar mond. Nee, echt niet. Ze zou dat idee wel even uit zijn kop praten. 'Moet hij eerst leren minder snel te piepen,' grapte ze nog naar haar leider. Cottonflower had hem nu al twee keer eenvoudig naar de grond weten te werken. Maar die informatie zou ze maar even achterwege houden. En toen Crystalstar het volgende zei, viel haar bek bijna open van verbazing. Ja, ze wist het. Natuurlijk. Maar.. dit was niet iets waar ze om stond te springen met haar leider te bespreken. Haar vriendinnen, oke. Maar niet.. haar. Maar Cottonflower vertikte ook om zich zo makkelijk buitenspel te laten spelen door haar leider. Als zij haar wilde laten blozen, kon ze het ook andersom. 'Dat was eigenlijk precies mijn plan.' Een onschuldige glimlach sierde haar gezichtje. Hermitshell was misschien de gast met twee apprentices, het gekke idee om deputy te worden of wat dan ook. Zij niet.}

Het was maar al te duidelijk dat Cottonflower niet van plan was om het pad van Hermitshell te volgen. Zij was content met het zijn van een gemiddelde warrior, terwijl hij juist verder wilde klimmen. Crystalstar kon het niet helpen dat ze bang was dat ze haar vriend zou aansteken, en hem zou overtuigen dat het leven goed genoeg was als Warrior. Zij wilde graag dat haar kleinzoon ooit zijn ambities werkelijkheid kon laten worden, maar ze zou nooit iemand kiezen die niet in zijn volledigheid geschikt was. En haar angsten leken bevestigd te worden toen Cottonflower zei dat ze zeker van plan was veel van Hermitshell's tijd in te nemen. "Hmm, ik denk niet dat het goed voor hem is als hij zijn ambities verwaarloost. Hij heeft een doel nodig om naartoe te werken. Ik heb hem nooit gelukkiger gezien dan wanneer hij een overwinning behaalde. Hermitshell zal misschien minder tijd voor je hebben dan je misschien hoopte."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest nu heel erg haar best doen om niet haar grote bek open te trekken en scherp terug te komen. Hoeveel dagen was het nu? Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee? Ze waren beide "volwassen", ze hadden niet meer iemand nodig die hun handje moest vasthouden. Ze zouden dit vast zelf wel kunnen oplossen, zonder dat Crystalstar wilde dat ze de rem erop zou zetten voordat het al goed en wel begonnen was? Ze klemde haar kaken op elkaar en wilde zeggen dat ze haar grote neus buiten hun zaken moest houden, dat ze Hermitshell nooit zo gelukkig had gezien als hij bij haar was. Dat ze voor hém wilde beslissen, hoe durfde ze? De ergernis was waarschijnlijk duidelijk in haar houding te zien, in haar ogen terwijl ze ze iets vernauwde. Het was dat Crystalstar een leider was, anders had ze haar afgemaakt. ‘Jij hebt een partner, toch?’ besloot ze uiteindelijk dan maar poeslief te vragen, al was het een sneer naar haar. Ze glimlachte ongemeend en liet de vraag Crystalstar maar aan de fantasie over. Ze begreep vast wel wat ze bedoelde.}

Daar had ze een gevoelige snaar geraakt, merkte Crystalstar. Ze zag het aan heel Cottonflower's houding. De jonge kattin was geïrriteerd, en wilde haar op haar plek zetten. Ergens sympathiseerde de leader ook wel met haar, maar het was duidelijk dat Cottonflower in zag dat er meer in de wereld was dan deze spannende liefde die zij en Hermitshell nu misschien voelden. De vraag die ze haar leader uiteindelijk stelde kwam echter onverwacht. Crystalstar slikte onmerkbaar en fronste lichtjes, hoewel ze van binnen een stuk zwaarder geraakt was. Ja, eigenlijk had ze inderdaad een mate. Maar Smokegaze was al zo lang niet meer zichzelf dat het soms makkelijker was om in te beelden dat ze helemaal alleen was. Ze zag zijn lichaam, zijn gezicht, maar nooit meer de glans in zijn ogen, nooit meer de kater waar ze verliefd op was geworden. "Ja, ik heb een partner. Hoewel hij in zeer slechte gezondheid is, zoals je misschien weet." Mauwde ze stijfjes, om zo weinig mogelijk van haar ware emoties te laten merken. "Hoezo?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oké, naar haar... gehandicapte partner vragen was misschien laag. Maar ze wilde een punt maken. En toen Crystalstar nog vroeg "hoezo", was het duidelijk dat ze nog niet begreep wat ze ermee bedoelde. Moest ze het nou echt voorkauwen? Oké. Cottonflower probeerde haar rust te bewaren, om niet haar stem te gaan verheffen, maar het was lastig. Zo loste ze nou eenmaal altijd haar problemen op. Als iemand stom tegen haar deed, konden ze de volle laag terug verwachten. Al had ze nooit verwacht dat ze de drang zou hebben om tegen haar leider te gaan schreeuwen. ‘Heeft hij je ooit tegengehouden in jouw ambities? Nu of vroeger?’ Zo. Dan was het duidelijk. Ze wist vast het antwoord hier wel op en zou realiseren dan Hermitshell heus wel zelf kon bepalen wat hij wel en niet wilde. En dan kon haar leider haar neus lekker buiten hun zaken houden.}

De gedachte aan Smokegaze had haar van haar stuk gebracht. Het liefst vergat ze hem overdag, en kwam ze bij hem terug wanneer ze klaar was met de wereld. Ze kon het gewicht van zijn ziekte niet de hele dag met zich mee dragen, dan zou ze nooit iets gedaan krijgen. Maar wat Cottonflower vroeg dwong haar wel om over haar mate na te denken. Natuurlijk kon ze de jonge poes ook vertellen dat ze haar mond moest houden, dat dit niet de manier was om tegen haar leader te spreken. Maar dat zou betekenen dat ze toegaf, dat ze haar ongelijk beaamde. "Ik leerde Smokegaze pas kennen toen ik al deputy was. En daarna is hij gevloerd door zijn ziekte. Het is niet te vergelijken." Met Creamyfrost daarentegen.. "Echter heb ik voor hem nog een ander gehad, die vroeg is gestorven. En zonder dat hij het wilde hielt hij me inderdaad tegen. Ik had bijna het fijne, makkelijke leven met hem geaccepteerd. Pas na zijn dood besefte ik weer wat ik echt wilde."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest nu echt fysiek haar best doen om niet te schreeuwen, om helemaal uit haar klauwen te schieten. Ze begon eerst excuses te verzinnen, om het maar te rechtvaardigen om die mousedung opmerking te maken. Ze beval haar praktisch om maar uit de buurt te blijven van haar vriendje, omdat hij belangrijkere dingen te doen had. Dat bepaalde zij maar even voor hem. Als ze hem zo graag als haar deputy wilde, moest ze dat dan direct maar doen. Cottonflower voelde maar sympathie voor haar overleden of zieke partners, wat misschien heel cru was. Maar ze had zich maar niet met haar moeten bemoeien. ‘En was is verkeerd aan een fijn leven, hm?’ miauwde ze geforceerd tussen haar tanden door, om maar niet haar stem te gaan verheffen. ‘Hermitshell kan heel goed zelf beslissen wat hij wil, dat hoef jij niet voor hem te bepalen. Of voor mij, in dat geval.’ Cottonflower kwam overeind uit haar zittende positie. Hoe snel haar humeur kon veranderen, als het waaien van de wind, ze veranderlijk als de zee. Had ze maar niet van die opmerkingen moeten maken. En ze moest nu oppassen. Nog één keer, en ze zou echt tekeer gaan. De leider was met vuur aan het spelen.}

Jonge katten waren dom, dat was een les die Crystalstar keer op keer weer leerde. Ze waren eropuit om je woorden zo te draaien dat jíj de slechterik werd, en zij hun gelijk kregen. Cottonflower vatte haar woorden op alsof ze het hebben van een fijn leven afraadde. "Niets, als je nooit de intentie hebt om meer te worden dan Warrior, wat een prima levensdoel is." Moest ze het nou echt helemaal uitspellen? Hermitshell had al vanaf zijn eerste training gezegd dat hij deputy en misschien zelfs Leader wilde worden, en zij was ervoor gegaan om hem naar dat doel toe te brengen. Waar hij leek weg te glijden zou ze hem opvangen, ook nog na zijn training. De grijze leader zuchtte geërgerd bij de laatste opmerking van de jonge kattin. Los van de brutaliteit was het enorm onwetend. "Ik ben niet voor Hermitshell aan het beslissen, maar ik zal er alles aan te doen om hem zijn ambities te laten vervullen." Ze hielt haar stem gematigd, probeerde het Cottonflower echt met alle macht duidelijk te maken, zonder haar te kleineren. "Ik ben zijn mentor en zijn familie, ik geef om hem."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Dit was helemaal de verkeerde kant uit gegaan, maar Cottonflower was pissig en ze deed niet eens meer een klein beetje haar best om het te verhullen. Ze wilde hier niet eens ruzie over maken, maar zij begon erover. Nou, ze moest meer haar best doen om haar bij Hermitshell weg te jagen. Ook haar opmerking over dat warrior worden wel "prima" was, zinde Cottonflower niets. Het voelde kleinerend. En het stoorde haar dat Crystalstar kennelijk meer van hem wist. Het voelde ergens als competitie, ongezonde competitie, en het maakte haar jaloers. Ze noemde zichzelf mentor en familie, maar zij was zijn meisje, dat had hij meerdere keren duidelijk gemaakt. ‘En hij geeft om mij,’ vulde ze Crystalstars zin aan. Ze keek met vurige ogen terug naar de poes. Ze wist niet waarom ze het zo graag duidelijk wilde maken, maar als haar doel was geweest om haar afstand te laten nemen, was dat mislukt. ‘Fijne dag.’ Cottonflower keerde zich met een ruk om. Want als dat wijf nog één ding zou zeggen, zou ze waarschijnlijk dingen doen die haar tot leaffall permanent lid van de ochtendpatrouilles zou maken.}

Die vurigheid kon nooit iets goeds betekenen, dacht Crystalstar. Als ze Cottonflower zo hoorde, kreeg de leader bijna medelijden met haar kleinzoon. Dit kon toch nooit goed voor hem zijn? Maar dat zij ze maar niet. Liefdesadvies was niet haar taak om te geven. Zij vertelde alleen maar wat ze wist, en dat was dat Hermitshell beter af zou zijn als hij niet constant met zijn meisje in de weer moest zijn. Ze wilde niet eens dat de twee een punt achter hun relatie zetten, alleen dat ze begrepen dat er meer was dan elkaar. Cottonflower beet haar toe dat Hermitshell om haar gaf. Maar voor hoe lang nog? Mauwde de leader bijna, terwijl ze aan Myrtlefield, Honorbound en Ebonypaw dacht. Ze zei het maar niet, dat zou niet goed vallen. In plaats daarvan accepteerde ze de aftocht van de jonge kattin. Die zou zichzelf nog wel tegenkomen, en dan zou ze zien wie er gelijk had. "Goedendag, Cottonflower." Mauwde ze enkel, wetend dat het gesprek zo'n beetje niets uitgemaakt had.