De wildernis moet ontdekt worden~ [OPEN]

_{Zijn oren wiebelden vrolijk heen en weer terwijl hij richting fourtrees trippelde. Hij had er precies niets te zoeken, maar goed, moest alles in het leven dan ook een reden hebben? Naar zijn mening niet. Hij deed waar hij zin in had, en voor nu was zijn zin om even lekker bij te kletsen met iemand buiten zijn eigen clan. Hij hield veel van zijn Windclannertjes hoor, maar god, soms werd het allemaal wel heel saai en hetzelfde om iedere dag maar met hun te praten. Hij snakte naar iets nieuws, wat hij bij de fourtrees hoopte te vinden. Iedereen die daar kwam was meestal best goed gestemd, toch? En als hij een zuurpruim tegen kwam, kon hij daar ook zijn lolletje wel mee beleven <3.}

Ze was nog nooit bij de fourtrees geweest. Nooit. Ze wilde de bomen zo graag zien, maar was bang voor problemen met katten uit andere Clans. Nu kon ze haarzelf verdedigen. Soms was het er druk, soms juist niet. Als het rustig was zou ze haarzelf durven te zijn. We will see. Ze zat in een struikje verstopt. Lightpaw tuurde over de open plek. En tot haar grootste plezier was er een kater. Een Clangenoot. Zo snel als de bliksem schoot ze uit haar verstopplaats en probeerde met ingetrokken nagels op haar Clangenoot te springen. "Boe!" zei de apprentice vrolijk. Het liefst hard, maar er waren nog steeds andere Clans. Zacht was het ook niet.

_{O mijn god. Dan kwam hij hier voor iets anders dan Windclanners, en wat kreeg hij? Juist, nog meer Windclanners ;w;. Zoals eerder al gezegd; Hawk hield van zijn clangenoten, echt waar. Maar jeetje. Hij werd besprongen - wat was het met katten die hem graag lieten schrikken? - en in reflex stapte hij snel uit de weg, waardoor de apprentice hem op een haar mistte. Een schuin grijnsje trok over zijn gezicht bij het zien van haar enthousiasme, tja, dat werkte aanstekelijk. "Bijna, nog even oefenen en wie weet lukt het je de volgende keer wel," sprak hij haar bemoedigend toe.}

Ze liet bijna nooit zien hoe ze echt was. Alleen als er niet veel anderen waren. De apprentice schaamde zich snel en had snel het gevoeld dat ze iets fout deed. De ander had een goed reflex en stapte snel uit de weg. De poes kwam netjes op haar poten terecht al stuiterde ze een klein beetje door. Lightpaw draaide zich om en keek naar de kater. Plan mislukt. Ze zag een schuin grijnsje. De ander zei dat het bijna was gelukt. Nog even oefenen en wie weet lukt het de volgende keer wel. Ja. Dat zou zeker lukken. "Jij bent zo snel!" zei Lightpaw terwijl ze vrolijk naar de ander keek.

_{De apprentice complimenteerde zijn snelheid en hij lachte vrolijk naar haar, zijn ego gestreeld. Hij knikte waarbij hij de ander met zijn staart aantikte. "Ik ben ook oud," sprak hij grappend, want hallo, hij was net twintig, maar het was wel waar dat met leeftijd ervaring kwam. Toen hij haar leeftijd geweest was, was hij ook nog lang niet zo snel als nu. "Wie is je mentor?" vroeg hij toen nieuwsgierig aan de apprentice.}

De warrior lachte vrolijk naar haar. Hij knikte waarbij hij haar met zijn staart aantikte. Hawkchase sprak grappend dat hij ook oud was. Ze snapte het. De ander was niet echt oud, maar wel ouder. Hij had meer ervaring, was slimmer en wist wat te doen. Verstandig. Zij was ook wel verstandig en slim, maar of ze goed was in de rest is een tweede. De moor-runner vroeg nieuwsgierig wie haar mentor was. ""Prayingmantis." beantwoorde Lightpaw zijn vraag. Eerst had ze een ander, maar die hoefde haar niet. Ze wilde dus ook niet die naam zeggen. Prayingmantis was nu haar mentor.

_{Ahh, Prayingmantis. Eerlijk gezegd had Hawk nog niet superveel gesocialized met hem, maar ze waren redelijk van dezelfde leeftijd. Een ietwat samenzwerige uitdrukking trok over zijn gezicht terwijl hij de apprentice dichterbij wenkte. "Ik heb gehoord dat hij heel saai is," fluisterde hij vrolijk tegen de ander. Het was een leugen, maar wie wist viste hij er wel sappige verhalen door naar boven, dat zou toch lachen zijn?}

De kater wenkte haar wat dichterbij, wat ze dan ook natuurlijk deed. Zij was een braaf poesje. Ze hield niet van woedende katten, van fouten en problemen, al was dit natuurlijk niet zo'n situatie. De ander fluisterde vrolijk dat hij had gehoord dat Prayingmantis heel saai was. Dat wist de apprentice niet helemaal zeker, maar ze grinnikte wel. "Denk je dat hij ooit een naamgenoot heeft opgegeten?" vroeg Lightpaw nieuwsgierig met een ondeugende glinstering in haar ogen. Ze doelde op mantis. Zou haar mentor ooit eens zo'n insect hebben gegeten? Ach, ze was nu eigenlijk alleen aan het dollen. De tabby zou nooit iemand er mee plagen. Zo was ze niet.

Onderwerp: Re: De wildernis moet ontdekt worden~ [OPEN]